van die dagen.... zoals vandaag..

Elke moeder zal het herkennen, die dagen dat het niet gaat zoals je zou willen.
Nou vandaag had ik zo`n dag....
Het begon in de ochtend al met een kleine eigenzinnige peuter die absoluut geen kleren aanwilde.
Prima, dan maar een pyamadag, doorracen naar het kleine, huilende meisje die geen minuut langer wilde wachten op haar ochtendfles. Aan tafel eet het kleine meisje vrolijk haar broodje, besluit zoonlief dat de vloer een geschiktere plek is voor zijn brood, giet hij zijn karnemelk met nauwkeurige precieze over de tafel en de stoelen... En vliegt de mama tussen het brood en de karnemelk door om het weer schoon en fris te krijgen. Na een lang ontbijt waarin eindelijk iedereen een broodje en drinken naar binnen heeft gewerkt is het voor het meisje tijd om te slapen.
Krijsend en gillend ligt ze in haar bedje. Dit kent de mama niet. wrijfend en liedjes zingend probeert de mama het kleine meisje stil te krijgen zodat ze haar slaap kan pakken.
Niks helpt, dan maar even huilen.
Snel naar zolder, was naar beneden, jochie aan het spelen zetten en was opvouwen.
Helaas krijg ik het jochie niet aan het spelen en het meisje niet aan het slapen en mijn was niet gevouwen.
Oke, diepe zucht....
Dan maar een klein flesje maken, zoonlief beneden laten mokken en dochterlief in de schommelstoel met de fles. En dan wordt het stil, heel stil.... ssst het kleine meisje slaapt. Snel in haar bedje en naar beneden. Met lede ogen kijk ik naar de enorme was die gevouwen moet worden en voel ik het jongetje aan mijn been trekken, omdat hij samen wil spelen...
Oke... Gisteren heeft hij een traptrekker gekregen van lieve vrienden en die wil hij poetsen.
Prima, sopje erbij, schuursponsjes, veger..
ooow.... Het ventje loopt natuurlijk nog in zijn pyama, hup naar boven, kleren aan, naar beneden en poetsen.. Na een kwartiertje lijkt het erop dat zoonlief wel even alleen verder kan.
De mama racet weer naar binnen en stort zich op de was. Na 5 min is zoonlief weer binnen en wil graag wat anders doen. Binnen elke minuut die voorbij tikt klinkt er minstens 10 keer: "Mama,mama, mama" Grrr... Mijn geduld begint op te raken, ik wil de was opvouwen en de kamer netjes hebben voordat Sara weer komt. Maar dat blijkt ijdele hoop. De gedachte is mijn hoofd nog niet uit of het kleine meisje is alweer klaar met haar tukkie.. Hup naar beneden fruithap maken en madame... weigert.... Spuugt het vol overgave uit op de grond die net schoon was gepoetst van de karnemelk van dr broer. Ondertussen krijgt zoonlief weer zin in een broodje. En dan is het klaar!!!!
Ik ga mijn allerlaatste redmiddel inzetten. Hup de televisie aan, kinderen vast in de kinderstoel ervoor en staren maar. Ik vlieg als een dolle heen en weer voor de broodjes en het drinken, laat ze lekker aanrommelen. Straks pakken we de stofzuiger wel weer..
Opnieuw een poging om de was op te vouwen lukt.. !!! Yes zie je wel, de aanhouder wint.
Dan komt er een vieze lucht mij tegemoet, broer en zus.. gezellig samen aan het kleien geweest.
Hup nummer 1 een schone luier en meteen maar weer de pyama aan voor de middagtuk, hup nummer 2 hetzelfde ritueel..
Mama sprint naar boven ruimt snel de was op in de kasten en sprint weer naar beneden waar een huilend meisje toch echt zin begint te krijgen in haar flesje.
flesje maken, meisje drinken en op bed. Zoonlief voorzichtig voorbereiden op zijn bedtijd.. Keuken opruimen en een sopdoek eroverheen.
Zoonlief op bed, beneden de stofzuiger door het huis, kinderstoelen poetsen en dan....

RUST... HEEEEERLIJK.....
...............................................................

Pas na 2 uur dient de eerste zich weer aan. Tijd voor fruit. Normaal gesproken heel gezellig momentje. Maar  nu vliegen letterlijk de bananen, sinaasappels en mandarijnen door de kamer.
Sara bekijkt het is en vindt het wel grappig, de mama zit aan haar kookpunt en het jochie is buiten zinnen van woede. Want welke stomme, vervelende moeder bedenkt het nou om je mandarijn te "breken" en dan kan ze hem ook nog niet eens plakken.. pff. na een driftbui van een uur lijkt de rust weergekeerd, het meisje kan weer op bed, het jochie wordt naar buiten gestuurd om daar te gaan spelen of vriendjes op te zoeken en moeders de vrouw gaat weer opruimen en schoonmaken.
En dan klinkt het slot van de voordeur.. YES YES YES YES YES de papa is thuis!!!
De mama draagt per direct de zorg van de kinders over en probeert het morgen weer gewoon opnieuw.

ach ja.. er zijn wel eens van die dagen....

Te waardevol om in ons hoofd te laten zitten.

Het is alweer een poosje geleden maar wat waren het mooie momenten.
Het is ongveer kwart voor 5 als de voordeur opengaat en manlief thuis komt.
Na even kletsen en wat drinken duikt hij de keuken in voor een goede pan nasi.
Helaas zijn we de kroepoek vergeten en nasi zonder kroepoek is voor Lukas geen optie.

Samen met mijn kleine man sjezen we heen en weer naar de winkel voor kroepoek.
Op de terugweg hoor ik ineens een stemmetje wat zegt: "Mam, waarom heeft de Here God vandaag blauw kozen??"
Ik heb even geen idee waar hij het over heeft en vraag: "Waar heeft de Here God blauw gekozen dan?"
"Nou, in de lucht toch?? Allemaal blauw"
Ik kijk naar de lucht en wat ik nog niet had gezien maar Lukas wel is dat de lucht inderdaad allerlei soorten blauw laat zien, heel mooi.
Maar nog voordat ik dit kan bevestigen klinkt het stemmetje weer: "Ik vin roze nog veeel mooier, gaat de Here God dat ook een keer doen?"
Ik knuffel mijn lieverd en zeg dat de lucht vast ook nog wel een keer roze wordt.
Het is stil, heel stil... een diepe frons tekent het gezichtje van Lukas. En dan ineens: "Ik weet het!! Ik heb een goed idee!! Ik ga woon vragen aan de Here God of hij lucht roze wil maken, Dat kan zo!"
Als we aan tafel zitten en Lukas gaat bidden vergeet hij het niet: "Here God ik vin blauw wel mooi, maar roze nog mooier, wil een keer roze lucht maken? Amen."
Dan is het tijd voor nasi met kroepoek.

De volgende morgen zijn we vroeg uit de veren om naar Nelleke te gaan met de trein.
We wandelen stevig door om op tijd bij de trein te zijn. Allebei de kinders in de wagen en gaan.
Lukas kletst honderduit en Sara kijkt tevreden om zich heen.
Dan ineens: "jaaaaaaaaaaaaaaaa Here God heb edaan!! Kijk allemaal roze!!"
Mijn blik gaat naar de lucht die inderdaad de meest prachtige roze kleuren laat zien.
En opnieuw voordat ik kan reageren klinkt weer dat lieve stemmetje: "Dankewel Here God, ik vin roze ech mooi!!!" tevreden leunt hij weer achterover met zijn blik op de roze lucht.

En ik, ik ben dankbaar!! Dankbaar voor ons prachtige mannetje die zo dicht bij zijn schepper leeft.

Nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Beste allemaal,

Al een poos gaat in mijn hoofd rond dat ik het bloggen weer graag op wil pakken.
Ik vind het heerlijk om van me af te schrijven. En alle belevenissen rondom de kinderen op te schrijven zodat er een mooi document ontstaat.
Het is alweer veel te lang geleden dat ik heb geblogt, dus gaan we het nu weer oppakken.
Een nieuw jaar, nieuwe kansen!!!


Dan meteen maar even een up-date.
Het gaat hier heerlijk. We genieten van elkaar en de kinderen.
We hebben lieve familie en vrienden om ons heen, en mogen genieten van een baan waar we van houden. Zegeningen. We beseffen het ons heel goed we zijn gezegend. Dank aan God!

Lukas:
Ons temperamentvolle bijna 3-jarige mannetje.
Hij leeft volledig. Hij kent hoge toppen en diepe dalen.
Ons jochie weet precies wat hij wil en hoe hij het wil.
Hij gaat sinds kort naar de peuterspeelzaal en geniet er volop van het groepsgebeuren wat daar plaats vindt.
Onze banjer stroomt over van fantasie en de hele dag worden hier in huis dan ook branden geblust, katten uit de boom gered, drenkelingen opgetakeld, mensen gered die in nood zitten.
Het is een heerlijk mannetje met een hoop kletspraatjes.
Wij moeten hem grenzen en duidelijkheid geven, dan gaat het goed.
We genieten intens van onze eerstgeboren zoon. Wat is het een enthousiaste, temperamentvolle lieveling!!

Sara:
Ons mooie, kleine, vrolijke meisje.
Wat groeit ze hard en wat is ze al wijs.
Een tijd lang was de laatste blog die te zien was een blog over haar ziek zijn.
Wat is ze ziek geweest en wat hebben we zorgen gehad.
Na twee weken bleek Sara toch gevochten te hebben tegen een virale hersenvliesontsteking. Wat zijn ze dan klein.... En wat voel je dan de zorg in je lichaam.
Na een paar weken is ze opnieuw ziek geworden en heeft ze opnieuw gevochten, opnieuw een virale hersenvliesontsteking die haar kleine, kleine, mooie lijfje ziek maakte.
Dan zijn er zorgen. Haar lijfje moest het zelf eruit vechten en ze mocht dit virus niet nog een keer krijgen voordat ze 6 maanden oud zou zijn. En ons vechtertje heeft laten zien wat ze waard is. Vechten kan ze. Doorknokken en dat vervelende virus de baas blijven.
En papa en mama vouwden hun handen, baden voor hun kleine, vechtende meisje.
En  nu danken we. Danken voor ons vrolijke, opgewekte, heerlijke meisje.
Een meisje die wijs de wereld inkijkt, die van haar buik naar haar rug rolt en sinds een paar dagen kan zwaaien. Zo lief!!! Onze blauwoog die alles lust wat je haar voorzet, die kan schateren van het lachen om haar broer, een meisje wat van knuffelen houdt en heerlijk kan slapen. Nee, ze doet misschien nog niet zo veel voor een ruim 8 maanden oud meisje, maar dat maakt niks uit. Het is onze mooie, lieve blauwoog waar wij intens van genieten!!!