klein ukkeltje

12 wkn echo

En dan is er nog dat kleine ukkeltje wat in mijn buik aan het groeien is.
Wat begon met misselijkheid en een hormoonsverandering die alles maar dan ook alles bij de mama overhoop haalde veranderde in een rustige, onbezorgde, pijnloze zwangerschap.
De mama geniet van haar groeiende buik, de bewegingen die van zachtjes naar steeds harder gaan, de intimiteit die eerst alleen voor de mama was, maar sinds week 23 ook met de papa gedeeld kan worden. En de mama geniet van het feit dat het kindje zo dicht onder haar hart zit, veilig, warm en geborgen.
De mama geniet ook van het zoontje dat er steeds meer mee bezig is.


24 wkn, spelen met auto en de baby

Op een dag komt het zoontje met zijn brandweerauto op de mama afgerend, grijpt het truitje van de mama en hups via de bovenkant van het shirt verdwijnt de brandweerauto op de buik van de mama. Het zoontje staat erbij en roept: "baby, vinne jij ook mooi?? tatutatutatu!!"
Met een grote grijns staat het zoontje erbij en kijkt naar zijn mama en zegt: "Ja, baby vinne heeeeeel mooi!!, mag wel mee pelen!!"
En de mama? Kijkt, luistert en geniet van dit heerlijke tafereeltje.





En dan komt met 30 weken een groeiecho, het kindje lijkt gemiddeld, alleen het vruchtwater is veel, te veel.. De verloskundige heeft geen idee hoeveel te veel, maar dat mag de gyneacoloog opmeten en uitzoeken. Een week later zit de mama samen met de papa in het ziekenhuis. Het kindje wordt gemeten, vruchtwater wordt gemeten, bloed wordt afgenomen, suiker wordt getest en alles lijkt goed.
FIJN!! Toch wordt er een nieuwe afspraak gemaakt om nogmaals een uitgebreide echo te maken van het kindje. Dit gebeurt een paar dagen later. Opnieuw lijkt alles goed, opnieuw wordt er bloed geprikt en op allerlei punten onderzocht. Ook dit is allemaal weer goed. Dat maakt dat je dankbaar bent en tegelijk blijft die ene vraag: "Hoe kan het dan dat er echt teveel vruchtwater in de baarmoeder zit?
De gyneacoloog neemt het nu van de verloskundige over en ook wordt vertelt dat het een ziekenhuisbevalling gaat worden, met na de bevalling een check door de kinderarts. Prima, zo houden ze alles goed in de gaten en zal het kindje meteen onderzocht kunnen worden of ze iets kunnen vinden wat het vele vruchtwater kan verklaren.
Toch is het ook even slikken voor de mama. Weer in het ziekenhuis, opnieuw niet helemaal zorgeloos de zwangerschap uitdragen. Maar, we slikken en gaan verder. We kunnen nu in alle rust aan het idee wennen dat het anders zal gaan.
De baarmoeder staat strak en is voller dan vol. Het is nu afwachten wanneer de baby zich aan gaat dienen. Hoe lang kan de baarmoeder dit nog volhouden? 1 week, 2 weken? Of verbaast die ons en houdt die het nog wel 6 weken vol? We zullen het afwachten en tot die tijd geniet de mama, van het trappen het intieme gevoel.

32 weken...



ondergrens, gemiddeld, bovengrens. En dan ver aan de top!! IKKE

Vingerverven..

 Buiten regent het en is het grauw, boven is papa samen met pake druk aan het klussen om een mooie nieuwe kamer voor Lukas te maken.
Beneden vermaken de mama en Lukas zich, maar na een poosje is Lukas het zat, hij wil wat anders, weet niet wat en is het binnen zitten zat.
De mama heeft echt even geen zin om naar buiten te gaan en besluit de vingerverf te voorschijn te halen. Dat lijkt Lukas wel wat.
Het zal de allereerste keer zijn en dat ligt vooral aan de mama die toch wel wat opziet tegen de bende.
Als alles klaarstaat en Lukas er helemaal klaar voor is gaat er heel voorzichtig een vingertje in de verf en wordt er een dun streepje op het papier gezet.
De mama haalt opgelucht adem en ziet tot haar grote tevredenheid dat Lukas het toch ook wel wat vies vindt.
Maar langzaamaan verandert het gedrag van Lukas, het vingertopje wordt een vinger, 1 vinger worden er 2, twee vingers worden er 5 en 5 vingers worden een complete hand met pols..
Met lede ogen ziet de mama het gebeuren. Een stemmetje in haar hoofd blijft maar zeggen: "kijk naar hoe hij geniet, straks wordt het wel weer schoon, dit hoort erbij, laat maar gaan....."
Het genieten en het toch ietwat zorgelijk bedenken hoe straks alles weer schoon gaat, gaan de eerste 20 minuten gelijk op.
De laatste 10 minuten gebruikt de mama voor filmpjes en foto`s en gewoon volop genieten van haar kleine picasso!

En dan begint het grote schoonmaken, Lukas wordt in bad gezet, kleren gaan in de wasmachine, tripp trapp gaat uit elkaar, de verfbakjes zijn zo goed als leeg het zeil was toch al kapot en de oorspronkelijke kleurplaat is niet meer te vinden onder de verf, dus de mama doet de kliko open en alles gaat er hupsakee in! Gelukkig hebben we de foto`s nog.
Na een uitgebreide poetsbeurt is alles weer schoon en netjes.
Nog nagenietend op de bank van de foto`s en filmpjes komt de mama erachter dat het opruimen en schoonmaken nog meer tijd heeft gekost dan het daadwerkelijk verven.
Maar het verven, en het genieten van Lukas was het dubbel en dwars waard!!
Ennuh.... de volgende keer laat ondanks de lol nog wel even op zich wachten.

smeren maar.....

Lekker roeren....

En hier doe je het dan voor....Lekkerbekkkie!!

Die was flink op drift...

Het is ochtend. De mama ligt in bed en wordt wakker van een zingend jongetje.
Genietend ligt ze te luisteren naar dat mooie stemmetje wat allerlei liedjes tegelijk ten gehore brengt.
"Onze vaaaaader, inne Hemoooool is..Alle klokken BIM BAM BIM BAM.. visse, visse kannie prateeeeeee inne eeewigggggheid aaahaaamuun.."
Na wat "liedjes" begint het ventje zijn allergrootste vriend te roepen: "Paaaaapaaaa, komen Lukas isse wakke!!, kom mij maar ophalen!! Paaaaapaaaaa kooooooooomuu.."
Helaas moet de papa werken en dus gaat de mama erheen.
Ai, dat is een streep door de rekening van het ventje die dat ook duidelijk laat blijken.
"Nee, mama komen, papa komen NU!!"
De mama kijkt hem lief aan en zegt: "Sorry kerel papa die is aan het werken en ik ga jou uit bed halen." Na wat tegenstribbelen vindt het ventje het prima en zeker als hij hoort dat hij in bad mag is er geen enkel probleem meer.
Na een langdurige baddersessie is het tijd om eruit te gaan. Heerlijk strak in de handdoek gewikkeld kruipt de mama samen met het ventje in de schommelstoel om even lekker "droog te schommelen"
Het ventje schurkt zich tegen de mama aan en na een kwartiertje schommelen, knuffelen, boekje lezen en liedjes zingen wordt het tijd om aan te gaan kleden.
rustig vertelt de mama dat het bijna tijd is en dat ze tot tien gaat tellen en dat ze dan gaan aankleden.
Het ventje knikt en schurkt zich nog even strak tegen de mama aan.
Dan komt de mama bij tien en gewillig laat het ventje zich op de commode zakken. Tot de mama de handdoek van zijn lijfje afhaalt. Het ventje begint te gillen en te krijsen: "neeeeee aankleden, hanoek om!! gommelen..." De mama laat hem rustig razen en ze weet hoe minder aandacht des te sneller is het over. Helaas gaat dat deze ochtend niet op. Het ventje kronkelt, krijst, gilt, schopt, slaat en bonkt met alle geweld tegen de muur op met zijn hoofd. Ook hiervan is de mama niet meer onder de indruk dat gebeurt wel vaker. Maar toch ergens voelt de mama aan dat dit anders is dan anders. Het is heftiger het gaat er harder aan toe en de decibellen bereiken een maximum van wat de oren van de mama aankunnen. Ze pakt het ventje beet en zegt: "Nu klaar, we gaan gewoon aankleden en dan gaan we naar beneden!" stevig pakt de mama door, maar het lukt echt helemaal niet.
Wow.. is dit de zo beruchte ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee-fase?!!. Het ventje raakt volledig buiten zinnen en ook de mama voelt aan dat dit een alleroverheersende driftbui is.
Het ventje slaat de spullen van de commodeplank, schopt de doekjes en aankleedkussen op de grond, bonkt zo hard tegen de muur dat er een blauwe plek verschijnt en begint de mama en zichzelf te bijten. Dit gaat te ver. Het ventje is niet meer te bedaren.
De mama besluit na enkele pogingen dat afkoelen nog de enige remedie is.
Ze zet het ventje in zijn bedje omdat dat verreweg het veiligst is. Uit ervaring weet de mama dat anders de kachelrand als "bonkobject" wordt gebruikt en dat is verre van veilig.
De mama laat het ventje in zijn bedje achter, doet de deur dicht en gaat op de zoldertrap zitten om zo het ventje zijn time out te geven.. Het ventje krijst, gilt en bonkt.. Totdat de mama een wel hele harde bonk hoort, ze springt overeind, gooit de deur open en ziet haar boze ventje op de grond liggen.
Wow.. de drift heeft voor een heuze motorische ontwikkel-sprong gezorgd want dit was het ventje nog nooit gelukt!
Verdrietig kijkt het ventje de mama aan: "AU, vallen.. mama kusse op"
Voorzichtig pakt de mama het ventje op en geeft een kus op zijn voorhoofd, waar naast de andere bult een flink ei zichtbaar wordt. Het ventje snikt verdrietig na, maar de drift is er met de dreun op de grond ook volledig uitgeklapt. Prima!! De mama kruipt in de schommelstoel om het ventje te troosten en de geborgenheid te geven die nu zo hard nodig is. Heel stil ligt het ventje bij de mama en na een paar diepe zuchten glijden zijn oogjes dicht en slaapt hij..
Wat een energie heeft hem dat gekost.
De mama houdt hem stevig vast en als na 5 minuutjes het kereltje weer wakker is wil hij best aankleden, want dat ene blousje is toch wel heel: "TOER!!!"

Ik weet het...

Ik weet het....

Het is TE lang geleden, maar ik krijg de foto`s niet erbij, plaatjes wil die niet uploaden.
En ik als grote digi-beet begrijp het niet..
Ik ben niet weg, ik wil niet weg, ik ga niet weg.. maar ik zoek mijn weg hoe ik nu eindelijk weer lekker kan bloggen.

Het gaat hier verder prima! Mijn buik groeit en groeit, ons ukkeltje trap en draait.
Lukas blijft zich ontwikkelen en we genieten intens van hem!!
Hij kletst de oren van je hoofd en weet precies hoe hij de dingen aan moet pakken.
Als hij perse iets ZELLUF wil doen, pakt hij het heel slim aan.
Het hoofdje gaat scheef hij knippert drie keer TE lief met zijn mooie blauwe ogen en zegt : "Lukas doet wel even zelf.. mag wel"  En sja weiger dan nog maar eens..  

Ondertussen werd onze grote schat 2 jaar.. Of zoals hij het zelf noemt: "lukas tee jarig"
We hebben een leuk feest gehad en genieten nog steeds na van het feest door foto`s en filmpjes te bekijken.
En ja, twee betekent ook NEE!! En dat klinkt hier dan ook met grote regelmaat door de kamer..
Met de bijbehorende driftbuien.. Het hoort erbij, het is een fase en we slaan ons erdoor heen..

Hopelijk snel weer een up-date met foto`s, misschien filmpje of ander verhaal ondersteunend materiaal...