Silke Leanore

Na een mooie, goede, maar stiekem ook best pittige zwangerschap was het bij 37 weken opnieuw genoeg.

Daar is ze... Silke

Opnieuw had ik veel te veel vruchtwater en vonden de artsen het weer tijd om in te leiden.
Na 2 dagen opname, waarvan 1 dag pittige weeën en een wonderlijke einde van de bevalling (wat Silke in het ziekenhuis zelfs de naam "wonderkind" opleverde) was het 30 juli 2014 zover. Om 15:45 mochten wij opnieuw een prachtig mooi meisje in onze armen houden. Een klein, groot wonder. Een dochter voor ons en een zusje voor Lukas en Sara.
Wat zijn we opnieuw helemaal verliefd en beretrots op een kleine meisje.
Een meisje wat bijna 6 pond weegt en ongeveer 50 centimeter lang is.
Een meisje wat de namen Silke Leanore zal dragen.
We zijn zo verliefd.
Lukas is ontzettend trots en roept tegen iedereen dat hij nu zelfs 2! zusjes heeft. Sara en Silke.
Ook Sara vindt deze "pop" prachtig. Hoe je ermee omgaat is nog wat lastig, maar ook zij is helemaal blij en verliefd op haar kleine zusje.
Wij genieten intens van ons meisje, wat het heel erg goed doet.
Ze drinkt goed, groeit goed en laat ons genieten van lachtstuipjes en vriendelijke oogjes, mooie zachte wangetjes, tevreden geluidjes en dat heerlijke pasgeboren luchtje.


Lukas komt in het ziekenhuis kennismaken en
is meteen heel trots. "Ik heb nu echt 2 zusjes!!"

Kon jij maar altijd zo klein blijven. Je bent echt ons GROTE wonder!!

Ons klein wondertje

Onze trots

Sara maakt kennis met haar zusje









op zoek naar balans...

Een jochie die stoeit, vecht en experimenteert met de grenzen.
Een meisje wat vol enthousiasme heeft ontdekt dat haar wereld zich vergroot en dat zij al tijgerend op ontdekking kan gaan.
Een mama die zwanger is en die stoeit met wat haar lijf kan en wat haar hoofd wil.
Het is even zoeken op het moment.

Lukas vindt het heel lastig dat zijn zusje "zomaar" bij hem kan komen als hij aan het spelen is.
En duwt zijn zusje dan ook met regelmaat aan de kant, pakt speelgoed af en weet niet hoe hij het op moet lossen.
Ik probeer Sara af te leiden en wat anders te geven. Sara vindt het prima, tijgert vrolijk naar mama om te gaan spelen met het aangeboden speelgoed, maar dat speelgoed... is altijd net wat mooier, beter, leuker in de ogen van Lukas en broerlief zit er dan ook binnen no time bij en eigent het zichzelf toe. Dat mag niet, maar leg dat maar eens uit aan een peutertje.
Mama haalt alle trucs uit de kast en verzint en bedenkt vanalles, maar meestal werkt dat niet helemaal zoals de bedoeling is. En dan is er nog haar zwangere lijf. Wat is het frustrerend dat je veeel meer wil dan je kan.
Heerlijk zijn de momenten dat manlief thuis komt en lekker even met de kinderen gaat wandelen of fietsen. Ik heb echt de allerbeste, allerliefste, allergeweldigste man ter wereld. Lucky me!!
Wij zijn aan het zoeken, zoeken naar balans.
Het komt goed, daar zijn we van overtuigd. En tussen alle -nieuwe-balans-zoek-momentjes, zijn er heel veel prachtige geniet momentjes en die pakken we dan ook met beide handen aan.

Saar, ons vrolijke vechtertje!

Sara, ons meisje.

Lieffie!!!

Ons vrolijke, stralende meisje.
Wat genieten wij intens van haar. Haar lach, haar gezwaai, dat vingertje wat zo eigenwijs de lucht ingaat als ze iets hoort. Dat lijfje wat bijna uit elkaar klapt als er muziek aangaat.
Die prachtige, stralende pretoogjes, dat sterke eigen willetje. Het is zo`n lekker ding.
Sara doet het allemaal op haar eigen manier.
Helaas is de motorische manier wel echt te langzaam.
Met 11 maanden spreekt de consultatiebureau- arts haar zorg uit.
Sara ontwikkelt zich echt te traag. Ze kan nog niet heen en terugrollen, verplaatst zichzelf niet, lijkt een spierspanning te hebben die niet helemaal goed is en dat in combinatie met de hersenvliesontsteking die ze heeft gehad geeft toch wat zorg.
Er wordt besloten om de kinderfysio ernaar te laten kijken.
De afspraak is snel gemaakt en de kinderfysio komt aan huis. Heerlijk!
Zij ziet ook al snel dat Sara flink achterloopt en dat haar spierspanning niet helemaal goed is.
We krijgen oefeningen aangeboden die we met haar moeten gaan oefenen om haar zo tot tijgeren te laten komen. En als ze de volgende keer weer komt wil ze haar spierspanning meten en kijken wat voor plan ze voor Sara wil gaan schrijven.
Ze heeft dit al vaker gezien met kinderen die hersenvliesontsteking gehad hebben, ze weet dat er zeker vooruitgang te halen moet zijn, maar het is vaak een intensieve weg. Zeker voor de kinderen zelf. (Sara blijkt een spierspanning te hebben die gelijk is aan een 5 maanden oud kindje)
De week gaat voorbij en wij oefenen en oefenen met Sara. Sara vindt het de ene keer prima, en een andere keer heeft ze echt helemaal geen zin en lukt het niet.
Zelf vind ik het af en toe behoorlijk intensief om de oefeningen 3 keer per dag een half uur te doen. Sara moet uitgerust zijn, geen honger of dorst hebben, broerlief moet iets te doen hebben en dan zijn de condities zo dat het moet gaan lukken.. Maar meestal is dat zo makkelijk nog niet.
Lukas heeft feilloos in de gaten dat er voor hem echt even geen tijd en aandacht is en dat is soms best lastig als je ziet dat je moeder met je zusje allemaal leuke spelletjes doet. Een enkele keer wil hij wel helpen, maar dat is eerder van de wal in sloot, hoe goed hij het ook allemaal bedoelt.
Veel dingen vindt hij maar gemeen.. "Mam, Sara kan toch nog niet kruipen dan moet je het speelgoed niet te ver weg leggen. Dat is echt zielig." Al verschillende keren heb ik het hem geprobeerd duidelijk te maken maar hij blijft het vooral zielig en gemeen vinden. Het liefst duwt hij het speelgoed dan ook in haar handjes, of helpt haar als het rollen even niet goed lukt. (Laat dat nou net allemaal niet de bedoeling zijn)
De fysio traint wekelijks met ons kleine meisje die daarna volledig gesloopt is en wij oefenen dagelijks. Het werkt er is vooruitgang te zien.
Net na haar eerste verjaardag rolt Sara zowel heen als terug! Zonder angst!! Wat zijn wij ontzettend trots. En zondag liet Sara ineens nog iets zien.. Een klein stukje tijgeren, op de speelmat.
Wauw!! Bij Lukas vind ik elke nieuwe stap al iets om trots op te zijn, maar nu, bij ons kleine vrolijke vechtertje loop ik naast mijn schoenen van trots. 
Het plan is nu dat Sara kan lopen als ze 2 is. Tot haar tweede zal ze ook wekelijks fysio blijven krijgen. En wij blijven oefenen en gaan volledig mee in het tempo van Sara.
Sara, ons vrolijke vechtertje!!! Onze Saar.. Zij komt er wel.


lekker gek doen...

We oefenen lekker door op het strand!




moederdag

Voor lukas begon de pret al bijna 3 weken geleden.
Op de peuterspeelzaal had hij iets moois gemaakt wat hij toen al meekreeg.
(daarna had hij twee weken vakantie)
Ik mocht niet kijken want het was een echte verrassing.
Eenmaal thuis kijkt hij mij glimmend aan en zegt: "Mam, ik ga naar boven naar mijn kamer het cadeau voor jou verstoppen dan kan jij hem niet vinden."
Helemaal prima, ga jij maar snel het cadeau verstoppen.
Terwijl ik de tafel dek voor de lunch hoor ik alweer de voetstappen op de trap die naar beneden komen. Een klein mannetje met een opgewonden bekkie rent naar me toe en zegt: "Mam, ik heb hm onder mijn bed gezet dan kan jij hm echt niet vinden he!!"
Ik kan het niet laten, ik moet die kleine lekkerbek even helemaal platknuffelen.. Wat kan ik van deze peuterlogica genieten!!
Als het tijd is voor de middagtuk breng ik Lukas naar boven en naar bed.
Glunderend duikt hij onder zijn bed en zegt: "Mam, kijk... goed plekje he. Daar kan jij hem echt niet vinden!!"
Met een grote glimlach leg ik onze enthousiaste banjer op bed..
Peuterlogica... I LOVE IT!!!

En dan is het eindelijk echt moederdag.
Terwijl de kinderen uitslapen (TOP MOEDERDAGCADEAU!!!) maakt manlief een heerlijk ontbijt beneden klaar.
Als de kinderen wakker zijn gaan we lekker met elkaar ontbijten. En krijg ik dan eindelijk mijn moederdagcadeau. Manlief heeft (de schat!!) samen met Lukas het bijbehorende versje geoefend om op te zeggen.
Het is zo`n versje waarvan er 1000 zijn, voordat ik dit uit de mond van mijn eigen kind hoorde vond ik het helemaal niks, maar nu..
Dat glimmende bekkie, dat lieve stemmetje, die stralende oogjes, die knuffel als het versje afgelopen is... Dat maakt het tot een prachtig gedicht!!!! En het cadeautje is een leeg olvaritpotje beschilderd met nagellak en beplakt met mooie gouden stickers.. Binnenin zitten maar liefst 5 chocoladehartjes.
Ik beloof dat ik ze uit de kerk ga verdelen en dat iedereen er eentje mag.
Maar ja... wij zijn met z`n viertjes en dan zit er nog 1 chocolaatje in.
Lukas moet het van zijn papa aan mij vragen, maar eigenlijk vindt papa dat die toch echt voor mama is. Lukas denkt er heel anders over.
Hij vraagt: "Mam, zal ik die laatste opeten??" Ik reageer met: "Maar het is toch mijn cadeautje? dan istie toch eigenlijk voor mij???" "Maar mama, kijk, weet je... Mijn naam staat toch op de onderkant van het potje? Dat betekent dat die dan van mij is.. Zal ik het chocolaatje maar opeten, dan mag jij het potje wel houden...!!" Daar kan en wil ik dus geen nee tegen zeggen he... Ik zie mijn mannetje genieten van zijn chocolaatje, mijn voorraadje peuterlogica is weer aangevuld!!!
Wat is het heerlijk dat manlief deze dag alle zorgtaken uit handen neemt! Ik hoef alleen maar te doen wat ik wil en dan heeft hij ook nog een superwijs cadeau voor mij.. Ik mag een uitvergroting laten maken van een foto van de kinderen.
Ik zeg: Topmoederdag!!!

reacties

Lieve lezers,


Wat is het leuk om te merken dat er mensen zijn die er plezier in hebben om je blog te volgen.
Er zijn de laatste tijd dan ook wel reacties geweest van mensen die lieve, leuke, hartelijke,
meele(z)vende reacties gaven.
Leuk om te lezen en van te genieten.
Ik vind het heel leuk als mensen hun reactie achterlaten. Dank daarvoor!
Willen jullie als jullie anoniem reageren je naam erbij zetten? (Leuk om te weten wie de reacties achterlaten.)

Liefs Dianne

Terschelling...

Het stond al een poosje in de planning.
Op vakantie naar Terschelling.
We hadden net een camping uitgezocht waar we met onze kinders ons kampement op zouden slaan en waar we zouden gaan genieten van zon, zee, strand, duinen en bos.

Dit ging niet door, want ons kleine, grote wonder kondigde zich aan.
Dus hebben we besloten om deze vakantie te vervroegen. Niet in de tent, geen ruime twee weken, maar een midweek in een huisje.
Wat hebben we genoten!!!! Het weer was best fris, heel veel wind, af en toe en buitje, maar prima weer om allerlei dingen te ondernemen en vooral volop te genieten met ons viertjes!!
Wij zijn opgeladen, uitgerust en kijken uit naar de zomervakantie als we ons kleine wondertje mogen gaan bewonderen..
Maar nu gaan we eerst volop nagenieten van een heerlijke vakantie!!

De duo-wagen maar weer eens uitgepakt.
Heel gezellig!!!

Een nieuwe vlieger, op naar het strand
en eindeloos vliegeren.

Jaaa... voetjes in de zee.. KOUD!!!

Lekker wandelen langs het strand

Jaa.. alweer 4 jaar getrouwd.
Mijn lief is van mij en ik van hem.



Lekker banjeren door en dorpje
en een ijsje eten.



Pony rijden... Zowel Lukas als Sara vonden het
helemaal TE GEK!!! Niks bang, maar gaan...

Samen met mama taartjes bakken op het
strand. Papa mag ze allemaal opeten.

Lekker spelen op het strand.
En Sara eet maar door.. De ene hap zand
na de andere hap zand ging naar binnen...
ONGELOOOFLIJK!!!!!




Op zoek naar de zeehonden.. We hebben ze gezien hoor!

Mooie, lieve Saar had haar zwemdebuut!

Samen op de boschplaat gek doen tussen
het gras....

Broer en zus..

Als papa en mama even zelf bezig zijn, je zusje een beetje mekkert en jij eigenlijk boekjes wil lezen.
Bedenk je een wel hele slimme oplossing.
Voorlezen...
Zo lief!!

Ik ben verliefd.....

Wij zijn twee vriendjes....

Lukas en Jelle..
Buurjongens, vrienden, boevenkoppen en lekkerbekken.
Uren kunnen ze bij elkaar spelen om vervolgens lekker te blijven eten, badderen, filmpje kijken en als het dan echt tijd wordt om te gaan slapen dan vertrekken ze weer richting hun eigen huizen.
Soms gaan er dagen voorbij dat ze niet naar elkaar omkijken en ze niet met elkaar willen spelen.
Soms is het ineens weer helemaal raak en doen ze niet anders.
En zoals het echte jongens betaamt kunnen ze ook flink ruziemaken, elkaar een klap tegen het hoofd geven, even heel kwaad kijken om vervolgens weer verder te spelen alsof er niets gebeurd is.
Ik kan me er nog steeds over verbazen hoe dat blijkbaar werkt.
Het is in elk geval supergezellig. Zondagmiddag was dan ook weer zo`n lekkere speelmiddag..

Ontdekken wat "flessenvoetbal" is...

Brandjes blussen

Met de ballenbaan tot papa op de "warmekoei" het vlees klaar
heeft.

Van al dat spelen krijg je honger. Lekker samen eten.

Die bijzondere dag, alweer een jaar geleden....

Het is `s morgens heel vroeg als mijn wekker ga en ik heerlijk geslapen heb.
Ik pak mijn spulletjes en neem een uitgebreide douche.
Nog even geniet ik volop van mijn buik en het bewegende kleine hummeltje die nog geen enkele
aanstalten maakt om eruit te willen.
Na de douche staat er een ontbijtje klaar.
Het lijkt wel een luxe hotel.
Na het ontbijt is het tijd om me nog een verdieping hoger te laten rijden.
Manlief is intussen ook gearriveerd en neemt de tassen mee.
Bovengekomen is het 7.00 en tijd om het infuus aan te sluiten met de weeënopwekkers.
Ik voel me heel relaxed maar ook wel heel nieuwsgierig naar hoe deze dag zal gaan.
7.30 komt er een legertje artsen binnen om te overleggen hoe ze het aan gaan pakken en om mijn vliezen te breken.
Ze zijn duidelijk op de hoogte dat er een flinke hoeveelheid inzit en ze gaan dit dan ook drie man sterk aanpakken.
Terwijl de gyneacoloog heel voorzichtig een klein gaatje in de vliezen prikt staat verpleegkundige 1 klaar om haar bakje vol te laten lopen. Zodra haar bakje vol is staat verpleegkundige 2 klaar om haar bakje te vullen. Terwijl verpleegkundige 1 haar bakje in een enorme emmer laat leeglopen, vult verpleegkundige nummer 2 haar bakje. Zo wisselen ze elkaar continu af.
De gyneacoloog houdt scherp in de gaten dat het gecontroleerd gebeurd en na een tijdje maakt ze het gat wat groter. Op deze manier wordt het meeste vruchtwater opgevangen en weggebracht.
Na een tijdje zit er nog maar een kleine beetje in en is het niet meer nodig om het op te vangen en weg te brengen.
In de emmer blijkt maar liefst 5! liter te zitten. En dan te bedenken dat er in mijn buik ook nog wat zit.. Wow.. das best veel.
Ik kijk en voel aan mijn buik en het voelt echt alsof dat bevalling al klaar is.
Ergens in mijn ingezakte, zachte buik moet nog een kindje zitten. Het is bijna niet voor te stellen.
De weeënopwekkers doen nog te weinig en worden flink omhoog gezet.
Dat is te voelen. De weeën worden sterker en sterker en ook op de monitor kunnen ze ze goed bijhouden. Ik zit goed in mijn flow en het gaat goed.
Als om 10:00 de gyneacoloog de ontsluiting komt controleren blijk ik al 3 centimeter te hebben. Dat schiet prima op en als het zo doorgaat vind ik het helemaal prima.
De verpleegkundige is erg tevreden over de gemonitoorde weeën en besluit rond 12:00 de kruiken warm te gaan maken onder de woorden: "het gaat zo goed, flink regelmatige sterke weeën, het kan maar zo zijn dat je straks al volledige ontsluiting hebt."
Dat ze heftig zijn kon ik haar ook wel vertellen, maar dat ik straks misschien al mag gaan persen lijkt me helemaal top.
Terwijl het bedje helemaal klaarstaat, de kleertjes warm om de kruiken gedraaid zijn komt de gyneacoloog weer binnen om te kijken wat er allemaal al gebeurd is.
En dan gebeurt het... De eerste mentale klap kunnen we incasseren. Er is namelijk niet gebeurd, helemaal niets!!! We blijven hangen op de 3 centimeter die ik al had.
Pff... De eerste wee die komt krijg ik niet goed weg. Ik baal, ben teleurgesteld en ben mijn flow ook kwijt. Gelukkig is manlief erbij en met zijn aanmoediging en lieve, behulpzame houding raap ik mezelf bij elkaar en ga er weer voor. Nu is er misschien niks gebeurd, maar het is nog maar 12:00. Dus koppie erbij en gaan. Redelijk snel heb ik het ritme weer te pakken, de weeënopwekkers gaat nog wat standjes omhoog en ik kan het nog bijbenen. Het gaat snoeihard, doet flink zeer en ik besef me tussen de weeën door dat het ook wel heel makkelijk gegaan zou zijn als ik net al mocht gaan persen. Ik zet door en maak er het beste van.
14:00 een nieuwe check door de gyneacoloog. Zowel de verpleegkundige als wij zijn ervan overtuigd dat er nu zeker een paar centimeter bij zijn. De weeën zijn fel en heel sterk, dit moet iets opgeleverd hebben.
Maar dan zie ik het gezicht van de gyneacoloog. Ze kijkt me aan en zegt: "Met een beetje geluk een halve centimeter!!" Wat.... Verbaasd kijk ik haar aan. Een halve centimeter erbij??? Als we in dit tempo doorgaan wordt er vandaag echt geen kindje geboren. Weer een mentale klap erbij. Incasseren en door. (Dat incasseren wordt wel moeilijker zo)
Mijn vechterslust komt naar boven. Ik stuur iedereen bij het bed weg en zeg dat ik door wil gaan.
Hup weer in mijn eigen cocon, geen gepraat rond mijn bed ik heb mijn concentratie hard nodig.
Zwijgend werk ik verder. De weeën opwekkers staan op standje maximum en dat is pittig.
Doorgaan en niet opgeven. In mijn hoofd laat ik elke wee starten bij mijn kruin om hem helemaal naar beneden te "trekken" tot mijn tenen waar die weer mag vertrekken. Zolang ik in mijn ritme zit en het stil blijft om me heen lukt het me. Maar haal me hier niet uit.
16:00 opnieuw controle. Ik durf al bijna niet meer te hopen, maar ik verwacht wel wat. Ik heb de afgelopen paar uur keihard gewerkt, laat het niet opnieuw voor niets zijn!!!
Helaas voor mij blijkt het nog maar 4 centimeter te zijn. Veel te weinig voor het werk wat ik geleverd heb. Tussen de weeën door is er overleg, ik eis dat het stil blijft wanneer ik een wee heb weg te puffen. De verpleegkundige vertelt dat ik het echt supergoed doe en dat ik nog wel wat kracht over heb. Op voorwaarde dat ik inderdaad nog wat kracht in mijn lijf heb mag ik het van de gyneacoloog nog 1 keer proberen en anders wordt het echt een keizersnee.
Ik weet niet waar die verpleegkundige die kracht heeft gezien, maar ik geef volmondig toe dat die kracht er zit en dat ik echt echt echt geen keizersnee wil. Waar ik die kracht straks vandaan ga halen zie ik straks wel, eerst die gyneacoloog weg met het idee van een keizersnee.
Ik kijk naar de klok en zie dat de 16:00 net verstreken is, deze komt binnen.
Ik moet huilen en heb mijn man keihard nodig. Door het huilen en de nieuwe mentale tik die ik niet goed kan wegzetten zijn de weeën haast ondraaglijk. Ik besef me dat als ik door wil mezelf nu heel snel bij elkaar moet gaan rapen en ervoor moet gaan. Ik maak met mezelf de deal dat ik alles, alles, alles wat ik nog in mijn lijf heb ga geven en als dat niet genoeg blijkt, dan maar niet. maar ik zal alles geven tot iemand anders zegt dat ik moet stoppen eerder niet.
Iedereen moet weer aan de kant en het moet stil, doodstil zijn en ze moeten mij mijn werk laten doen.
Het is heftig, maar ik besef me dat het het laatste stukje is.
Ineens is daar dat bekende gevoel ik moet persen. De verpleegkundige staat erbij en ik zeg tegen haar dat ik echt nu moet persen. "Nee, dat kan nooit.. Je hebt net 4 centimeter. Doorgaan, blijf ze wegpuffen."
Maar dit gevoel ken ik nog van bij Lukas. Ik moet nu persen het kan niet anders. Een snelle blik op de klok vertelt me dat het nog maar 17:10 is. de verpleegkundige vertrouwt het niet en piept snel een collega op en ook de gyneacoloog wordt erbij geroepen.
Ik kan nog een paar weeën wegpuffen maar dan wordt het mij ook echt teveel. Ik moet nu persen. en met NU bedoel ik ook NU!! Mijn blik gaat nog 1 keer naar de klok. 17:15.
Ik pers en de verpleegkundige let op de baby.
En hup nog een keer persen en ik voel ons nieuwe kleine wondertje mijn buik verlaten en op mijn borst gelegd worden.
Wow.... Dat ging wel heel snel. De gyneacoloog komt binnenstormen, maar is duidelijk te laat.
Helemaal tevreden istie wel. 17:21 Sara is geboren!!!
En wij? wij zijn in de wolken een klein, klein roze meisje ligt op mijn borst.
Wauw wat is ze mooi en wat lijkt ze het goed te doen!!
De navelstreng wordt doorgeknipt en de kinderarts onderzoekt ons kleine meisje direct. Sara lijkt het super te doen en wordt lekker teruggelegd op mijn borst. Heerlijk, dit voelt zo goed.
Ik moet nog een beetje schakelen door deze snelle, omverwachte wending maar het voelt zo goed.
Na een poosje mag Arjan ons kleine meisje voor het eerst aankleden en gaan we familie en vrienden op de hoogte brengen van de geboorte van Sara Joanne Trouwborst. 37 weken, 47 centimeter en een mooie 5 ponder.

Nog even zoals Sara in de buik zat...

Wij zijn hele trotse ouders!!!!

Wat ben je klein en prachtig mooi!!

15 april 2013, terugblik..

Het is `s morgens een uurtje of 10:00 als we onze kleine banjer bij de oppas brengen en zelf doorrijden naar het ziekenhuis voor het zoveelste meet en groeionderzoek van de baby.
De artsen zijn erg verbaasd dat de bevalling zich nog niet heeft aangediend en dat ons kleintje zich nog zo heerlijk vermaakt in het veel te grote zwembad.
Vanmorgen vroeg bedacht ik me dat ik nog wel even een foto wilde maken van mijn buik omdat ik vandaag de 37 weken heb bereikt! Best bijzonder als de gyneacoloog al vanaf week 32 hoopte dat de baby nog even zou blijven zitten.
En ja hoor, ons kleine babytje houdt het al vol tot de 37 weken.
Ik voel dat ons kleintje het ook nog prima naar zijn/haar zin heeft en ook ik voel me prima.
Op en top zwanger en ik geniet er intens van. Dat heerlijke gevoel van een draaiend, trappend babytje in je buik. Van dat kleine kereltje wat zo graag kust en knuffelt met die dikke buik.
De starende blikken als de mensen horen dat er echt maar 1 kindje inzit.
Ik vind het heerlijk en ben dan ook lekker trots op mijn mega buik..
In het ziekenhuis wordt de baby gemeten en ook het vruchtwater wordt weer gemeten.
Dan klinkt de stem van de gyneacoloog:"Het babytje is wel wat klein, maar lijkt oke." Het vruchtwater is wel weer explosief gegroeid ten opzichte van de laatste keer en het kindje is niet ingedaald.."
Ik kijk mijn man aan, glimlach naar hem en we wisselen een blik van verstandhouding dat we dit al een beetje bedacht hadden.
De gyneacoloog wil toch even ruggespraak houden met een andere collega en vraagt ons nog even plaats te nemen in de wachtkamer.
Eenmaal in de wachtkamer baal ik vooral van het feit dat we nu flink gaan uitlopen en de oppas daar niet op rekent. Gelukkig is dat met een telefoontje snel geregeld en kan ik rustig onderuit zakken.
Ik voel de baby trappen en ook Arjan kijkt en voelt mee.. Al mijmerent wacht ik tot we weer geroepen worden. Ik bedenk me dat ik zo blij ben dat dit een volkomen andere zwangerschap is dan bij Lukas. Pijnloos.. Heerlijk. Ik voel me energiek en geniet er zo van.
Er zijn zorgen absoluut. De artsen staan voor een raadsel waar deze enorme hoeveelheid vruchtwater vandaan komt en wat dit met de baby te maken heeft. We delen hun zorg, maar ergens voel ik dat het met ons kleine vechtertje wel goed zit.
Het is belangrijk dat ons kindje onderzocht gaat worden. Het is goed dat ze het nauwlettend in de gaten houden, maar ik denk dat het wel mee zal vallen.
Ik probeer bij mezelf de optie wel open te houden dat het niet goed zou zijn, dat is ook het advies van de doktoren.. Hou er rekening mee dat er toch iets mis kan zijn.. Dat doen we dan ook maar.
"Mevrouw Trouwborst" Ik schrik op en loop samen met mijn man mee naar een spreekkamertje. De supervisor wil nogmaals ons kindje en het vruchtwater meten.
Het kindje lijkt het prima te doen, maar ook deze vrouw vindt het wel erg veel vruchtwater en ze blijkt het een probleem te vinden dat het kindje niet is ingedaald. De baarmoeder staat strakker dan strak door al het vruchtwater en als de vliezen breken is de kans erg groot dat de navelstreng naar buiten zakt en dat is erg gevaarlijk voor het kindje.
Ik ben nog steeds opgewekt en misschien wel wat naïef. Ik kijk haar aan en vertel haar dat we daar al uitleg over gekregen hadden in week 32. Dat ik meteen moet gaan liggen en een ambulance moet bellen. Ik vertel haar dat ik dat ook echt zal doen.
Ze kijkt terug. Even naar Arjan en dan weer naar mij.
En dan zegt ze: "nou, dat hoeft niet want we gaan je opnemen. Het is genoeg geweest. Het wordt te gevaarlijk voor het kindje, de druk in de baarmoeder is te hoog, de placenta kan de voeding op deze manier niet meer goed doorgeven en het risico voor spontaan brekende vliezen wil ze niet meer nemen."
Ik schrik. En mijn gedachten gaan meteen weer anderhalf jaar terug. Ook bij 37 weken. Ook een opname. Ik wil dit niet.. Ik begrijp het wel, het is beter voor het kindje en dat is echt wel het belangrijkst. Maar ik ben nog zo trots op mijn buik, ik voel me zo goed en ik wil zooooo graag meemaken dat mijn lijf zelf aangeeft dat het tijd is om te bevallen.
Ik kijk haar aan en zeg: "Nee, dat gaan we niet doen, ik ga echt niet blijven ik voel me zo goed."
Ze is lief, begripvol maar resoluut. "Sorry, er is boven al een bed vrijgemaakt en daar verwachten ze u met een paar minuten."
Ik breek.. Tranen lopen over mijn wangen, mijn schouders schokken. Ik weet rationeel wel dat het oke is, dat ze goed voor me gaan zorgen. Maar dit is ergens zo onverwacht.
Mag ik dan zelfs geen spullen meer halen?? "Nee." Arjan zal de spullen moeten brengen.
Ik wil dit niet. Ik krijg nog een klein bedankje over mijn lippen en vertrek volledig overstuur met manlief naar boven.
Langs de wachtkamer met al die zwangere vrouwen die intens medelijdend naar mij en vervolgens naar mijn buik kijken.
Ik zou wel willen zeggen: "Het is echt niks bijzonders, ga geen ernstige dingen in je hoofd halen."
Ik doe het niet, mijn tranen blijven stromen en ik kan maar niet stoppen. Huilend kom ik op de 5de verdieping aan waar inderdaad een bed klaarstaat. Langzaam aan, beetje bij beetje kan ik mijn tranen stoppen en het rustig op me in laten werken. Ik vind het nog steeds helemaal niet leuk.
Maar ik probeer het positieve er maar van in te zien. Morgen zal ik ons kindje in de armen kunnen houden. De zusters zijn lief en na het invullen van wat papieren en het installeren van de spullen die manlief snel heeft opgehaald is het al tijd voor de eerste pilletjes om de bevalling in te leiden.
Ons kleintje trapt en beweegt er lustig op los, nog geen weet dat het bijna tijd is om te komen.
Er komen geen weeën er gebeurt niks. En als het al avond is vraag ik of ze willen stoppen.
Of we niet morgen verder kunnen. Dan kan ik nog 1 nacht goed bijslapen van alle emoties van de dag. Het mag, graag zelfs want deze bevalling doen ze liever overdag omdat er dan meer artsen zijn mocht het toch niet goed zijn met het kindje. Zowel mijn lijf als het kindje doen nog geen enkele moeite om het door te laten zetten dus de artsen vinden het een prima idee. Nou, ik ook!
Ik ben blij en opgelucht. Nog 1 nachtje slapen....
Stiekem.. heel stiekem kijk ik al een beetje uit naar morgen. De dag dat ik ons kleine, kleine kindje op mijn buik zal voelen, zal mogen kennismaken en dat we zullen weten of we een jongetje of een meisje gaan krijgen...

37 weken.....

Broer en zus

Ik hoor het vaak..
Sara is de "meisjesuitvoering" van haar broer.
Echt broer en zus die ontzettend veel op elkaar lijken..
Ik zie het zelf niet zo.. Tenminste meestal niet.
Maar door de foto`s van de verjaardag heen bladerend, kwam ik dit tegen...
Of ze nu op elkaar lijken of niet het blijven voor mij mooie, leuke foto`s.

Allebei op hun eigen feestje.
Allebei vieren dat ze 1 jaar zijn.
Allebei hun allereerste eigen taartje.


Schatten zijn het. Mijn lieve, lieve schatten..

(bijna) 1!!! Feestjuuh...

Wauw, wat een dag.

Glimmende oogjes, klappende handjes, brede grijns en volop genieten.
Wat was het een super geslaagd feestje. Ons kleine meisje is alweer (bijna) 1 jaar!
Er zijn knuffels en kusjes gegeven, cadeautjes uitgepakt, kaarsje uitgeblazen, taart opgegeten en veel gelachen en genoten.

Slogan van de dag....

Het is zo leuk om die verraste oogjes te zien die de slingers en de ballonnen in het vizier krijgen.
Oogjes die alles in zich opnemen en een hoofdje wat maar rond blijft gaan om vooral niks te missen.
En dan ook nog cadeautjes, glimlachend neemt Sara het in ontvangst om het vervolgens te laten openen door haar broer die het ook allemaal heel gezellig en leuk vindt.

En dan de taart... Kleine stralende oogjes, een glimmend snoetje die de kring rondkijkt om even te checken of iedereen wel ziet dat ze een heus taartje voor zich heeft staan.
2 handjes die het taartje pakken en in het mondje stoppen.

En dan `s middags nog een heerlijk zonnetje waardoor er in het zonnetje geluncht kan worden en waardoor er buiten gespeeld kan worden.
En als de rust dan voor een poosje is weergekeerd is het natuurlijk heerlijk om samen met papa de mooie ballenbaan in elkaar te zetten. En die blijkt opgezet wel enorm groot, maar ook heel wijs om mee te spelen.

Nu is het weer voorbij kan er bijgeslapen worden om morgen weer te kunnen spelen met al het nieuwe speelgoed.
Wij genieten nog even na....
1 jaar... het blijft bijzonder. Stiekem denken we nog even terug... terug aan dat ene moment dat je als klein, klein, meisje in mijn armen werd gelegd. alweer bijna 1 jaar geleden.

Mooie taarten staan klaar...

Jaaaaaaa, taartje!!!

Zo`n tompouce gaat er wel in hoor....

Cadeautjes uitpakken.. Lukas helpt wel..

Even bijkomen bij oma op schoot.

Glimmen bij zo`n mooie loopauto..

Ontdekken dat je bij je ballenbaan eigenlijk best
al een beetje los kan staan.. En dat maakt Sara trots!

In het zonnetje lunchen. Gezellig..

Heel dankbaar en heel stil....

Gisteren was het zover.
De 20-weken echo.
Best spannend om opnieuw naar een klein, groot wonder te kijken.
De vragen die door mijn hoofd gaan: Mag het opnieuw goed lijken? Zou het hartje goed kloppen? De organen op hun plekje zitten? De hersenen goed ontwikkelen? Het middenrifje gesloten? Alle verbindingen goed zijn? Zou het een jongetje zijn een meisje??

Alle vragen zijn beantwoord... Op eentje na... Een jongetje? een meisje?? Dat zullen we afwachten tot augustus.
En dan lig je daar op een hard "bed", de koude gel op je buik, de echokop die over je buik schuift een arts met een denkrimpel boven zijn ogen.
Concentratie en elke keer weer die opluchting wanneer hij zegt: "Dat ziet er ook goed uit."
Ik voel me intens dankbaar vanbinnen, besef me vanuit mijn tenen tot mijn kruin hoe gezegend we zijn.
Tuurlijk, ik weet ook wel er kan nog vanalles misgaan, ze kunnen niet alles zien op deze echo.
Maar toch.. Voor zover het nu lijkt krijgen wij een derde gezond kindje.
Terwijl mijn man en de dokter geconcentreerd naar de echobeelden staren, dwalen mijn gedachten weg.
Naar die lieve vriendin die dit ook zo heel graag zou willen, maar waarbij het tot op heden nog niet mogelijk is.
Naar die kennis die het al meerdere keren mocht voelen maar telkens terug moest geven aan de Schepper van het leven.
Naar die lieve collega waarbij het nog maar zo de vraag is of het kindje het buiten de baarmoeder zal redden.
Naar die lieve vrouw die te horen kreeg dat het helemaal niet goed zit met het kindje en dat er een traject met vele behandelingen en operaties te wachten staat wanneer hun kindje geboren zal worden.

Stil gaan mijn gedachten naar God. Met tranen diep in mij breng ik ze allemaal bij Hem.
Ik begrijp het niet, ik snap het niet en ik kan er met mijn verstand niet bij.

Dan brengt de stem van de gyneacoloog mij weer in het hier en nu.
"Het lijkt erop dat het allemaal helemaal in orde is."
Ik glimlach, voel me ontzettend rijk gezegend en diep dankbaar. Ik kijk opzij naar mijn man en besef dat ik ook met hem zo gezegend ben.
Dit alles maakt me zo intens dankbaar en zo stil.


Grote God wij loven U
Heer o, sterkste aller sterken
Heel de wereld buigt voor U
En bewondert uwe werken
Die Gij waart te allen tijd
Blijft Gij ook in eeuwigheid.

Heer ontferm U over ons
Open uwe vaderarmen
Stort Uw zegen over ons
Neem ons op in Uw erbarmen
Eeuwig blijft Uw trouw bestaan
Laat ons niet verloren gaan

HOERAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!

Feestjuuh

Onze lieve, behulpzame, geweldige, zorgzame papa en man was woensdag jarig!!!!
Hoera voor papa!!!
En omdat Lukas heel goed beseft wat jarig zijn betekent hebben we het als gezin ook gezellig gevierd.
Kaarsjes, cadeautjes, verjaardagslied, taart, slingers, kussen en knuffels.

Op naar nog heel veel gezellige jaren met elkaar!!
Lieve schat, ik hou onwijs veel van je.
Dikke kus en knuffel!

Ook Sara heeft een cadeau

Cadeautje voor papa van Lukas

Hieperdepiep HOERAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
 

11 maanden...

Onze kleine, blauwogige lieverd is alweer 11 maanden.
Wat is het onwijs genieten met die kleine lekkerbek!!!
Ze is zo`n vrolijk, blij meisje.
Ze kijkt de hele dag om zich heen, observeert eindeloos de mensen die ze allemaal ziet, ligt om de haverklap in een deuk om wat haar broer allemaal doet.
En sja.. Als er zoveel om je heen gebeurt waarom zou je dan nog met je eigen ontwikkeling bezig zijn??!!... Sara doet het op haar eigen tempo.. Ik ben zo benieuwd wanneer ze zichzelf echt gaat verplaatsen.......

Haar eerste beleving met zand vond ze prachtig.
Waar haar broer het spaansbenauwd kreeg van die kleine, gekke korrels in zijn hand
weet zuslief niet hoe snel het in haar mond moet, hoe ze het over haar kleren kan gooien en hoe ze heerlijk met haar handen in het zand kan draaien en scheppen tot haar nageltjes zwarte randjes hebben. Bij het luierverschonen kom je dan ineens zo`n steentje tegen....
Het is wel oppassen geblazen, want werkelijk alles verdwijnt in haar mond.
Steentjes, zand, gras en alles wat haal kleine handjes vinden... kleine levensgenieter!

Heerlijk.. Op naar haar eerste verjaardag. pff.. het is ongelooflijk cliche, maar o zo waar.
Het gaat zoooo snel..


Lekker in het zand... en maar eten...

Stapelgek op ons mooie meisje... precies 11 maanden







Je weet het...

Je weet dat het lente is als

- de kinderen vroeg wakker worden
- de vogels om 5 uur te horen zijn
- om half 7 het licht door de gordijnen schijnt
- 7 uur de eerste was draait en de bedden buiten hangen
- Alle stof en hersenspinsels uit je gedachten zijn
- je de zon op je huid voelt tintelen-
- je jezelf vrolijk en energiek voelt
- je aan alle kanten schoon wil maken en de ramen en deuren open wil gooien
- je dansend en springend met de kinderen heel hard meezing met het lied:
   "weet je de de lente komt"
- je was `s morgens in de machine zit, en `s avonds weer in de kasten ligt.
                   (heel bijzonder en fijn want wij hebben geen droger)
- je buiten aan het koffiedrinken bent,
- je uren in de speeltuin bent en eindeloos wandelt
- je `s avonds je huid voelt trekken door alle zon

Je weet het... Het heerlijke gevoel van nieuw leven!!! LENTE!!!!!!

Samen schommelen.. Heerlijk... Ik kan er zo van genieten!!!