Wij saampies....

Terwijl de mama onderuit in de bank ligt..
Ligt het ventje lekker op mama`s buik.. zijn hoofdje gaat schuinomhoog en die van de mama
schuin naar beneden.. Zo kunnen ze elkaar in de ogen kijken.
En terwijl de mama verdrinkt in de mooie, lieve, blauwe ogen van het ventje laat het ventje ook nog
zijn super lieve glimlach zien..
Het is zo`n glimlach die je vertelt: Ik hou van jou mama! En je doet het prima!!"
De mama glimlacht terug en fluistert het ventje in zijn oortje dat de mama heel veel van het ventje houdt.
Dan steekt het ventje ondeugend zijn tongetje uit. Dat kan de mama ook, daarna moeten ze samen lachen. Het ventje schurkt lekker met zijn koppie in de hals van de mama.
Zo blijft hij nog lekker even liggen.. En de mama vindt het heerlijk!!
En samen genieten ze van deze bijzondere, gezellige, warme, intieme momenten.

Van die momenten die je voor eeuwig vast zou willen houden....

Wij saampies op een ander geniet-momentje...

Onze trots!!

Dat was een heerlijk badje!!

Onze vrolijkerd!!!

Volledig mijn hart verloren aan dit ventje!

Tiny, nogmaals bedankt he!!!!

Lekker buiten spelen

Ik word steeds een beetje dikker...
(luiertje 1 is nu ook "al" verleden tijd..)

Lukas groeit en groeit.....

8 weken oud.....

17 weken oud...

Emotioneel incontinent.....

Mijn schoonvader heeft er ook last van. (mag ik wel zeggen toch pa??)
Als er iets gebeurt wat nooit meer terugkomt, slikt hij een brok in zijn keel weg, wrijft even in zijn ogen.. en verzucht: "Dit komt nooit, nooit meer terug."
Ik moest er altijd een beetje om lachen. Tot de dag dat Lukas geboren is.
Ik begrijp mijn schoonpa als de beste.

Al een tijd staan er 2 bakken in de kast, te wachten tot er kleding ingestopt wordt wat Lukas toch echt te klein is geworden.
Vol goede moed leg ik alle kleren uit de kast van ons mannetje op de grond.
Lukas ligt lekker op een kleedje naast mij te spelen en is zich van geen kwaad bewust.
Als ik de kleertjes zie, schiet ik al vol. Ik weet het ik moet blij zijn dat er kleren tussen zitten die nu echt te klein zijn. Of die zo bij pasgeboren babytjes horen dat hij ze niet meer aan krijgt.
Langzaam, tergend langzaam gaan de kleertjes door mijn handen.
Och.. zijn aller aller eerste pakje... Kijk dan?? Hoe lief! Ik slik een dikke brok in mijn keel weg, wrijf even in mijn ogen en verzucht: "Dit komt nooit, nooit meer terug..."
Langzaam glijdt er een traan over mijn wang en drupt op het schoongewassen truitje.
Ik weet het helemaal zeker. Dit pakje is en blijft van Lukas, geen enkel ander kindje zal dit aankrijgen.. ja, misschien toch.. ooit op een dag als ik bij mijn eerste kleinkind ga kijken en dan zie ik datzelfde Nijntje-pakje weer.. En dan glimt Lukas en zegt hij: "Mooi he, mam mijn allereerste pakje nu bij uw kleinkind". STOP STOP STOP!!! Ik roep mezelf tot de orde. Ik kijk opzij, zie een mannetje van een paar maanden oud en besef dat die droom voorlopig nog 20 jaar moet wachten.
Ik stop het pakje na nog 1 keer ruiken in de bak.. (ruikt trouwens gewoon naar robijn, maar het zal het idee wel zijn...)
En zo volgen er nog meer truitjes...en dat truitje wat Thirza voor hem heeft uitgekozen omdat ze dat bij Lukas vond passen, en dat broekje waar zijn eerste spuitluier in kwam, En dat pakje waarin hij voor het eerst naar buiten ging. en en en.. Met een treurig, gek, heimwee gevoel ruim ik alles op.
Gelukkig passen alle rompers en broekje 56 nog wel.. ffffjjjjj.. Dat mag lekker terug in zijn kast.
En terwijl ik de bakken met kleding wil opruimen. krijg ik het op mijn heupen. Ik ren naar beneden, grijp het fototoestel, sprint terug naar boven, gooi de bak ondersteboven, pluk het allereerste pakje eruit, trek het mijn zoon aan en maak een foto.. Zo.. dat is toch nog 1 laatste keer vereeuwigd.
Als alles opgeruimd is en de bakken weer in de kast staan. Slik ik een brok in mijn keel weg, wrijf even in mijn ogen en verzucht: "Dit komt nooit, nooit meer terug.

Arjan is trots op mij!! Vindt het geen enkel probleem dat er nu wat weg is. zijn commentaar is: "Dat hoort toch zo. Prima... Komen wel weer andere leuke kleren.." Ja, dat is ook zo.. maar ja.. deze waren wel extra extra bijzonder.
als ik de volgende dag met Lukas op mijn arm naar benenden loop kijkt Arjan verbaasd naar zijn ventje. "Hu??? dat had je toch opgeruimd?? Dat is nu toch aan de krappe kant...? "
Verliefd kijk ik naar mijn man en zeg: "Als ik er een beetje aan trek kan het nog net......."

Lukas bij mijn schoonpa in
zijn aller eerste pakje.
Ja pa: "Dit komt nooit meer terug!!

Nu toch echt te klein!!!

"zondagavondzang"

tis weer zover.....

Een slordige twee jaar geleden had ik het ook al.
Dik een half jaar ruzie. Enorme ruzie.. Elke keer als ik mijn fiets bij het station neerzette begon het.
Blazen, hoge rug, dikke staart en heel heel eng naar mij kijken! Ik werd er gewoon bang van.
1 keer had ik het lef om hem helemaal nat te spuiten met het flesje water wat ik `s morgens om half zeven had gevuld met al mijn wraak neigingen tegen dit beest.
Maar dat heeft de ruzie alleen maar erger gemaakt.
En het ergste is, die kat heeft nog gewonnen ook. Na een half jaar was ik zo afgeschrikt door dat beest met zijn enge ogen en achtervolgingswaanzin dat ik een andere plek voor mijn fiets heb gekozen en ook een andere route. Dan maar 5 min eerder van huis..
En dit alles gebeurde met een kat!!! (ik zeg heel bewust geen poes, want dat klinkt veel te schattig!)
Juist jullie begrijpen het goed, ik fiets een ommetje voor een kat.
Nou ja, die kat.
Maar nu ben ik er weer zo een tegengekomen.
En weer word ik aangestaard.. komt dat beest naast mij lopen. Weer zo eentje met achtervolgingswaanzin!.. eng kijken.. zo`n blik van: "Nog 1 stap en ik vreet je helemaal op.."
Nou weet ik wel dat dat niet kan.. maar toch.. die blik he..
angstaanjagend genoeg..
Maar deze keer ga ik de strijd winnen!!!! (hoop ik)

En voor alle kattenliefhebbers die nu met kromme tenen dit lezen: "nee, ik vind ze niet lief!!"
Waar denken jullie dat het woord kattenkop vandaan komt??? Nou??? Dat woord gebruiken ze echt niet voor een lief, behulpzaam, meegaand, gezellig meisje!! HEUS NIET!!!

Oppas...

Arjan en ik verkeren in een luxe positie.
Wij hebben namelijk een willekeur aan oppas om uit te kiezen.
Er zijn heel veel mensen die zeggen: "als je nog eens oppas nodig hebt?? Je roept maar hoor!"
Nou begrijpen wij die mensen heeel goed want wie wil er nou niet op ons lekkertje passen! ;)
Eigenlijk kon de mama het ieniemieniemannetje nog niet zo goed achterlaten..
Afgelopen zaterdag was het toch zover..
Wij gingen met vrienden in putten eten en Koos en Corina (broertje met vriendin) gingen oppassen.
Nou is het zo dat ons ieniemieniemannetje `s avonds niet het makkelijkst is.
Dus de mama schreef alles uit op papier.. Eigenlijk meer voor de mama zelf dan voor de oppas.
En toen moesten we weg..
En wat deed de mama: "Als hij nou huilt dan.... O ja.. Soms verliest hij zijn speentje. En als hij nou begint te mekkeren..dan..... En als hij moppert dan.... Etc etc etc etc etc
De papa wordt het zat en trekt de mama gewoon mee.
Maar de mama wil nog zo graag een kus en knuffel van haar ieniemieniemannetje.
Helaas ligt die prinsheerlijk te slapen en de mama is nog net niet zo erg dat ze hem wakker maakt..
Met een handkusje voor het mannetje stapt de mama ietwat verdrietig en met een gek heimwee gevoel in de maag in de auto.
Dan wordt de afstand ineens steeds groter tussen de mama en het ieniemieniemannetje..
Wel 3 kwartier rijden!!! whaaaa
Ach. De mama stopt het vervelende gevoel ver weg, neemt zich voor om GEEN contact te maken met het thuisfront en besluit gewoon onwijs te gaan genieten.
Halverwege de avond komt er een smsj.. De mama schrikt, het schuldgevoel schiet naar boven, Het heimwee gevoel nestelt zich weer in de maag... WAT DOE IK HIER??
Tot de mama het smsj leest..: "Het gaat heel goed, Lukas is heel vrolijk en gaat zo weer slapen. Hij heeft ook goed gedronken"
Een grote glimlach om de mond van de mama siert de rest van de avond. De mama geniet met volle teugen en is APETROTS op de geweldige oppas en op haar ieniemieniemannetje die zo gezellig is bij de oppas..
Eenmaal thuis ligt het mannetje alweer prinsheerlijk te slapen en weer kan de mama hem niet knuffelen en kussen.
hmmm vanacht vindt de mama het helemaal niet erg om de nachtveoding te gaan geven, en die voeding kon weleens heel lang duren....

Lekker drinken bij "tante" Corina

Knuffelen met "ome" Koos

Nu begrijpt de mama waarom hij zo
heel stil en gehoorzaam is geweest!

Nog onder de indruk van
de boze blikken even knuffelen

Koos en Corina: Deze blog draag ik aan jullie op ;)

En nogmaals onwijs bedankt voor de geweldige oppas!!!!

Lieve papa!!

Lieve papa,

Vandaag is het vaderdag. En we willen je laten weten dat we jou de allerliefste papa (en man) vinden.
Altijd sta je voor ons klaar, niks is je teveel.
Met ongelooflijk veel liefde zorg je voor ons.
We hopen en bidden dat dit nog heel lang zo mag blijven.

Dikke kus en knuffel van Dianne en Lukas

De aller-aller eerste knuffel..

Kletsen en contact hebben. Gezellig!!!

Allereerste flesje!

Zullen we nog eens vliegen pap?

Oeps maatje 62 is toch nog te groot,
maar ik ben toch heel blij met mijn shirt!!!

De paden op de lanen in....

Oma van Wijk

Woensdagavond was het zover.
Samen met mijn nichtje Petra zouden we de woensdagavond voor ons rekening nemen om met oma de avondvierdaagse te wandelen.
Vanuit het verzorgingstehuis was dat geregeld, alleen de rolstoelers moeten natuurlijk wel "duwers" hebben... Kom maar op!!
Na verschillende plensbuien, schuilplekjes, koffiestops en uitrustmomenten
(die uitrustmomenten snap ik nog niet.. De duwers waren veelal jong en sterk en de oude van dagen werden geduwd...Maar goed...)
Kwamen we weer veilig in het verzorgingstehuis aan.. Nog even wat gedronken met oma en daarna toch wel moe en voldaan weer naar huis.
Heerlijk weer knuffelen met mijn mannetjes



Het was leuk om te doen, en we hebben veel lol gehad...
(Alleen de verplichte witte begeleidingspolo`s vond ik dan weer iets minder...)

Misschien waren ze toch niet zo verplicht als ik dacht... hmmm

lol :)

met z`n drietjes...

Samen met oma...

Petra achter de rolstoel

"Het komt altijd weer goed!"

Oow.. Ik ben zo`n vreselijke erge chaoot.
Iedereen die mij kent kan dit zeker beamen of dit zelfs te zacht uitgedrukt vinden.
Ik raak namelijk alles kwijt!! Vergeet zo mogelijk nog meer, en vaste plekken voor spullen is voor mij echt een unicum.
Het zal echt niet voor het eerst zijn dat de telefoon gaat om mij te vertellen dat ze mijn portomonnee hebben gevonden. Of dat er een vriendelijke mevrouw langsfietst omdat ze mijn sleutels terug komt brengen. Of dat mijn zus weer achter mij aan belt dat ik voor de 100 miljoenste keer weer wat ben vergeten. en soms krijg ik spontaan een pakketje via de post! je raad het al, met iets dat ik heb laten slingeren.... En wat ik nu vertel is nog maar het topje van de ijsberg. Verder zal ik jullie er niet mee belasten.

Toch komt het al mijn hele leven goed met alle spullen die ik kwijtraak. ALTIJD!! Ergens toch ook wel weer bijzonder he...

Maar toen kwam Lukas... En ik besloot dat ik zijn spullen echt niet kon laten slingeren. Het moest en het zou vaste plekken krijgen, er moest structuur zijn etc etc.
En dan krijg je zo`n mooi boekje. Het groeiboekje van het consultatiebureau.
Met dat ze het aan je overhandigen voel je het. DIT MAG NOOIT KWIJTRAKEN!!
Het kreeg een vaste plek in de kast en ik ruim het dan ook altijd meteen heel secuur op.
Tot ik maandag ging kijken waar dat boekje was. WEG!! al foeterend op mezelf, en schoppend tegen de spullen zoek ik. En ik zoek en ik zoek.. Tot ik een ons weeg.. (jammer dat zo`n uitspraak altijd maar figuurlijk is... )
Nergens maar dan ook nergens is het groeiboekje te vinden. Ik begrijp er helemaal niets van.
Ik ben niet gebeld dat hij gevonden is, er is niemand langsgekomen om het boekje terug te brengen, en ook bij de post zit geen pakketje met het boekje erin.
Als ik echt alle plekken van het huis meerdere keren heb doorzocht besluit ik een telefoontje te wagen naar het consultatiebureau. Kunnen ze me daar ook meteen leren kennen....
Helaas, er is geen groeiboekje gevonden.
Verslagen zit ik op de bank. Dit kan niet!! Dit is niet mogelijk!.
Zal dit dan voor het eerst in mijn leven zijn dat er iets niet meer boven water komt? Dat het echt kwijt blijft...
Ik besluit Arjan een smsj te sturen om mijn leed te delen. Gedeelde smart is tenslotte halve smart.
En terwijl ik nog weg kwijn in negatieve gedachten zie ik dat ik een oproep gemist heb en een voicemail bericht.
Ik luister triest mijn voicemail af.
"Mevrouw, u heeft net gebeld over een groeiboekje. Het spijt ons, maar deze lag toch nog hier. U kunt het op komen halen hoor!"
Dus vanmorgen met Lukas op de fiets gesprongen en het boekje weer opgehaald.

Ik zei toch al: "het komt altijd weer goed!"
En nu ga ik hem snel opruimen voordat ik hem echt kwijt raak.

Het bewuste groeiboekje....

Lukas-time

Na een druk weekend, is er lekker een dagje voor onszelf.
Lukas kan weer in zijn eigen bedje, helaas zonder zijn vertrouwde knuffeltjes want die liggen nog bij Pake en Beppe..
En ja, als je dan toch de hele dag lekker samen met papa en mama bent, krijg je natuurlijk alle aandacht.

uitgebreid badderen en je lekker
in laten smeren met bodylotion.

Lekker spelen in de box.

Vliegen met papa

knuffelen met mama







"me-time"

Hoe de mama er ook van kan genieten om lekker met en voor het ieniemieniemannetje bezig te zijn, het is ook heerlijk om hem aan de papa te geven...
En dan heerlijke quality-time voor jezelf te hebben..

Sauna-maskertje, tijdschrift,
schuimbad..HEERLIJK!

Een warm schuimbad, een net nieuw door de brievenbus gevallen tijdschrift in je handen, maskertje op, wijntje erbij.. en dan alleen maar GENIETEN!!!
Manlief gaat met zijn zoon een eind wandelen, zodat de mama het rijk echt helemaal voor zich alleen heeft.
Echt een ultiem oplaad-momentje!
Maar ja dan komt er een moment dat het warme schuimbad koud wordt, het net nieuw door de brievenbus gevallen tijdschrift uitgelezen is, het maskertje eraf gespoeld moet worden, het wijnglas leeg is en de papa met zoonlief weer thuis is..
Dan moet het bad weer schoon, het tijdschrift op zijn plek, wijnglas in de vaatwasser en de papa en zoonlief willen aandacht. Prima toch?
Maar hoe geweldig is het als de papa dan zegt: "Ga jij maar lekker op de bank na-genieten ik ruim wel op.."
Wat voor een dijk van een vent heb je dan getrouwd!! Nou een allergeweldigste!! Dat kan ik je wel zeggen. Zo, en nu eerst maar eens een lekkere mok koffie zetten voor manlief!"

We kunnen er weer helemaal tegenaan!!

Jij bent jij...

Op wie hij ook lijkt.... Lukas is vooral gewoon Lukas!! Jij bent jij en dat is goed.
Of je nou lacht, slaapt, gek doet of heel hard huilt.
Wij houden onvoorwaardelijk van jou!

Op wie lijk je nou het meest......

oow, dat is precies zijn vader!!
trots loop ik ernaast en lach vriendelijk.
Ik geniet ervan!
Waar we ook komen en wie ook een blik op ons mannetje werpt weet het zeker: "het is een kopietje van zijn vader"..
Of ik dat erg vind?? Nee hoor, ik vind het prima. Het maakt me trots.
Tenslotte vind ik zijn vader een echte knapperd!

Toch veranderd er de laatste weken iets:
Oow, het is precies zijn moeder!!

Echt een "van Twillert" koppie..
Het is een echte zoon van zijn moeder.. (volgens mij zijn alle kinderen dat, maar dat terzijde..)

Ik besefte me vanmorgen ineens, dat ik deze uitspraken vooral hoor nadat Lukas toch een duidelijk dikker koppie heeft gekregen... hmmm..... ;)
Ik zou zeggen: Kijk maar goed, en oordeel zelf.......... Ben benieuwd!

leeg plekje...

Sinds een week of twee is er een lege plek op onze kamer..
Vooral naast de kant waar de mama slaapt is er een grote kale plek ontstaan.
De mama weet wel dat het zo hoort en dat het heel goed is dat die lege plek er is.
Maar stiekem heel stiekem moet de mama best wennen.

Sinds een week of twee is de babykamer een beetje voller.
Onder het "sterrenhemellampje" staat een heel lief wiegje.
Het babytje weet dat het zo hoort en dat het goed is dat het kamertje nu wat voller is.
En stiekem heel stiekem hoeft de baby nauwelijks te wennen..

Welterusten lief ieniemieniemannetje....

lekker zo`n daggie...

Genieten is het...

Terwijl de regen tegen de ruiten striemt, de donder
het geluid van de rollende dobbelstenen overstemt, de bliksem de kaarten verlicht vechten wij
om de meeste steden, dorpen, gebouwen maar voornamelijk om de 12 punten..
En laat ik die nou net als eerste hebben!! JOEHOE!!

Mijn winnend vorstendom: Catan!!

Het lekkerste plekje....

Lekker sjuumpie......

Lukas weet het zeker!!
Hij heeft het lekkerste plekje van de wereld.
Normaal gesproken zat hij helemaal dicht in de doek met koppie en al..
Maar hij heeft iets nieuws ontdekt, goed draaien met je hoofdje en ploep daar ben je.
Hij wurmpt net zolang met zijn armpje tot ook die eruit hangt. Zo en nu kan je met je blauwe, wijze
ogen zo de wijde wereld inkijken. En hij vindt het helemaal leuk!
Alleen nu is je koppie niet beschermt tegen de toch wel felle zon..
Gelukkig heb je een hele stoere pet en die komt goed van pas.
Nog iets te groot, maar als je per week een pond groeit, past hij vast heel snel...



GE-NIE-TEN!!

en hij wordt groter en groter.......

We moesten hem gaan bijvoeden.....

De kinderarts dacht dat 60 cc bijvoeden wel genoeg zou zijn.. Nou, dat dacht ik niet.
Lukas heeft ontdekt wat drinken is, en binnen no-time zaten we dan ook op een fles van 125 cc.
Wij op de verpakking kijken en ja hoor.. Dat mag precies.. Als hij dat opdrinkt heb ik er geen moeite mee. Hij drinkt maar lekker.
Na de voeding is hij helemaal in zijn hum en ja... toegegeven hij zit behoorlijk vol. Maar dat is toch goed?!
Vanmorgen gingen we wandelend naar het consulatiebureau..
Ik was erg benieuwd wat Lukas zou wegen.. Afgelopen donderdag 4240 zou hij nu de 4400 halen??
Dat zou wel mooi zijn 160 gram in een week..
Als ons mannetje in zijn nakie op de weekschaal ligt te lachen en te trappelen moet ik toch even twee keer goed kijken.. 4750?????????? Niet normaal!!
In 6 dagen tijd 510 gr aangekomen..
Ben benieuwd wat de kinderarts hierop te zeggen heeft.
eenmaal thuis nog maar eens goed op de verpakking lezen.. OEPS..... De hoeveelheid die Lukas krijgt gaat over 5 voedingen per 24 uur. En laat Lukas nou nog genieten van 7 voedingen...
hmm.... toch maar even iets minderen.