Het is super lekker weer en we gooien de tuindeuren open. Kom maar op met deze dag.
Vrolijk loop ik naar de bijkeuken om brood uit de vriezer te halen. Nu is ons bijkeukentje heel erg klein, en de deur moet dan ook bijna dicht om iets uit de vriezer te kunnen halen. Als ik het brood pak hoor ik iets tikken. Vast Lukas achter de deur, maar als ik de deur open wil maken zit hij dicht. DICHT!!! Gelukkig staan de tuindeuren open dus ik wil via de buitendeur van de bijkeuken naar buiten. Maar tot mijn grote schrik zit die op slot!! Laat er nou ALTIJD een sleutel in die deur zitten en NU NIET!! Tegen beter weten in zoek ik in de kast of er toevallig een sleutel ligt. Maar nee...
Oke.. Rustig blijven zeg ik tegen mezelf. Heel rustig nadenken..
Het hokje is klein en benauwd en maakt het denken niet makkelijk.
Heel vriendelijk roep ik Lukas: "Lukas, maak de deur maar open, doe de hendel maar omhoog...Toe maar, dat kan jij wel...."
Hij begrijpt niet eens wat ik bedoel..... laat staan dat hij tot actie overgaat..
Dan vliegt opnieuw de schrik me om het hart.. De kamerdeur...als hij maar niet de trap op klimt.
O nee, die heb ik heel bewust dichtgedaan.
Rustig denk ik na.. Lukas is binnen, hij kan naar buiten, maar niet de tuin uit.. Op zich is hij veilig en dat maakt me al iets rustiger. Ondertussen is lukas weg bij de deur en is hij naar de tuindeur gekropen.
Dan ontdekt hij zijn moeder achter de bijkeukendeur.. Dat is een leuk spelletje...
En hij speelt dan ook een poosje met veel plezier kiekeboe.
Terwijl ik koortsachtig na denk, het zweet over mijn rug loopt en ik het echt benauwd krijg in dat bedompte hok. Glimlach ik vriendelijk en speel het "spelletje"vrolijk mee..
Als Lukas weer naar binnen is, besluit ik dat ik het raam kapot moet maken dan kan ik naar buiten klimmen en is alles opgelost. Gelukkig liggen de klompen van Arjan er, met al mijn kracht mep ik tegen de ruit. Eerst ben ik nog bang voor glassplinters, maar al snel is die angst weg. Ik sla en ik sla en ik sla. De ruit geeft geen krimp. Lukas is op het lawaai afgekomen en vindt het maar wat interresant.Vrolijk lachend wijst en zwaait hij naar mij.. Ik moet me rustig houden, het komt goed.
Het is supermooi weer er komen zo vast mensen naar buiten, maar zolang Lukas bij de deur staat durf ik echt niet het ruitje in te tikken. Heel vriendelijk zeg ik: "Waar zijn je auto`s? Ga ze maar pakken? staan ze binnen?? Toet toet doet de auto. Waar istie nou?? Ga ze maar pakken.."
Ja, het lukt.. Met al mijn inspanning mep en sla ik tegen de ruit, dit heeft geen zin. Mijn handen bloeden en de ruit doet helemaal niets. In de kast zoek ik iets scherps om de ruit aan de zijkanten los te snijden zodat het misschien makkelijker gaat.. Maar ook dat mislukt jammerlijk.
Voor Lukas duurt het nu echt te lang en hij zet het op een huilen. Lieve Lukas, Mama doet echt alles wat ze kan, het komt goed!!!! Dan besluit ik om het huilen van Lukas gewoon te gebruiken.. De tuindeur staat open dus het huilen (wat echt heel zielig klinkt) is buiten te horen. Ik duw met alle macht tegen de deur zodat hij aan de bovenkant iets naar buiten buigt en begin heel hard te schreeuwen: "Heeeeeelp, hoort iemand mij... Heeeeeelp!!!, Ik heb hulp nodig!!!"
Ik hoop en bid dat het helpt.. er moet toch iemand mij horen, ik sla mijn handen (letterlijk blauw) tegen de ruit!! Lukas helpt mij flink mee door ook zijn decibellen te verhogen tot maximaal niveau.
Samen schreeuwen we en ondertussen heb ik het zoo met mijn bange jongetje te doen.
Ik moet even bijkomen, het is er spaans benauwd in dat hok met die zon erop..
Rustig praat ik in op Lukas, zing een liedje.. na een poosje lijkt het te helpen hij wordt weer rustiger.
Heel fijn.. rustig blijf ik op hem inpraten. Ondertussen schiet er vanalles door mijn hoofd, wat als niemand mij hoort? Hoe moet het met Lukas... Hoe moet het met mij?? Stop!! ik roep mezelf een halt toe en besluit opnieuw te gaan schreeuwen..en te schreeuwen.. Niemand hoort het en er wordt niet gereageerd.. Opnieuw is Lukas aan het huilen, dat moet maar even..Opnieuw pak ik de klomp en sla als een gek tegen het raam, maar er gebeurt niets. ( en geloof me, dat slaan ging echt niet zachtjes!!) Ook bij mij zitten de tranen hoog..Wat kan ik nog meer. Opnieuw duwen tegen de deur en schreeuwen en schreeuwen..
Dan hoor ik opeens onze schutting rammelen.. Ik blijf schreeuwen: "Hier, ik ben hier, HEEEEELP!!"
En dan zie ik de buurman... Wat een held. Hij pakt Lukas op en begint meteen rustig met hem te praten en haalt de knip van de deur.. Ik vlieg hem om zijn hals en dan komt ook bij mij de spanning eruit.. terwijl de buurman een minuutje met Lukas kletst en grapjes maakt heb ik even de tijd om zelf op adem te komen. Dan ziet de buurman mijn handen die onder het bloed zitten. Gelukkig stelt het niets voor en na ze gewassen te hebben blijven er maar 2 schaafwondjes over.
Dan knuffel ik mijn mannetje helemaal plat. Lukas vindt het allemaal allang prima en is weer blij.
En terwijl de buurman naar huis gaat kijk ik op de klok.. 9:30.. dat was me het uurtje wel.
Wat ben ik bang geweest..
Zo.. en dan nu maar dat broodje smeren wat ik al een uur van plan was.. maar nu met trillende handen, en een enorme spanning in mijn lijf...dat dan weer wel...
 |
| De bewuste deur met onverwoestbare ruit.... |
 |
| de kiekeboe-plek van Lukas |
 |
| Deze knip is vanavond nog van de deur af.... |
