dinsdag 22 april 2014

Broer en zus..

Als papa en mama even zelf bezig zijn, je zusje een beetje mekkert en jij eigenlijk boekjes wil lezen.
Bedenk je een wel hele slimme oplossing.
Voorlezen...
Zo lief!!



Ik ben verliefd.....

Wij zijn twee vriendjes....

Lukas en Jelle..
Buurjongens, vrienden, boevenkoppen en lekkerbekken.
Uren kunnen ze bij elkaar spelen om vervolgens lekker te blijven eten, badderen, filmpje kijken en als het dan echt tijd wordt om te gaan slapen dan vertrekken ze weer richting hun eigen huizen.
Soms gaan er dagen voorbij dat ze niet naar elkaar omkijken en ze niet met elkaar willen spelen.
Soms is het ineens weer helemaal raak en doen ze niet anders.
En zoals het echte jongens betaamt kunnen ze ook flink ruziemaken, elkaar een klap tegen het hoofd geven, even heel kwaad kijken om vervolgens weer verder te spelen alsof er niets gebeurd is.
Ik kan me er nog steeds over verbazen hoe dat blijkbaar werkt.
Het is in elk geval supergezellig. Zondagmiddag was dan ook weer zo`n lekkere speelmiddag..

Ontdekken wat "flessenvoetbal" is...
Brandjes blussen
Met de ballenbaan tot papa op de "warmekoei" het vlees klaar
heeft.
Van al dat spelen krijg je honger. Lekker samen eten.




woensdag 16 april 2014

Die bijzondere dag, alweer een jaar geleden....

Het is `s morgens heel vroeg als mijn wekker ga en ik heerlijk geslapen heb.
Ik pak mijn spulletjes en neem een uitgebreide douche.
Nog even geniet ik volop van mijn buik en het bewegende kleine hummeltje die nog geen enkele
aanstalten maakt om eruit te willen.
Na de douche staat er een ontbijtje klaar.
Het lijkt wel een luxe hotel.
Na het ontbijt is het tijd om me nog een verdieping hoger te laten rijden.
Manlief is intussen ook gearriveerd en neemt de tassen mee.
Bovengekomen is het 7.00 en tijd om het infuus aan te sluiten met de weeënopwekkers.
Ik voel me heel relaxed maar ook wel heel nieuwsgierig naar hoe deze dag zal gaan.
7.30 komt er een legertje artsen binnen om te overleggen hoe ze het aan gaan pakken en om mijn vliezen te breken.
Ze zijn duidelijk op de hoogte dat er een flinke hoeveelheid inzit en ze gaan dit dan ook drie man sterk aanpakken.
Terwijl de gyneacoloog heel voorzichtig een klein gaatje in de vliezen prikt staat verpleegkundige 1 klaar om haar bakje vol te laten lopen. Zodra haar bakje vol is staat verpleegkundige 2 klaar om haar bakje te vullen. Terwijl verpleegkundige 1 haar bakje in een enorme emmer laat leeglopen, vult verpleegkundige nummer 2 haar bakje. Zo wisselen ze elkaar continu af.
De gyneacoloog houdt scherp in de gaten dat het gecontroleerd gebeurd en na een tijdje maakt ze het gat wat groter. Op deze manier wordt het meeste vruchtwater opgevangen en weggebracht.
Na een tijdje zit er nog maar een kleine beetje in en is het niet meer nodig om het op te vangen en weg te brengen.
In de emmer blijkt maar liefst 5! liter te zitten. En dan te bedenken dat er in mijn buik ook nog wat zit.. Wow.. das best veel.
Ik kijk en voel aan mijn buik en het voelt echt alsof dat bevalling al klaar is.
Ergens in mijn ingezakte, zachte buik moet nog een kindje zitten. Het is bijna niet voor te stellen.
De weeënopwekkers doen nog te weinig en worden flink omhoog gezet.
Dat is te voelen. De weeën worden sterker en sterker en ook op de monitor kunnen ze ze goed bijhouden. Ik zit goed in mijn flow en het gaat goed.
Als om 10:00 de gyneacoloog de ontsluiting komt controleren blijk ik al 3 centimeter te hebben. Dat schiet prima op en als het zo doorgaat vind ik het helemaal prima.
De verpleegkundige is erg tevreden over de gemonitoorde weeën en besluit rond 12:00 de kruiken warm te gaan maken onder de woorden: "het gaat zo goed, flink regelmatige sterke weeën, het kan maar zo zijn dat je straks al volledige ontsluiting hebt."
Dat ze heftig zijn kon ik haar ook wel vertellen, maar dat ik straks misschien al mag gaan persen lijkt me helemaal top.
Terwijl het bedje helemaal klaarstaat, de kleertjes warm om de kruiken gedraaid zijn komt de gyneacoloog weer binnen om te kijken wat er allemaal al gebeurd is.
En dan gebeurt het... De eerste mentale klap kunnen we incasseren. Er is namelijk niet gebeurd, helemaal niets!!! We blijven hangen op de 3 centimeter die ik al had.
Pff... De eerste wee die komt krijg ik niet goed weg. Ik baal, ben teleurgesteld en ben mijn flow ook kwijt. Gelukkig is manlief erbij en met zijn aanmoediging en lieve, behulpzame houding raap ik mezelf bij elkaar en ga er weer voor. Nu is er misschien niks gebeurd, maar het is nog maar 12:00. Dus koppie erbij en gaan. Redelijk snel heb ik het ritme weer te pakken, de weeënopwekkers gaat nog wat standjes omhoog en ik kan het nog bijbenen. Het gaat snoeihard, doet flink zeer en ik besef me tussen de weeën door dat het ook wel heel makkelijk gegaan zou zijn als ik net al mocht gaan persen. Ik zet door en maak er het beste van.
14:00 een nieuwe check door de gyneacoloog. Zowel de verpleegkundige als wij zijn ervan overtuigd dat er nu zeker een paar centimeter bij zijn. De weeën zijn fel en heel sterk, dit moet iets opgeleverd hebben.
Maar dan zie ik het gezicht van de gyneacoloog. Ze kijkt me aan en zegt: "Met een beetje geluk een halve centimeter!!" Wat.... Verbaasd kijk ik haar aan. Een halve centimeter erbij??? Als we in dit tempo doorgaan wordt er vandaag echt geen kindje geboren. Weer een mentale klap erbij. Incasseren en door. (Dat incasseren wordt wel moeilijker zo)
Mijn vechterslust komt naar boven. Ik stuur iedereen bij het bed weg en zeg dat ik door wil gaan.
Hup weer in mijn eigen cocon, geen gepraat rond mijn bed ik heb mijn concentratie hard nodig.
Zwijgend werk ik verder. De weeën opwekkers staan op standje maximum en dat is pittig.
Doorgaan en niet opgeven. In mijn hoofd laat ik elke wee starten bij mijn kruin om hem helemaal naar beneden te "trekken" tot mijn tenen waar die weer mag vertrekken. Zolang ik in mijn ritme zit en het stil blijft om me heen lukt het me. Maar haal me hier niet uit.
16:00 opnieuw controle. Ik durf al bijna niet meer te hopen, maar ik verwacht wel wat. Ik heb de afgelopen paar uur keihard gewerkt, laat het niet opnieuw voor niets zijn!!!
Helaas voor mij blijkt het nog maar 4 centimeter te zijn. Veel te weinig voor het werk wat ik geleverd heb. Tussen de weeën door is er overleg, ik eis dat het stil blijft wanneer ik een wee heb weg te puffen. De verpleegkundige vertelt dat ik het echt supergoed doe en dat ik nog wel wat kracht over heb. Op voorwaarde dat ik inderdaad nog wat kracht in mijn lijf heb mag ik het van de gyneacoloog nog 1 keer proberen en anders wordt het echt een keizersnee.
Ik weet niet waar die verpleegkundige die kracht heeft gezien, maar ik geef volmondig toe dat die kracht er zit en dat ik echt echt echt geen keizersnee wil. Waar ik die kracht straks vandaan ga halen zie ik straks wel, eerst die gyneacoloog weg met het idee van een keizersnee.
Ik kijk naar de klok en zie dat de 16:00 net verstreken is, deze komt binnen.
Ik moet huilen en heb mijn man keihard nodig. Door het huilen en de nieuwe mentale tik die ik niet goed kan wegzetten zijn de weeën haast ondraaglijk. Ik besef me dat als ik door wil mezelf nu heel snel bij elkaar moet gaan rapen en ervoor moet gaan. Ik maak met mezelf de deal dat ik alles, alles, alles wat ik nog in mijn lijf heb ga geven en als dat niet genoeg blijkt, dan maar niet. maar ik zal alles geven tot iemand anders zegt dat ik moet stoppen eerder niet.
Iedereen moet weer aan de kant en het moet stil, doodstil zijn en ze moeten mij mijn werk laten doen.
Het is heftig, maar ik besef me dat het het laatste stukje is.
Ineens is daar dat bekende gevoel ik moet persen. De verpleegkundige staat erbij en ik zeg tegen haar dat ik echt nu moet persen. "Nee, dat kan nooit.. Je hebt net 4 centimeter. Doorgaan, blijf ze wegpuffen."
Maar dit gevoel ken ik nog van bij Lukas. Ik moet nu persen het kan niet anders. Een snelle blik op de klok vertelt me dat het nog maar 17:10 is. de verpleegkundige vertrouwt het niet en piept snel een collega op en ook de gyneacoloog wordt erbij geroepen.
Ik kan nog een paar weeën wegpuffen maar dan wordt het mij ook echt teveel. Ik moet nu persen. en met NU bedoel ik ook NU!! Mijn blik gaat nog 1 keer naar de klok. 17:15.
Ik pers en de verpleegkundige let op de baby.
En hup nog een keer persen en ik voel ons nieuwe kleine wondertje mijn buik verlaten en op mijn borst gelegd worden.
Wow.... Dat ging wel heel snel. De gyneacoloog komt binnenstormen, maar is duidelijk te laat.
Helemaal tevreden istie wel. 17:21 Sara is geboren!!!
En wij? wij zijn in de wolken een klein, klein roze meisje ligt op mijn borst.
Wauw wat is ze mooi en wat lijkt ze het goed te doen!!
De navelstreng wordt doorgeknipt en de kinderarts onderzoekt ons kleine meisje direct. Sara lijkt het super te doen en wordt lekker teruggelegd op mijn borst. Heerlijk, dit voelt zo goed.
Ik moet nog een beetje schakelen door deze snelle, omverwachte wending maar het voelt zo goed.
Na een poosje mag Arjan ons kleine meisje voor het eerst aankleden en gaan we familie en vrienden op de hoogte brengen van de geboorte van Sara Joanne Trouwborst. 37 weken, 47 centimeter en een mooie 5 ponder.
Nog even zoals Sara in de buik zat...
Wij zijn hele trotse ouders!!!!
Wat ben je klein en prachtig mooi!!





dinsdag 15 april 2014

15 april 2013, terugblik..

Het is `s morgens een uurtje of 10:00 als we onze kleine banjer bij de oppas brengen en zelf doorrijden naar het ziekenhuis voor het zoveelste meet en groeionderzoek van de baby.
De artsen zijn erg verbaasd dat de bevalling zich nog niet heeft aangediend en dat ons kleintje zich nog zo heerlijk vermaakt in het veel te grote zwembad.
Vanmorgen vroeg bedacht ik me dat ik nog wel even een foto wilde maken van mijn buik omdat ik vandaag de 37 weken heb bereikt! Best bijzonder als de gyneacoloog al vanaf week 32 hoopte dat de baby nog even zou blijven zitten.
En ja hoor, ons kleine babytje houdt het al vol tot de 37 weken.
Ik voel dat ons kleintje het ook nog prima naar zijn/haar zin heeft en ook ik voel me prima.
Op en top zwanger en ik geniet er intens van. Dat heerlijke gevoel van een draaiend, trappend babytje in je buik. Van dat kleine kereltje wat zo graag kust en knuffelt met die dikke buik.
De starende blikken als de mensen horen dat er echt maar 1 kindje inzit.
Ik vind het heerlijk en ben dan ook lekker trots op mijn mega buik..
In het ziekenhuis wordt de baby gemeten en ook het vruchtwater wordt weer gemeten.
Dan klinkt de stem van de gyneacoloog:"Het babytje is wel wat klein, maar lijkt oke." Het vruchtwater is wel weer explosief gegroeid ten opzichte van de laatste keer en het kindje is niet ingedaald.."
Ik kijk mijn man aan, glimlach naar hem en we wisselen een blik van verstandhouding dat we dit al een beetje bedacht hadden.
De gyneacoloog wil toch even ruggespraak houden met een andere collega en vraagt ons nog even plaats te nemen in de wachtkamer.
Eenmaal in de wachtkamer baal ik vooral van het feit dat we nu flink gaan uitlopen en de oppas daar niet op rekent. Gelukkig is dat met een telefoontje snel geregeld en kan ik rustig onderuit zakken.
Ik voel de baby trappen en ook Arjan kijkt en voelt mee.. Al mijmerent wacht ik tot we weer geroepen worden. Ik bedenk me dat ik zo blij ben dat dit een volkomen andere zwangerschap is dan bij Lukas. Pijnloos.. Heerlijk. Ik voel me energiek en geniet er zo van.
Er zijn zorgen absoluut. De artsen staan voor een raadsel waar deze enorme hoeveelheid vruchtwater vandaan komt en wat dit met de baby te maken heeft. We delen hun zorg, maar ergens voel ik dat het met ons kleine vechtertje wel goed zit.
Het is belangrijk dat ons kindje onderzocht gaat worden. Het is goed dat ze het nauwlettend in de gaten houden, maar ik denk dat het wel mee zal vallen.
Ik probeer bij mezelf de optie wel open te houden dat het niet goed zou zijn, dat is ook het advies van de doktoren.. Hou er rekening mee dat er toch iets mis kan zijn.. Dat doen we dan ook maar.
"Mevrouw Trouwborst" Ik schrik op en loop samen met mijn man mee naar een spreekkamertje. De supervisor wil nogmaals ons kindje en het vruchtwater meten.
Het kindje lijkt het prima te doen, maar ook deze vrouw vindt het wel erg veel vruchtwater en ze blijkt het een probleem te vinden dat het kindje niet is ingedaald. De baarmoeder staat strakker dan strak door al het vruchtwater en als de vliezen breken is de kans erg groot dat de navelstreng naar buiten zakt en dat is erg gevaarlijk voor het kindje.
Ik ben nog steeds opgewekt en misschien wel wat naïef. Ik kijk haar aan en vertel haar dat we daar al uitleg over gekregen hadden in week 32. Dat ik meteen moet gaan liggen en een ambulance moet bellen. Ik vertel haar dat ik dat ook echt zal doen.
Ze kijkt terug. Even naar Arjan en dan weer naar mij.
En dan zegt ze: "nou, dat hoeft niet want we gaan je opnemen. Het is genoeg geweest. Het wordt te gevaarlijk voor het kindje, de druk in de baarmoeder is te hoog, de placenta kan de voeding op deze manier niet meer goed doorgeven en het risico voor spontaan brekende vliezen wil ze niet meer nemen."
Ik schrik. En mijn gedachten gaan meteen weer anderhalf jaar terug. Ook bij 37 weken. Ook een opname. Ik wil dit niet.. Ik begrijp het wel, het is beter voor het kindje en dat is echt wel het belangrijkst. Maar ik ben nog zo trots op mijn buik, ik voel me zo goed en ik wil zooooo graag meemaken dat mijn lijf zelf aangeeft dat het tijd is om te bevallen.
Ik kijk haar aan en zeg: "Nee, dat gaan we niet doen, ik ga echt niet blijven ik voel me zo goed."
Ze is lief, begripvol maar resoluut. "Sorry, er is boven al een bed vrijgemaakt en daar verwachten ze u met een paar minuten."
Ik breek.. Tranen lopen over mijn wangen, mijn schouders schokken. Ik weet rationeel wel dat het oke is, dat ze goed voor me gaan zorgen. Maar dit is ergens zo onverwacht.
Mag ik dan zelfs geen spullen meer halen?? "Nee." Arjan zal de spullen moeten brengen.
Ik wil dit niet. Ik krijg nog een klein bedankje over mijn lippen en vertrek volledig overstuur met manlief naar boven.
Langs de wachtkamer met al die zwangere vrouwen die intens medelijdend naar mij en vervolgens naar mijn buik kijken.
Ik zou wel willen zeggen: "Het is echt niks bijzonders, ga geen ernstige dingen in je hoofd halen."
Ik doe het niet, mijn tranen blijven stromen en ik kan maar niet stoppen. Huilend kom ik op de 5de verdieping aan waar inderdaad een bed klaarstaat. Langzaam aan, beetje bij beetje kan ik mijn tranen stoppen en het rustig op me in laten werken. Ik vind het nog steeds helemaal niet leuk.
Maar ik probeer het positieve er maar van in te zien. Morgen zal ik ons kindje in de armen kunnen houden. De zusters zijn lief en na het invullen van wat papieren en het installeren van de spullen die manlief snel heeft opgehaald is het al tijd voor de eerste pilletjes om de bevalling in te leiden.
Ons kleintje trapt en beweegt er lustig op los, nog geen weet dat het bijna tijd is om te komen.
Er komen geen weeën er gebeurt niks. En als het al avond is vraag ik of ze willen stoppen.
Of we niet morgen verder kunnen. Dan kan ik nog 1 nacht goed bijslapen van alle emoties van de dag. Het mag, graag zelfs want deze bevalling doen ze liever overdag omdat er dan meer artsen zijn mocht het toch niet goed zijn met het kindje. Zowel mijn lijf als het kindje doen nog geen enkele moeite om het door te laten zetten dus de artsen vinden het een prima idee. Nou, ik ook!
Ik ben blij en opgelucht. Nog 1 nachtje slapen....
Stiekem.. heel stiekem kijk ik al een beetje uit naar morgen. De dag dat ik ons kleine, kleine kindje op mijn buik zal voelen, zal mogen kennismaken en dat we zullen weten of we een jongetje of een meisje gaan krijgen...
37 weken.....

zondag 13 april 2014

Broer en zus

Ik hoor het vaak..
Sara is de "meisjesuitvoering" van haar broer.
Echt broer en zus die ontzettend veel op elkaar lijken..
Ik zie het zelf niet zo.. Tenminste meestal niet.
Maar door de foto`s van de verjaardag heen bladerend, kwam ik dit tegen...
Of ze nu op elkaar lijken of niet het blijven voor mij mooie, leuke foto`s.

Allebei op hun eigen feestje.
Allebei vieren dat ze 1 jaar zijn.
Allebei hun allereerste eigen taartje.


Schatten zijn het. Mijn lieve, lieve schatten..




zaterdag 12 april 2014

(bijna) 1!!! Feestjuuh...

Wauw, wat een dag.

Glimmende oogjes, klappende handjes, brede grijns en volop genieten.
Wat was het een super geslaagd feestje. Ons kleine meisje is alweer (bijna) 1 jaar!
Er zijn knuffels en kusjes gegeven, cadeautjes uitgepakt, kaarsje uitgeblazen, taart opgegeten en veel gelachen en genoten.
Slogan van de dag....
Het is zo leuk om die verraste oogjes te zien die de slingers en de ballonnen in het vizier krijgen.
Oogjes die alles in zich opnemen en een hoofdje wat maar rond blijft gaan om vooral niks te missen.
En dan ook nog cadeautjes, glimlachend neemt Sara het in ontvangst om het vervolgens te laten openen door haar broer die het ook allemaal heel gezellig en leuk vindt.

En dan de taart... Kleine stralende oogjes, een glimmend snoetje die de kring rondkijkt om even te checken of iedereen wel ziet dat ze een heus taartje voor zich heeft staan.
2 handjes die het taartje pakken en in het mondje stoppen.

En dan `s middags nog een heerlijk zonnetje waardoor er in het zonnetje geluncht kan worden en waardoor er buiten gespeeld kan worden.
En als de rust dan voor een poosje is weergekeerd is het natuurlijk heerlijk om samen met papa de mooie ballenbaan in elkaar te zetten. En die blijkt opgezet wel enorm groot, maar ook heel wijs om mee te spelen.

Nu is het weer voorbij kan er bijgeslapen worden om morgen weer te kunnen spelen met al het nieuwe speelgoed.
Wij genieten nog even na....
1 jaar... het blijft bijzonder. Stiekem denken we nog even terug... terug aan dat ene moment dat je als klein, klein, meisje in mijn armen werd gelegd. alweer bijna 1 jaar geleden.

Mooie taarten staan klaar...

Jaaaaaaa, taartje!!!
Zo`n tompouce gaat er wel in hoor....
Cadeautjes uitpakken.. Lukas helpt wel..
Even bijkomen bij oma op schoot.






Glimmen bij zo`n mooie loopauto..

Ontdekken dat je bij je ballenbaan eigenlijk best
al een beetje los kan staan.. En dat maakt Sara trots!

In het zonnetje lunchen. Gezellig..