Feestweekend.

Het is achter de rug....
De kaarsjes zijn (met wat hulp) uitgeblazen, de cadeautjes zijn uitgepakt, de taart is opgegeten.
Er zijn heel veel knuffels, kusjes en liefde uitgedeeld en in ontvangst genomen.
2 dagen vol met opa`s, oma`s, ooms, tante`s, heel vers neefje en wat oudere neefjes en nichtjes, vrienden, vriendinnen.. Gewoon heel veel gezelligheid.
En Lukas is verwend, heel erg verwend.
Prachtige dozen duplo, puzzels, boekje, autootjes, garage, stoere rugzak....
En voor ons als ouders was het ook bijzonder... Je eerste kindje, de eerste verjaardag.. Heel wijs!!
Kortom iedereen heeft genoten!!



1 jaar... 1 kaarsje!!



Cadeau van papa en mama uitpakken...



Wat is dat???



Meteen in elkaar zetten met papa.

En nog een cadeautje...



Lekker zo`n taartje..

Proppen maar!! TAART!!!

Jaaaa.... DUPLO!!!

Spelen met Lisa en Matthias

Pake speelt lekker mee..

Twee van zulke dagen kosten wel energie.
Even bijtanken bij papa.

Spelen met opa... gezellig!



Wow, wat is ons lieve mannetje verwend......

en toen...toen was het zover....

Het is `s morgens heel vroeg.. Mijn buurvrouw vertrekt naar de verloskamers.
Ze heeft  heftige weeën en het lijkt flink door te zetten. Ik wens haar succes en probeer nog even te slapen. Maar de controles zorgen ervoor dat dat niet meer lukt. En dan word ik voor de derde dag oprij verrast met een ontbijtje op bed wat ik nog zelf mag samenstellen ook. Daarna heb ik nog even de tijd om wat te liggen denken en te rusten. Wie is dat kleine hummeltje in mijn buik? Zal het een jongen zijn? Een meisje? Dat het een kleintje zal zijn weten we.. En dat dit ukkie ons voor het eerst papa en mama gaat maken is heel bijzonder. Hoe lang zal het nog duren? Wanneer de controles weer uitgevoerd worden schiet me te binnen dat de hartslag van een meisje vaak boven de 140 ligt en van een jongetje lager. Helaas laat dit ukkie zich daar niet aan meten. Dan is het weer ver boven de 140 en lijkt het een dochter te worden, dan ligt het er weer ver onder en lijkt het erop dat ik een jongensmama ga worden.
Ach, hier word ik ook niet wijzer van. Laten we het maar gewoon afwachten. De weeën worden sterker en af en toe doen ze echt pijn. Zal het dan toch??? vandaag?? Morgen??
Als snel is het weer tijd voor de gel, toucheren, en weet ik veel wat al niet meer.
De arts vertelt me dat ik 3 cm heb en dat het lijkt dat het doorzet. Ik mag mijn man gaan bellen en als die er is zullen we naar de verloskamers gaan.
Ze legt me uit dat er veel apparatuur zal staan, dat ik aangesloten word aan verschillende monitoren en dat de gyneacoloog bij de bevalling zal blijven om alles scherp in de gaten te houden.
Oei.. best spannend... Maar kom maar op. Dat bevallen lijkt me wel wat. Eens kijken hoe ik dat ervaar.
Snel bel ik manlief op die al op zijn werk is en dus nog even moet rijden.
Wachtend op mijn man kijk ik naast me, waar een lege maxicosi staat en een luiertas met hele kleine kleertjes, roze en blauw. Wat zal ik straks nodig hebben? Of kies is toch dat kleine neutrale pakje.
Weer glijdt mijn blik over de maxicosi, straks ligt daar een hummeltje in dat van ons samen is....
Zo bijzonder.....
Na een kleine drie kwartier is Arjan er en vertrekken we naar de verloskamers. Wow.. wat een toeters en bellen. Een zuster stelt zich aan mij voor en vertelt dat zij er de hele tijd bij zal blijven. Dan komt de gynaecoloog met een arts-assistent binnenlopen. hmm... een man... en wat voor een!
Hij is knap, en superaardig. Ik kan me er makkelijk overheen zetten dat hij een man is. Geen probleem als ons ukkie maar veilig op de wereld komt.
Dan word ik aan allerlei infusen en slangen en apparaten aangesloten. Helaas mag ik mijn bed niet meer uit.. en dat vind ik iets lastiger weeën opvangen, maar het gaat nog prima. Als dit het is komt het helemaal goed. Per uur worden de weeën toch wel heftiger en de pijn neemt toe. Zo apart hoe een wee zoveel pijn kan doen, maar zodra die weg is hebben we de grootste lol en is alle pijn verdwenen.
tegen 14:00 is er al een hoop gelachen, gezucht en gepuft. De arts denkt dat er nu toch wel wat centimeters bij zullen zijn. Helaas, niets is minder waar...Het is nog steeds drie centimeter. De arts besluit de vliezen te breken. Wat een gek gevoel.. Zo apart. Maar ook weer zo wijs.. Het komt steeds dichterbij dat kleine hummeltje.....De Weeënopwekkers worden ook aangesloten. Ik vraag me af hoeveel apparaten een mens aan zijn lijf kan hebben en waar ze nog een plekje vinden om mij een infuus te geven.. Als snel schroeft de arts de dosering omhoog.. En dan gaat het hard heel hard. Niks geen tussenpozen meer waarin je kan lachen en lol hebt. Gewoon non-stop doorbuffelen.. Wow.. Hier is niets leuks aan!!! Maar we gaan ervoor, concentreren geen gezeur aan mijn hoofd. En zeker geen mannen die mee willen puffen. ALSOF ZIJ DE EXPERTS ZIJN!!!! Nee niks ervan. Alleen de lieve zuster die zelf kinderen heeft mag met mij mee doen en de rest moet vooral zijn kop houden.
Dan om 4 uur zit ik tegen de 10 centimeter aan. Wow. in twee uur tijd ff 7 centimer erdoor geknald.
De arts vertelt dat ik zo mag gaan persen. Whaaaaa is dit nou die persdrang?? Ik moet poepen!!!!!!
Ja, ze vertellen me dat dit helemaal het goede gevoel is. De arts wil een knip gaan zetten. Omdat de bevalling zo tegennatuurlijk is is de baarmoedermond nog te stug en niet genoeg verweekt.
Een knip?? Bij mij?? NEVER!! Ik vertel hem dat ik alles doe wat ik moet doen maar een knip gaat niet gebeuren!! De arts vertelt mij doodleuk dat ik dan nog minimaal een uur moet weeën wegpuffen anders scheurt de hele boel kapot! Prima.. Een uur moet nog lukken. Ik kronkel in mijn bed, want persweeën zijn rare dingen.. Eindelijk, eindelijk is het uur om en vraag ik me af wat me bezielt.. Ik had ons ukkie al in mijn armen kunnen hebben. En wat ben ik voor kenau hier in dit bed..
De arts kijkt me aan en zegt: "oke, ik zal die knip niet zetten, maar dan moeten we lang over het persen doen anders moet het alsnog. Je luistert naar mij en doet precies wat ik zeg, dan gaat het goed.
Ik kijk hem recht aan en zeg: "Prima, zeg me wat ik moet doen en ik doe het! Maar geen knip.
 De arts vertelt en ik luister. Ik ben op dit moment de meest volgzame persoon op aarde. Manlief loopt af en aan met koude washandjes. De schat!! Hij beseft dat hij verder zijn mond moet houden en niet aan me moet zitten. Alleen die washandjes en snel een beetje. Sorry schat, ik maak het wel weer een keer goed. Wow.. Dit persen is zooo bijzonder, zo apart en zo gaaf!!!! Duizend keer beter dan dat wegpuffen van die rotweeën. En dan na een goed uur persen, hoor ik een schreeuw en ligt er een klein hummeltje op mijn buik. Tranen glijden over mijn wangen. Arjan komt er ook bij. Daar ligt ons kindje, wat klein, wat mooi. Alles erop en eraan. Dit is zoo bijzonder.
Glimlachend kijk ik naar die arts en zeg: "Zonder knip!!" Hij moet lachen en zegt dat hij nog nooit zo`n leuke bevalling heeft gehad. Hij vindt dat ik het onwijs goed heb gedaan en dat hij echt heeft gelachen.
Dan richt ik mijn aandacht weer op ons kleine wondertje. Wauw, dat geurtje... Dat huiltje. Dank u Here! Dan vraagt de arts: "Weet je wat het is? " Nee we hebben geen idee.. "Een zoon, jullie hebben een zoon gekregen."
Wauw!! Een zoon.. En alles is goed. We worden overspoeld van dankbaarheid. Wat is onze schepper Groot en Goed!
Een zoon.. Hij zal de naam dragen van zijn opa. En een naam die zijn papa en mama gewoon heel mooi vinden:
Lukas Cornelus

En daar is hij.. 49cm en 6 pond.

De zuster maakt een foto van de klok
op het moment dat Lukas geboren wordt.





Lukas Cornelus Trouwborst..



En toen was je alweer 1 jaar.. Feest!!!!!!

mijmeringen vervolg....

22/23/24 februari....
Het is avond, vanaf de gang van het ziekenhuis valt een schemerig licht de kamer in.
Ik lig alleen in het half donker wat voor me uit te staren. Mijn handen liggen op mijn buik en ik heb contact met ons ukkie.
Graag zou ik willen slapen, de pijn kost veel energie en ik heb mijn slaap echt nodig.
Ik hoor wat gepraat en gestommel op de kamer naast mij. De zusters hebben overdracht om vervolgens elkaar af te lossen. Ergens verder op de gang schreeuwt een vrouw dat de weeën pijn doen.
Dan komt de nachtzuster even kennismaken. Het is een lieve vrouw daar ben ik blij mee.
Ze vertelt dat ik elke 3 uur gcontroleerd zal worden op mijn bloeddruk en dat ze dan ook een hartfilmpje maken van de baby. Ze wil meteen maar beginnen. Prima.
Dit betekent wel dat ik nog lang niet slaap.. Als ze eindelijk klaar is moet ik naar de wc. Pot mee om in te plassen, en afgeven bij de nachtzuster.
Zo, nu mijn bed in en slapen.. Ik draai me op mijn zij en schuif mijn voet opzij..
In plaats dat ik de warme voeten van mijn man voel kom ik tegen het koude staal van het bed.
Brr... Dit is niks aan. Ik voel me alleen en verdrietig. De pijn is heftig en ik heb alle medicijnen tegen de pijn gehad. Toch dommel ik af en toe wat weg, om weer helemaal wakker gemaakt te worden als er weer controles moeten gebeuren. Die duren alles bij elkaar al snel 3 kwartier. Aan het eind van de nacht en begin van de ochtend val ik dan echt goed in slaap. Heerlijk. En dan na een half uurtje.....
GOEDEMORGEN!!!! Wat wilt u voor ontbijt???
Ontbijt?? nu?? Nee!!! Ik wil slapen, laat me alsjeblieft slapen...Maar met dat ik dat denk komt ook de zuster weer voor de controles..
Bah.. Ben blij dat ik tegen de middag thuis ben. Dit is niets! Ik bestel maar een kopje thee en een beschuitje, en ik vraag of ze weten wanneer de uitslagen binnen zijn.
Ze hoopt me tegen het eind van de ochtend de uitslag te kunnen geven.. Gelukkig!!
Tussen het plas inleveren en de controles door wordt er ook een kamergenoot binnengebracht.
Heerlijk een beetje actie om me heen. We blijken het al snel goed met elkaar te kunnen vinden en kletsen heel wat af. Zo.. Dit is al veel beter!!
Dan is het ook al snel tegen twaalven, ik zorg dat mijn spullen klaar staan zodat ik zo kan vertrekken.
Als de zuster komt ben ik heel benieuwd, maar iets in mijn ogen vertelt mij dat ik mijn tandenborstel gewoon weer bij de wasbak moet gaan leggen.
Ze vertelt dat de uitslagen nog niet binnen zijn, maar dat mijn bloeddruk niet echt zorgelijk meer is.
De uitslag van de urine laat nog even op zich wachten.
Er schiet vanalles door mijn hoofd. Moet ik blijven? Mag ik na de uitslag van de urine naar huis?
Ik besef dat ik weer geduld zal moeten hebben. Het loopt al tegen vieren als de zuster opnieuw komt, er is iets fout gegaan, de uitslagen zijn er nog niet. Het kan nog wel tot morgen duren.
Ze vertelt me ook dat ze zo lang niet meer willen wachten, ondanks dat de baby het goed doet wil ze een overleg met de betrokken artsen. En ze verdwijnt weer.
Moedeloos laat ik me in de kussens vallen. Wat is dit? Wat gebeurt er?
Waarom lijkt niemand hier te merken dat ik heel graag naar huis wil. Een traan glijdt langs mijn wang naar beneden. Snel herpak ik me weer. Kom op, hoofd rechtop. Het gaat goed met het kleine ukkie, ik voel me redelijk, ik lig bij het raam en kan zelfs wat naar buiten kijken, er ligt een lieve buurvrouw naast me, iedereen doet zijn uiterste best om het beste voor mij en het ongeboren leventje te vinden, Ik krijg niet alleen ontbijt op bed, maar zelfs alle maaltijden! Het enige wat ik moet doen is moed houden. Go girl, you can do it.
En als ik me net weer helemaal herpakt heb en met een glimlach vorstelijk op mijn bedje lig, komt er een legertje van artsen en zusters binnen. Wow.... Ik ben benieuwd wat zij te vertellen hebben.
Elke arts legt mij iets uit. Over de infecties in mijn lichaam, over de nieren, over mijn blaas, over de urineleider, over de catheter, over de medicatie, over de baby etc etc.. Het gaat eigenlijk allemaal langs me heen het enige wat ik hoor en wat maar blijft hangen is: "U gaat niet meer naar huis zonder baby, het wordt toch te gecompliceerd we gaan u inleiden."
Hu? niet naar huis.. alleen met baby? Maar ik ben nu 36 weken en 5 dagen zwanger... Het is goed zo?? En nu? Wat gaat er allemaal gebeuren? Maar voordat ik mijn vragen uit kan spreken zijn ze weg. Oke.. Ik moet even mijn man bellen, gelukkig is hij klaar met werken en al onderweg.
HEERLIJK!! Ik heb hem nu heel hard nodig.
Dan komt er een assistent van de gynaecoloog om pilletjes in te brengen om de baarmoedermond week te maken en om mij te strippen. Ik begrijp de helft maar, het enige wat ik ervan snap is dat ze compleet tegen de natuur in mijn lichaam in een zo snel mogelijk tempo klaar willen maken voor een bevalling. Ondertussen blijven alle controles van mij en de baby doorgaan. De angst bij de artsen dat het ukkie ook een infectie zal krijgen blijft. Ergens voelt het ook wel goed, hier te liggen bij kundige, bekwame mensen. Als Arjan er is hebben we een fijne avond, samen een stukje lopen, even buiten een frisse neus halen. Maar dan opnieuw een nacht. Weer niet kunnen slapen. Veel pijn, irritante controles tussendoor en natuurlijk het blijven stimuleren van het lichaam om toch vooral te gaan bevallen. Ik ben er klaar mee. Voel me redelijk aan het eind van mijn latijn en als ik dan bedenk dat ik met dit vermoeide lijf nog moet bevallen zakken mijn wallen spontaan verder naar beneden. Maar het wordt weer dag, we houden het hoofd omhoog.. En ik ben heel benieuwd wat er vandaag gaat gebeuren. Zullen er weeën komen? Zal ik dan vandaag de 24ste een kindje krijgen?
Maar nee... er zijn weeën, ze kunnen ze goed monitoren, maar nog heel onregelmatig en ze doen heel weinig. Toch als de gynaecoloog gaat kijken is er 1 cm. Het is dan al in de middag. Ik voel de weeën, ze doen niet zeer. En ik besef me maar al te goed dat het nog wel eens heel lang kan duren.
Tegen de avond is het 2 cm.. En na lang met manlief gekletst en geknuffeld te hebben, moeten we weer afscheid nemen voor een lange nacht die gaat komen. Ik vertel wel aan mijn topper dat hij morgen maar niet moet gaan werken. Ik denk dat de 25ste misschien wel eens de datum zou kunnen worden.. De weeën worden pijnlijker, ze lijken volgens de artsen ook meer te gaan doen. Mijn lichaam is zich aan het voorbereiden... Dit is leuk spannend!.
Arjan is nuchterder en zegt dat hij gewoon gaat werken en als ik bel komt hij naar het ziekenhuis. Het lijkt mij niet heel slim, maar hij moet het zelf weten. En dan gaat hij weg.. Vanaf 5 hoog zwaai ik hem uit.. Ik kruip in bed, de weeën beginnen nu wel pijnlijker te worden, maar nog prima te doen! Alleen zijn ze net te zeurderig om in slaap te komen. Een lieve zuster die helemaal begrijpt dat ik graag wil slapen komt een pijnstillingsspuit pethidine brengen. Gelukkig ben ik nog zo alert om te zeggen dat ik dat echt niet mag hebben. Tijdens een eerdere opname in de zwangerschap is gebleken dat ik daar goed allergisch voor ben. Het is voor mij helemaal duidelijk, ik moet gewoon gaan slapen.
Maar buiten de pijn komt nu toch ook wel wat spanning om de hoek kijken... Mijn buurvrouw kan ook niet slapen en puft flinke weeën weg... Het is een schat, absoluut! Maar het maakt het slapen er niet makkelijker op... Toch draai ik me om, probeer me helemaal over te geven aan de slaap en al sluimerend en de controles gelaten ondergaand tikt de tijd verder.. het is bijna 25 februari......

Nog snel wat laatste buikfoto`s

toetertje van de voorkant..

Nog een laatste kus van je papa....

mijmeringen...

Mijmeringen.. De laatste dagen betrap ik mezelf er geregeld op.
Tijdens een kop koffie of een ritje in de auto of welk ik-heb-het-even-rustig-momentje dan ook.
Mijn gedachten nemen mij mee terug naar 1 jaar en 1 dag geleden.

Het is ochtend, dinsdag 22 Februari 2011 Ik word wakker en voel pijn, maar het is voor het eerst sinds weken een beetje dragelijk.
Vandaag staat er weer een bezoek aan de gyneacoloog op het programma. Even schiet het door mijn hoofd om spullen mee te nemen. Het zal niet de eerste keer zijn dat we mogen blijven. Maar nee.. dat kan ik me voor vandaag niet voorstellen. Ik voel me eindelijk redelijk goed. En dat is heerlijk!
Blij vertel ik het aan manlief.. "Kareltje trapt vrolijk in mijn buik en ik voel me goed. Dit wordt een topdag"
Meteen besluit ik dan ook voor mezelf dat wanneer we terug zijn uit het ziekenhuis, ik naar de kapper wil gaan. Lekker mijn haar laten wassen, knippen, verven, föhnen etc etc. Gewoon even heerlijk een geniet-momentje.
Na een gezellig ontbijtje stappen we in de auto. In het ziekenhuis blaak ik nog steeds van zelfvertrouwen, het komt helemaal goed.. Mijn buik voelt wat strak alsof er een band omheen zit, maar is niet heel erg.. Wat wil je ook.. We naderen de 37 weken. Hoort er allemaal bij.
Dan zijn we aan de beurt. Na de gebruikelijke controle, waarbij echo`s worden gemaakt, ik uitgebreid bekeken wordt en alles in het dossier weer is opgenomen lijkt het erop dat we kunnen gaan.
Dan zegt de arts: "hmmm... Je bloeddruk is altijd vrij laag, vandaag vind ik hem behoorlijk hoog..Ik wil nog een keer je bloeddruk meten"
Ik knipoog naar mijn man. Hij begrijpt wat ik bedoel. Gewoon een extra controle straks zitten we weer in de auto.
Maar niet is minder waar. Opnieuw is mijn bloeddruk te hoog. Ik moet mijn plas inleveren, de arts vreest voor zwangerschapsvergiftiging. Het "bandgevoel" wat ik wijtte aan mijn bijna 37 weken grote buik blijkt ineens een symptoom te zijn. Naïef? of niet willen weten/ horen dat er misschien weer iets niet goed is.
Nog steeds vol goede moed ga ik een plasje in een potje plegen. Onder het genot van een kop koffie wachten we op de uitslag. Ik merk aan mijn lijf dat het allemaal te lang duurt, de pijn in mijn rug, nieren en blaas neemt flink toe. Ik wil de uitslag en naar huis. Dan kan ik even bijkomen op bed en daarna een bezoek aan de kapper brengen.
Helaas blijken de eiwitten in mijn urine te hoog. Ik moet blijven. Wat?? Blijven?
Ik mag onder geen enkel beding meer het ziekenhuis verlaten, manlief zal spullen op moeten halen en voor mij wordt een bed en een "mooi" polsbandje geregeld.
Dit is niet wat ik wil, dit had ik niet bedacht, na lang praten en discussiëren mag ik gelukkig mee naar huis om mijn spullen op te halen en een lunch te nuttigen. Wel moeten we beloven dat we met uiterlijk twee uur terug zijn op de kamer. Deze belofte maken we snel... En zorgen dat we op tijd weer terug zijn.
Als we terug zijn vertelt de arts dat het om 24 uur urine opvangen gaat. Dan kunnen ze uitsluitsel geven.. Oooow... Oke.. Prima. Ik weet haast wel zeker dat het goed komt.
Moe en met veel pijn laat ik mij in de kussens zakken. Ik geef me over aan het ziekenhuis bed in de veronderstelling dat ik morgenavond weer thuis ben....

Hoelang zal "Kareltje" nog blijven zitten? (32 weken)

Annemarije is geboren....

En opnieuw is een klein beebje geboren in de familie..
Een heel mooi klein meisje zag op 16-02-2012 het levenslicht..
Het meisje heeft de namen: Maria Johanna en zal Annemarije genoemd worden.
Dit mooie popje weegt 4090 gram en is 52 centimeter lang.
Kijk zelf maar wat een prachtig meisje dit is!
Wij zijn opnieuw een trotse oom en tante!!

Mooie Annemarije

Zo`n lekker sjaapie!

Verliefde tante bij de kleine Annemarije

Oompie krijgt haar zo stil.. De topper!!!

komkommerstrijd

De mama smeert broodjes terwijl het ventje lekker aan het spelen is.
Wanneer de mama klaar is met het dekken van de tafel en de broodjes zet ze het ventje in de stoel.
Lekker saampjes eten. De eerste vier happen gaan prima, maar dan ziet het ventje de komkommer liggen. De mama weet dat het ventje dat heel lekker vindt. Ze snijdt zoals altijd een plakje af en geeft het aan het jongetje. De mama weet dat het ventje tussendoor zijn broodje wel opeet.

Neeeeee....geen brood!!!!

Maar laat dat vandaag nou net even anders lopen. Zodra het ventje de komkommer in zijn handen heeft tuft hij zijn brood uit! Ho is.. Dat doen we niet, de mama pakt het broodje en stopt het weer in het mondje van het mannetje.
Maar nu wordt het power-ventje heel, heel erg kwaad. Hij smijt zijn komkommer op de grond en zet het op een gillen..De mama denkt hieruit op te kunnen maken dat het ventje dat hapje brood NIET wil.
Maar de mama wil het ventje duidelijk maken dat hij dat hapje brood toch moet opeten.
Eten haal je niet uit je mond, maar slik je door.
En sja.. als je dan twee temperamentvolle karakters tegenover elkaar hebt, krijg je strijd. En dan ook nog eens met een mama die niet tegen haar verlies kan.. Ai.. Deze strijd gaat het ventje 100% zeker verliezen
Het ventje is zich daar nog niet van bewust en haalt al zijn toneeltalenten uit zijn lijfje en probeert alles 1 voor 1 in te zetten om maar te kunnen winnen.

En als ik nou zo zielig doe?? nee? ook niet..hmm

Zielig, kwaad, woest, de-mam-geef-mij-nu-mijn-zin-blik etc etc.. Dit alles met gruwelijk veel decibellen. Als tijdens dit toneelspel dan ook nog zijn broodje uit zijn mond gaat, is de mama zo lief om dat even terug te geven aan het kereltje. Maar dat helpt niet. Integendeel hij krijst nog eens met dubbel volume voort..
Als het ventje merkt dat het bij de mama niets uithaalt, kijkt hij even naar de mama, is helemaal stil, denkt twee tellen na over een volgende "hoe-kan-ik-nog-winnen-techniek"en zet deze dan ook in.
het ventje gooit alles in de strijd, brood en komkommer en een doofmakend aantal decibellen vliegen in het rond.
Maar ja.. het helpt alleen helemaal niets, sterker nog de mama wordt met de seconde strijdvaardiger. Na tien minuten gillen, schreeuwen krijsen geeft het ventje het op.
Hij kauwt een keer op zijn broodje, slikt het door en steekt zijn handje uit voor de komkommer.
De mama geeft het komkommerplakje en het ventje is weer 1 en al vrolijkheid! (en de mama heeft gewonnen...)

en echt... er is niets, maar dan ook niets meer over van het kereltje wat het ogenschijnlijk heel zwaar had! Echt helemaal niets!


Joehoe... Ik heb mijn komkommertje!

Waar is dat boze jongetje??



Ezra is geboren!!

Vol verwachting de kraammand brengen

Hoera.. op 12-02-2012 hebben wij er een neef(je) bij gekregen.
Dit lieve stoertje zal de namen Ezra Cornelus dragen.
Ezra is maar liefst 58 centimeter lang en weegt 4555 pond.. Lekker dikkertje dus!
Op de foto`s was hij nog maar een paar uur oud dus nog lekker een beetje in de kreukels.
Super wijs om zo`n mannetje vast te houden, het geluk in de ogen van de trotse ouders, zus en broer te zien. Helemaal leuk! Ezra we komen snel weer een keer knuffelen hoor!

En daar istie dan.. EZRA!!!!






Best vermoeiend al die visite en aandacht...

Heerlijke knuffelbeer!





trotse zus Thirza met broertje Ezra.

Valentijnsdag...

Via een andere blog kwam ik dit tegen.
Ik zeg: GRANDIOOS!!!!!

whahah,hihihih
Wij vrouwen zijn ook wel heeeel bijzonder!

Wij hebben er al zin in... veeeel zin in!!!!

De uitnodigingen zijn verstuurd, datum voor het maken van de taart is gemaakt.
Ballonnen zijn in huis, slingers liggen klaar.. Nog 2 weken geduld en dan is het
FEEST!!!!!!

De uitnodigingskaart!!!!!

Sneeuwpret....

Lekker warm binnen, kijken naar de koude sneeuw buiten....

Wat een heerlijk weer!!! Zonnetje, sneeuw, slee....
Meer heb je niet nodig.. En oow wat wenste ik dat Lukas al wat ouder was en volop mee kon doen
met sleeën en sneeuwpoppen maken en alles wat je nog meer met sneeuw kan doen.
Maar ja... het ventje is nog klein en veel meer dan sleeën zit er nog niet in.
Lukas vindt het al snel koud en niks meer aan. Even is leuk en dan is binnen weer veel leuker.

Zo in de sneeuw vindt Lukas veeeel te koud!!!

We hebben ook nog geen goede slee.. Eigenlijk moeten we er eentje hebben met ruggesteun, dan kunnen we Lukas heerlijk inpakken en vastmaken aan de slee.. Dat gaat natuurlijk veel beter..
Wie weet... volgend jaar.....
Maar toch was de sneeuwpret er helemaal. Bas, Nienke, Thirza en Boaz kwamen het weekend gezellig.
En laten die nou wel alles met sneeuw kunnen en willen doen.
En dat gaf mij de reden om enthousiast mee te doen.. Het kind komt dan weer helemaal in mij naar boven, want wat is er nou leuker dan van de helling afsleeën.....

Heerlijk... Ik hou ervan!!!

Joewieieieieieieieie

Lukas en Thirza samen op de slee..



Sleetjes aan elkaar geknoopt en trekken maar.....

Dikke kus van mama op je koude wangen en lekker naar binnen

Wij wandelen nog even verder.....

Uitrusten en warm worden met een filmpje



Bas leest voor... Kinders lekker onder een kleedje..

Lukas en hoogzwangere Nienke....spelen met de bal...

Lekkerbekkie

Prietpraatje

De familie van den Boom is weer een weekendje bij ons..
Zo gezellig.....
Samen met nichtje thirza gaan we de eendjes eten geven. De buurman weet nog een groot wak in de buurt vol met eenden.
Als we onderweg zijn daar naartoe, leg ik uit wat een wak is...
Als ik het uitgelegd heb kijkt ze me aan..en zegt:
"noemen ze dat in Kampen een wak?? In Nijkerk noemen we dat gewoon een gat.."

Patsertje...

Sja... Als de papa en de mama het ventje helemaal zijn gang laten gaan met eten presteert het ventje het om de aardappels tot in zijn romper te krijgen..
De kleren worden uitgetrokken de romper naar beneden om alle etenstroep schoon te maken.
En dan bedenkt het kereltje dat het eigenlijk heel lekker is, zo in je blote bast aan de wandel.
De mama, papa, oom en tante kijken naar het kereltje hoe die in zijn ontblote bovenlijfje langs de box stapt.. Stoer/ eigenwijs bekkie erbij..
Jij bent voor even mama`s kleine lieve patsertje...
En nu?? Hop in bad!!