Van die eerste keren, die zo kostbaar/dierbaar zijn.

Broer en zus, dikke schik!!!

Wat gaat het hard, en wat heeft Silke ineens een sprong in haar ontwikkeling gemaakt.
Sinds dinsdagmiddag kan Silke kruipen!! Het lukte al wel, maar het ging altijd maar achteruit en dat frustreerde enorm. Hierdoor kwam ze maar niet tot spelen en had ze mij erg veel nodig.
Dat waren een paar intensieve weken, waar ook Sara best jaloers van werd. Veel tijd en aandacht voor Silke en wat minder voor Sara. Je probeert het te compenseren maar kinderen voelen het allemaal feilloos aan.
Maar nu is het ineens zo anders. Silke kruipt en heeft een doel voor ogen waar ze naartoe wil. Dat maakt het samen spelen voor de meiden ineens veel leuker. Dat is genieten voor allemaal.
Silke is supervrolijk en lacht maar door. Ze kruipt en kruipt en speelt.
Voor Lukas en Sara ook best wennen.

Anekdote met Sara:
Vrolijk speelt Sara met haar pop wanneer Silke aan komt kruipen en duidelijk haar zinnen op diezelfde pop heeft gezet. Met een snelle beweging wordt de pop Sara afhandig gemaakt. Sara staat erbij te kijken en wordt boos. Geeft Silke een klap en pakt haar kind terug. Silke kijkt wat verdwaasd om zichheen en laat de boze woorden van Sara over haar heen komen. "Jij moet nu mij toe kruipen, zelf spelen Silke! Niet mij afpakken, ik heel boos jou!" Nadat deze woorden eruit zijn krijgt Silke nog een tik. "En nu wegwezen Silke!" En opnieuw volgt er een tik. Terwijl Silke het nog steeds gelaten over zich heen laat komen, vinc ik het tijd om in te grijpen. "Sara, Wij slaan hier niet, stoppen!"
"mama, Silke niet zeggen stop hou op, mag wel slaan hoor!" Geduldig leg ik uit dat Silke dat nog even niet kan zeggen en dat je op haar gezichtje moet letten of ze het leuk vindt. Als ze lacht is het leuk en anders moet je stoppen. Sara kijkt me wijs aan en zegt: "Silke moet niet mij toe kruipen ik ook niet slaan."
Lekker, fel, klein bijdehandje, Wen dr maar aan, want je zus heeft het kruipen ontdekt!!!

Anekdote met Lukas:
Lukas zit op de grond en bouwt met opperste concentratie aan een duplotoren, Silke heeft het ontdekt en komt kraaiend van plezier aankruipen en mept met nauwkeurige preciezie de toren van Lukas omver. Lukas vindt het te grappig om zich er druk om te maken en lacht vriendelijk. Maar deze situatie herhaalt zich toch zeker zo`n 15 keer. Lukas kan er niet meer om lachen en verzucht tegen mij: "mam, best knap dat ze kan kruipen maar ze kan ook heel goed uitdagen!!"
Met een brede grijns leidt ik Silke af en speelt iedereen weer even op zijn of haar "eigen terrein"

Hoe moet dat nou...



oeoeoeoeoeo... bijna.....

Optrekken is vast de volgende stap. Tot de knietjes gaat goed een beetje verder wordt hard geoefend maar is net nog even te veel gevraagd. Het is zo leuk om daarnaar te kijken.
Ook is ze voor het eerst op de fiets meegegaan in het voorzitje. Geweldig weer!!!
Zo`n lekker koppie om maar kusjes te geven, dat stralende bekkie en de bijbehorende geluidjes.
De doek gaat nog vaak gebruikt worden want het is wel erg handig om mijn handen vrij te hebben voor Sara, maar we gaan zeker het zitje ook actief gebruiken. Wat voel ik me rijk met mijn meiden in de zitjes en mijn jochie naast me!

Mijn meiden, allebei op de fiets!!

Onze pretletter!!!!

Die eerste keren.... Wat kan ik die opzuigen, vastleggen en eindeloos naar terugkijken.
We hopen dat er nog heel veel eerste keren volgen.

Schoolreisje

Met dat prikkelende, gespannen onderbuik gevoel, een te blij hoofd en een hart vol verwachting stap ik de overloop op. Op weg naar dat mooie kamertje, waar een prachtig jochie moet wakker worden voor de dag waar zo enorm naar uit is gekeken.
"Lieverd, word je wakker, het is zover vandaag ga je op schoolreisje!"
Terwijl zijn ogen nog dicht zijn trekt er een brede grijns over het bekkie. Nog even flink uitrekken en wakker worden. En dan begint het rennen, springen, giebelen, uitgelaten, geratel en het eindeloze enthousiasme. SCHOOLREISJE. Terwijl ik de meiden was en aankleed, lachen we samen gespannen en vol verwachting over wat komen gaat.
Brood is nog nooit zo snel naar binnen verdwenen. Op school zitten er veel kindertjes onrustig en vol verwachting op hun stoeltjes. De juffen lachen en stralen er omheen.
Iedereen heeft er zin in. Buiten heerst er een gezellige spanning onder de moeders die dit voor het eerst mee maken. fototoestellen in de aanslag, opstellen op de goede plek. en dan even geduld....
Het is geweldig. Het is zo`n dingetje waar ik als moeder naar uitgekeken heb en wat tegelijk voor wat gezonde spanning zorgt.
En dan is het zover. Heel veel kleine guppies, hand in hand, gespannen verwachtingsvolle bekkies en glimmende oogjes. Daar gaan ze. De bus in. Snel wat foto`s schieten, maar ook enorm genieten van het moment. Die kleine lijfjes in die enorme bus!
En dan zit mijn eigen kereltje daar op die stoel. Zijn koppie komt, als hij zich wat omhoog duwt net boven het raampje uit.
Dan klinkt de motor van de bus. Het is zover.. Langzaam begint de bus te rijden, we zwaaien en zwaaien en zwaaien. En dan gebeurt het toch.. De spanning kruipt omhoog vanuit mijn buik helemaal naar mijn ogen, waar het in de vorm van een glinsterende kleine traan mijn lijf ontsnapt.
Het is zooo gaaf, best spannend. Maar o, wat gaat dat kereltje genieten!!!!!

Zo kostbaar. Dag lieverd!!! Heel veel plezier!!