bijzonder middagje..

We stappen met zn vijfjes in de auto om naar Benthuizen af te reizen.
Daar is een klein, mooi meisje geboren.
Een nieuw tante zeggertje, een nieuw nichtje.
Die willen wij natuurlijk knuffelen, vasthouden en leren kennen.
Helaas gaat het heel anders waardoor we vandaag ons nichtje helemaal niet hebben gezien.

We zijn ongeveer een half uurtje onderweg als Arjan aan mij vraagt of ik even wil rijden.
Geen probleem, bij de eerste afslag gaat Arjan eraf, draait de auto zodat ik makkelijk de snelweg weer op kan rijden, we lopen om de auto en ik stap achter het stuur.
Heerlijk dat de auto al goed staat, ik zet hm in zn 1 en kan zo wegrijden.
Nou ja. dat dacht ik. een kabaal komt ineens onder de auto vandaan en hij rijdt ook echt niet soepel weg. Met een schik sta ik stil. Arjan heeft in die paar seconden ineens door wat er aan de hand is.
Hij heeft een afgebroken paaltje met betonstaal gezien.
Ai.... Die kon weleens voor de herrie gezorgd hebben. Na een snelle inspectie blijkt dat ik de auto er keurig op heb gezet. Het paaltje met uitstekend betonstaal zit precies tussen de band en het spatbord.
(En dan zeggen ze dat vrouwen niet kunnen rijden..)
Arjan stapt achter het stuur en probeert de auto met flink wat gas los te krijgen.
Dit lukt absoluut niet. Het paaltje zorgt ervoor dat de auto niet meer voor of achteruit te krijgen is.
We halen de kinderen uit de auto, trekken Lukas en Sara voor de veiligheid de hesjes aan en Arjan belt de politie. Deze komt op de motor met licht aanrijden. Lukas vond het tot nu toe maar niks, want die heeft helemaal zin om bij zijn neef en nichtje te gaan spelen en de baby te bekijken. Dit gaat helaas niet meer door. Maar zodra de motor de hoek omdraait is dat leed snel vergeten.
Grote ogen kijken naar de politie die naar ons toe komt lopen.
De sleepwagen wordt gebeld en dan is het wachten tot deze arriveert. Ondertussen is de politie superlief en vertelt vanalles aan Lukas en beloofd hem dat hij straks op de motor mag als hij dat wil.
Nou dat wil dat kereltje natuurlijk wel.
Gelukkig hoeven we niet heel erg lang te wachten. De sleepwagen takelt de auto omhoog. en zet hm weer netjes op de weg. Gelukkig is het alleen maar blikschade en kunnen we weer rijden.
Ondertussen is het te laat om nog veel verder te rijden. We besluiten bij opa en oma te eten om daarna weer naar huis te gaan.
Lukas heeft nog even op de motor gezeten en heeft de middag van zijn leven gehad.
Wij balen wel. Wat had ik graag dat kleine nichtje al in het echt gezien en vastgehouden.
We gaan snel weer een poging wagen.



Safety first

De hulptroepen

Auto omhoog en weer op de weg

Geluk bij een ongeluk heet dat toch...

"De kop is eraf"

De eerste week van het nieuwe seizoen zit erop. Wat was het voor allemaal op onze eigen manier een pittige week.
Arjan weer iedere ochtend 6.15 in de auto om eind van de middag weer thuis te komen bij zijn gezin.
De vrijdag in zijn eentje met de kinderen het ochtendritueel te doen en ze naar hun plekje brengen waar ze verwacht worden.

Lukas die is gestart met groep 1 en daarin voor het eerst hele dagen draait en 3 dagen in de week ook nog op school eet. Wat heeft hij genoten van zijn eerste week en wat vond hij het ook superstoer om op school te eten. Heerlijk om dat ventje zo te zien genieten. Maar wat heeft het hem ook veel energie gekost. Rond de klok van 18:00 sliep hij al om de volgende ochtend wakker gemaakt te moeten worden voor een nieuwe schooldag.

Sara voor het eerst naar een kinderdagverblijf. Wat heeft ook zij genoten!! Heerlijk om de foto`s te zien met dat blije enthousiaste bekkie. Wat geniet ze van de kinderen om haar heen en wat vindt ze het tegelijk ook lastig om daar goed mee om te gaan. Leuk hoe ze haar juffen uitzwaait. En toen ik haar op bed leggen zei ze: "Ikke ga even slapen en dan wakker en weer triangel toe! Ja? Mag?!!"
Dan weet je dat ze het heel goed heeft gehad. Geweldig.

Silke heeft het heel pittig gehad. Silke is een meisje die haar moeder het liefst 24/7 kan zien. En dan word je weggebracht en zie je mama niet meer en moet je het met de juffen doen. Hele lieve, dat dan weer wel. Op de foto`s zie je een meisje die niet onverdeeld blij is en zich wat vervreemd voelt. De juffen hebben veel geduld en zorgen heel liefdevol voor haar. Silke valt moeilijk in slaap en lijkt het echt even pittig te hebben. Ze zal er nog even aan moeten wennen. Heerlijk om haar weer op te zien bloeien als ze thuis is. het bekkie dat weer straalt, de schaterlach die weer door het huis klinkt. Nu eerst weer lekker een weekje bij mama thuis.

En dan ikzelf nog. Na een jaar thuis weer aan het werk. Best apart om oppas te regelen, kinderen weg te brengen, vooraf de dingen regelen, maar daar gaan we aan werken.
Midden in de vakantie ben ik gebeld met vreselijk verdrietig nieuws. Een hele lieve, betrouwbare, geweldige, enthousiaste, gekke collega is overleden. Zomaar, plotseling thuisgehaald door de Here.
Het is niet te bevatten en wat zijn we ontzettend verdrietig.
2 dagen werken stonden dan ook in het teken van deze collega. Een mooi gedenkplekje is er gemaakt, veel hebben we over hem gesproken, we hebben samen gehuild, gelachen en wat zie je dan in wat voor sterk team we mogen werken. Prachtig. Vandaag met kinderen en ouders foto`s gekeken, mooie psalm gelezen, troost bij elkaar gezocht en de kinderen hebben het mooie plekje nog mooier gemaakt door deze aan te vullen met dingen die zij bij de meester vonden passen of tekeningen die erg veel indruk maakten.
Wat een troost dat hij nu bij de Heere mag zijn, aan Zijn zijde waar hij gelukkig is. Maar wat is het heftig om door te gaan zonder hem. Zonder mijn gekke maatje waar ik eindeloos grappen en grollen mee kon maken, maar ook heel hard mee kon werken.
Het maakt het opnieuw beginnen lastig, en toch is het goed om weer te beginnen te genieten van alles wat we wel hebben.
We gaan door, de kop is eraf. Die eerste week. Wat een pittige week...

Het lied wat vanaf nu zo verbonden is met deze collega:

Gesprekje met mijn prachtige meisje Sara

We zitten op de fiets onderweg naar school.
Het regent en zwijgend leggen we de weg af, tot opeens dat felle stemmetje klinkt.
"mama, ik vin de Here God echt zo lief!!"
Ik glimlach en vraag: "Waarom dan Sara?""
"Omdat Here God mij zo heel mooi maak heeft"
Ik smelt helemaal weg en hoop dat ze dit d`r leven lang mag vasthouden.
Terwijl ik nog nageniet klinkt opnieuw dat stemmetje
"mama, vin jou ook heel lief"
Ik jou ook Sara, maar waarom vind je mama zo lief dan?"
"Omdat mama nagellak maak bij mij, vinne zo mooi!!"

Ons lieve, lieve meisje meisje. Wat kunnen we toch ontzettend van haar genieten!!

30 jaar!!

Vandaag was ikzelf de reden van het feest.
Ik mocht vandaag 30 worden.
En wat heb ik een superleuke gezellige dag gehad.
Vanmorgen vroeg is Arjan met de kinderen op pad gegaan en 2 vrolijke kinderen kwamen
mij naar beneden halen. Een heerlijk ontbijt stond klaar.
Met verse sinaasappelsap, gekookt eitje, kop koffie, verschillende bolletjes/ beleg, croissantjes.
Met de koffie hadden we taart met een kaarsje! cadeautjes. Een boek, een usb stick, en ik krijg van mijn man ook nog een nieuwe laptop. Heel fijn, want degene waar ik het nu mee doe is echt een oud beestje.
Wat kan ik genieten van vrolijke kinderen, vlaggetjes, gezelligheid. Samen feestje vieren.
Ik vind het zo gezellig.
Als er dan ook nog spontaan lieve vrienden op de stoep staan om ook het feestje mee te vieren voel ik me echt gezegend. Wat krijgen we veel zegeningen!!
Als klap op de vuurpijl zijn we met ons gezinnetje en pake en beppe ook nog uit eten geweest.
Met elkaar naar een wokrestaurant, waar de kinderen genoten van spekjes, suikerspinnen, soesjes, pizza en jawel ook nog fruit en rauwkost.
Superleuk! Ik kijk terug op een echte leuke gezellige verjaardag.
En dan nu officieel als 30-er door het leven..



Ons gezin. Helemaal happy!

Kaarsje uitblazen met hulp..

En als dan niemand oplet, er nog een
restje taart op het tafeltje staat.
Je 1 jaar bent en je kunt optrekken
Dan grijp je je kans en eet je lekker
het taartje op!

Met zn allen in het wokrestaurant!

Even wennen.....

Dan is het na de vakantie weer tijd voor het "gewone" leven, met afspraken, dingen die moeten gebeuren. En na een jaar thuis voor mij ook weer werken.
Dat betekent dat we ook weer gaan beginnen met opvang. Eerder was het beppe die deze taak geweldig heeft gedaan. Ook lieve vrienden hebben daarin veel voor ons betekent.
Wat hebben ze een liefde, zorg en aandacht gekregen.
Maar nu moesten we het anders regelen en kwamen we bij een kinderdagverblijf uit.
Vol vooroordelen en niet onderbouwde meningen ging ik naar het intake- gesprek.
Meteen was er veel aandacht voor de meiden en wat zag het er schoon en netjes uit.
Ik was "om" Lieve juffen, leuk speelgoed, over alles is nagedacht en er gebeurt niets zomaar.

Maar vanmorgen veranderde dat gevoel toch even. De meiden mogen gaan wennen.
Samen met Sara hadden we al een leuke tas uitgezocht voor het kinderdagverblijf.
Vol trots over haar nieuwe tas, ik met een knoop in mijn maag en Silke vrolijk en onwetend van wat er gaat komen stappen we op de fiets.
We worden hartelijk ontvangen, de meiden mogen spelen en ik krijg nog wat laatste dingen te horen. Zolang ik vlakbij de meisjes ben gaat het prima, maar dan is er het moment van afscheid.
Sara begint een beetje te piepen, maar na wat ander speelgoed aangeboden te hebben vindt ze het goed en krijg ik een dikke kus. Silke begrijpt er niets van en begint (eenkennig als ze is) heel hard te huilen. De leidster pakt haar liefdevol op en probeert haar te troosten. Ze krijgt haar speen en knuffel maar niets helpt. Ik zwaai nog een keer, geef een kus op haar blonde koppie en ga weg..
Het is even wennen, voor iedereen, maar ook dit komt vast goed.
En nu wachten tot het 11:30 is dan mag ik ze weer ophalen!!!!!

Tas op de rug. Ze is er
klaar voor.

Knuffels in de tas. en daar gaan we.

Samen kleuren aan de grote tafel.



Allebei een eigen mandje met je knuffel

Afscheid nemen is
niet heel makkelijk.
Hele verdrietige Silke..

Vakantie zeeland 2015

Wat een heerlijke vakantie hebben wij achter de rug.
De eerste 6 dagen was er regen en erg koud. Daarna werd het twee dagen droog maar nog wel koud. En daarna 7 dagen alleen maar zon, droog en warm. Perfecte opbouw en zo genoten we van elk weertype. De eerste keer Nederland. We waren best afwachtend, want in Frankrijk ben je gewoon zekerder van mooi weer. Maar wat hebben we genoten met elkaar.
Een hele fijne, schone camping met super goed verzorgd en schoon sanitair. Een ontzettend leuk animatieteam voor de kinderen. We hebben genoten van zon, zee en strand en elkaar.
Geen agenda in je nek met alles wat nog moet gebeuren.
Het was ook druk. Drie jonge kinderen die vanalles nodig hebben en willen.
Lukas kon heerlijk spelen met andere kinderen, of heel bewust zichzelf even terugtrekken in zijn eigen tentje om daar even zelf te spelen met zijn eindeloze fantasie.
Wat zijn we ook trots op hem. Een eigen tentje, storm, hagel, onweer, windstoten. Hij piekerde er niet over om bij ons in de tent te komen. Nee hoor, hij had zijn eigen tent en dat was prima! Wauwie. Onze held!!
Sara heeft het heerlijk gehad met veel ruimte. Wat kan ze ineens hard lopen, wat is ze gegroeid en schommelen is absoluut een nieuwe hobby. Silke kroop rond en heeft alles wat op de grond te vinden was geproefd, gegeten of weer uitgespuugd. Overal trok ze zich aan op om vervolgens een paar seconden los te staan. Wat een ontwikkeling ook bij haar. Super!
Wij hadden `s avonds heerlijk de tijd voor onszelf. Lekker lezen, spelletjes doen. Dat waren echt "onze uurtjes" Super.  Waarschijnlijk volgend jaar weer!
Van de bijna 1000 foto`s (die allemaal zo leuk zijn) een kleine impressie gemaakt. Geniet ervan.

Alle kinders op de foto... wat een hilariteit, maar ook erg leuke
foto`s ervan gekregen.

Buiten nat en koud, binnen kacheltje aan en spelen.

Even buiten frisse neus halen en met modder spelen. Geweldig

"Mamaaaa.. Kijke wat Sala kan!!!"

Die hebben elkaar "ontdekt" en wat hebben ze het goed
gehad samen in de vakantie en veel samen gespeeld.
Dat was echt genieten om naar te kijken.

Sara is en blijft onze diva!

Hey, daar kan ik ook wel bij gaan staan..

Jaaa... het kasteel van de piraten. Ik ben de winnaar!

Na een dagje strand, lekker een ijsje eten.
(1 van de 2 foto`s waar we met z`n vijfjes op staan..)

Gezellig spelletjes doen met buurkindertjes.
(af en toe leek onze tent een magnetische werking te hebben,
wat een kinderen. Supergezellig!!)

Tijd voor ons samen. Spelletjeeee..

Onze trots.

Ruimte zat!!

Sara kan prima haar ijsje delen met Silke.

Silke dobberend in de zee.
Wat heeft ze daarvan genoten!

Heel hoog in de lucht worden gegooid door papa!!

Oorlog in de tent van Lukas. Even lekker zelf spelen.

Samen met mama op een echte soldatenbunker. Best spannend..

Silke 1 jaar!!

Wat vliegt de tijd!!! Ik las laatst een quote van een moeder waar ik het helemaal mee eens was.
"Op een dag van een moeder lijkt de tijd soms stil te staan, maar de jaren vliegen voorbij"
Helemaal mee eens, vooral als ik bedenk dat ons geweldige blije meisje alweer 1 jaar is!!!

Van te voren was ik druk met bedenken hoe ik haar verjaardagskaartje zou willen. Het is weer helemaal gelukt en ik ben erg blij met het resultaat!

Hoeraaaaaaaa

De dag dat Silke echt jarig was, zaten we op de camping in de gietende regen en koud. Maar we hebben er een minifeestje van gemaakt. Het ging behoorlijk aan Silke voorbij al vond ze de cadeautjes erg leuk. Het is toch ook echt een feestje voor jezelf. Het eerste jaar is om.
Een jaar wat best pittig was maar waar we ook enorm van hebben genoten.
Wat is het een blij ei!! Ze is wel heel erg eenkennig en is het liefst bij mama om vanuit mijn armen breeduit te lachen naar iedereen die voorbij komt. Een jaar waarin ik volledig thuis was en niet heb hoeven werken. Wat heb ik daar ook heel bewust van genoten en wat was het soms zo dat de muren best wat op me af kwamen. Heel bewust heb ik gekeken naar de ontwikkeling van alledrie. Verwonderd en dankbaar een jaar heel bewust meegemaakt. Ik had het niet willen missen.
En nu is ons ukkie alweer 1! Heb ik geen baby meer in huis, maar een dreumes, peuter en kleuter. En geloof me maar, daar heb je je handen echt wel vol aan.
1 jaar! We hebben het gevierd! En we gaan het nog veel uitbundiger vieren, met lieve vrienden en familie. Want... mijlpalen moet je vieren!!!



Met zn allen onder de luifel! Maakt niks uit.
We maken er een feestje van.

Hieperdepieperdepiep HOERAAAAAAAA




 

Hmm lekker taartje!!

Dikke kus van papa en mama.
Gefeliciteerd lieffie!!!

 

30 juli 2014

Goedemorgen mevrouw, wij zijn de dagdienst van vandaag we komen even de controles uitvoeren en het infuus van de weenopwekkers bij u aansluiten. Verdwaasd open ik mijn ogen om in een paar heldere, strenge kijkers te kijken van een vrouw die zin heeft in deze dag. pff... Ik moet even wakker worden, maar de naalden gaan al in mijn arm en het doet zeer. Ik baal opnieuw even flink dat het allemaal zo moet. Gelukkig steekt Arjan ook al snel zijn hoofd om de hoek en komt hij bij me zitten.
De gyneacoloog komt erbij en legt uit wat de bedoeling is, ze zullen nu eerst de vliezen gaan breken omdat er niets gebeurt. Er wordt een grote emmer onder het gat in het bed gezet waar ik boven mag gaan liggen. Ik voel weer dat krassende gevoel om daarna heel langzaam het vruchtwater te voelen stromen. Opnieuw gebeurt dit met veel mensen om het bed omdat de kans groot is dat de navelstreng erbij uitzakt en dat moet voorkomen worden. Gelukkig gaat alles goed en is mijn buik als het klaar is weer zo goed als leeg. ergens moet nog een baby zitten, het voelt net als bij Sara erg raar, maar het is zoals het is. De baby ligt nog steeds hoog, gedraaid en kijkt naar boven, maar ze hebben goede moed dat het straks helemaal goed komt. 7:00 de weeenopwekkers worden aangezet. De gyneacloog vertelt dat ze meteen op standje hoog gaan omdat ik er slecht op reageer met de ervaringen van de vorige keren. Hij zegt dan ook: "Dan hoeft het ook niet weer tot 18:00 te duren, ben je er misschien eind van de ochtend al klaar mee" Hmm... een beetje dubbel gevoel geeft het wel, want van niks naar fikse weeen is geen pretje, maar wat moet dat moet dus kom maar op. Om 10:00 heb ik nog niet echt veel pijn, ik voel wel weeen maar krijg ze nog goed weg en tussendoor voel ik me prima. Dat maakt de artsen niet heel blij, ook mijn ontsluiting komt maar niet op gang. De baby wil niet naar beneden en het lijkt erop dat ook nu mijn lichaam te langzaam gaat reageren op de weeenopwekkers. Oke, dan maar standje maximaal, het moet gaat gebeuren en het lichaam moet aan het werk gaan.
Zoooo... dat voel ik.. Daar gaan we. Ik zoek de flow en kruip weg in mijn eigen ik.
Met mijn man aan mijn zij, die het allerbeste probeert te doen blaas, puf en hijg ik die ellendige weeen weg. Na een paar uur, het is ondertussen 13:00 uur komen ze kijken of er eindelijk ontsluiting is. Ja. Gelukkig er is 4 centimeter. Het duurt mij nu al te lang. Waarom zeggen ze van te voren dat ik tegen de middag al mijn baby kan hebben. De baby zit nog veel te hoog, de ontsluiting is nog niet eens op de helft en ik heb pijn! Veel pijn. Ik raap mezelf bij elkaar, geef manlief een kus en zeg dat we gewoon doorgaan. Ik vecht, stoei, puf en zet door, maar wat doen deze weeen vreselijk veel pijn. Het werken wordt beloond, gestaag komen er centimeters bij. Maar bij 6 centimeter is de gyneacoloog niet blij, de baby daalt niet in, het gaat te langzaam en de baby is nog steeds gedraaid.
Ze overleggen en nemen een besluit, de baby moet gedraaid worden. Met 3 man duwen,  trekken, en sjorren ze aan mijn buik om de baby te draaien, maar als het bijna lukt schiet de baby weer weg. Het heeft geen zin. De baby ligt te hoog en heeft alle ruimte om te bewegen en lijkt niet van plan om ook maar 1 millimetertje mee te werken. Ik moet in een onmogelijke houding gaan liggen (Op handen en knieen) om zo te proberen de baby alsnog te laten indalen en te draaien. Bevallen doet pijn, weeen zijn echt niet fijn, maar op deze manier de weeen opvangen vond ik echt niet te doen. Ik krijg uitgelegd dat als dit niet werkt het waarschijnlijk een keizersnee gaat worden want zo komt de baby er niet uit. Een keizersnee is mijn allergrootste doemscenario, huilend besluit ik toch door te gaan. Ik moet even bij mezelf de knop omzetten, opzoeken waar nog een beetje kracht zit en doorgaan. Het moet in elk geval twee uur op deze manier wil de kans er zijn dat de baby draait. Ik geef echt alles. Na twee uur intense pijn is het zover de gyneacoloog opnieuw wil voelen. Tussen de weeen door, wat bijna niet mogelijk is, voelt, kijkt en duwt hij verder. Opnieuw wordt er een echo gemaakt om de ligging goed te bepalen. Ondertussen weet ik echt niet meer waar ik het zoeken moet, al die handen aan mijn lijf terwijl ik de weeen probeer weg te puffen. De onsluiting die blijft hangen op 7 centimeter en het idee dat mij een keizersnee boven mijn hoofd hangt is ronduit balen.
Dan klinken de woorden van de gyneacoloog: "Het gaat niet lukken via de natuurlijke weg. We gaan je een pijnpompje geven tegen de pijn, en we gaan de OK in orde laten maken. De anesthesist komt zo bij je voor verdere uitleg en voor het zetten van een ruggenprik, tot zo" met een vriendelijke knik, verdwijnt het legertje artsen uit het zaaltje. en ik breek. Ik huil, zie het niet meer zitten en wil simpelweg geen keizersnee. Ik vertel aan Arjan dat het toch ook niet kan, die kleintjes thuis, niet mogen tillen, lange herstelperiode, en dan die stomme weeen tussendoor." Gelukkig is mijn man zijn nuchtere zelf. Troost me, en zegt dat het echt allemaal goed gaat komen. Hij is ervan overtuigd dat we het echt wel kunnen. Hij weet me te overtuigen en raap mezelf bij elkaar en besluit er dan maar voor te gaan. De gyneacoloog en de anesthesist komen binnen. Al weeen wegpuffend wordt het pijnpompje aangesloten, het helpt nauwelijks. Ook hier lijkt mijn lichaam nauwelijks op te reageren. Ik baal, want de pijn die er nu nog is, voelt zo onnodig, overbodig en onzinnig als ze me toch gaan opensnijden. Met een half oor luister ik braaf naar hoe het nu verder gaat. De gyneacoloog checkt nog 1 keer dmv een echo of de baby nog steeds niet goed ligt en niet indaalt. Helaas blijkt dit het geval.
Ik probeer met meer te concentreren op de uitleg van de anesthesist. Als ik ineens voel dat ik moet persen. Ik roep dan ook met alle triomf in mij "Ik moet NU persen" De artsen kijken elkaar bijna vertederd, meelijwekkend aan. De ferme gyneacoloog komt begripvol bij me staan, legt haar hand op mijn schouder en zegt: "We begrijpen allemaal dat het heftig is, maar het is niet anders het is onmogelijk dat je nu moet persen. je hebt geen volledige ontsluiting, de baby is een sterrenkijker en ligt scheef voor de uitgang." Ik merk dat ik boos wordt, maar ik voel ook dat mijn lijf me niet in de steek gaat laten en nog een keer roep ik: "Ik moet NU persen! Help mee!!" Met een ietwat gelaten blik naar haar collega`s besluit ze toch nog maar een controle te doen. En dan gaat het ineens ontzettend snel. Ze schrikt en roept: "Ja, de baby is ingedaald, ontsluiting is volledig, lijfje gedraaid!! het komt..." Pers maar rustig door.. Heel rustig... De baby wil er echt uit. Ik pers en voel een geluk vanuit mijn tenen opborrelen. Ik kan dit!!
Na twee persweeen ligt er ineens een klein babytje op mijn buik te huilen. Het gezichtje is dik en een beetje blauw van de enorme, plotselinge, heftige bevalling. Ik kijk triomfantelijk naar de anesthesist en vertel hem vriendelijk doch beslist, dat zijn taak erop zit. Hij lacht, feliciteert mij en verdwijnt.
Ik ben zo blij, Arjan staat naast me met een grote grijns en vanuit zijn ooghoeken zie ik tranen druppen. Ik kan alleen maar non stop 1 zin herhalen: "het is gelukt, het is gelukt, geen keizersnee, het is gelukt, zelf gedaan!!" En dan zie ik het geslacht. onder dat dikke, opgezette koppie zit een prachtig meisjeslijfje met alles erop en eraan. Silke Leanore. Ons prachtige derde kindje, 2de dochtertje is geboren. De gyneacoloog slikt en kijkt me aan en zegt: "Dit is echt een wonderbaby!!!"

Silke Leanore. "onze wonderbaby"" 5 pondertje!

Ons meisje heeft al snel de naam "wonderbaby" en menig arts en verpleegkundige die die dag aan mijn bed heeft gestaan komt langs om met eigen ogen te zien dat Silke toch echt geboren is.

Helemaal blij!!!

Wauw...

29 juli 2014

Heel vroeg gaat de wekker, ik kruip uit mijn bed, voel aan mijn buik waar ons kleintje heerlijk aan de ochtendgym bezig is. Ik stap onder de douche en samen met Arjan nemen we een ontbijt.
Ik krijg niet veel door mijn keel, maar ik zal toch energie moeten hebben voor de dag die komen gaat.
Net voordat we weg gaan loop ik nog even naar boven, waar Lukas en Sara net wakker zijn.
Ik knuffel ze en kan maar niet genoeg van ze krijgen. Ik voel me vreemd.. Straks als ik ze weer zie zal het allemaal anders zijn. Dan is Sara niet meer de jongste en heeft Lukas er nog een broertje of zusje bij. Ik knuffel en knuffel en knuffel. Dan is het echt tijd om te vertrekken.

Daahaag papa en mama!!!

Opa en Oma zijn inmiddels ook uit bed en vanuit het slaapkamerraam van Sara zwaaien ze ons met zn viertjes uit. En zoals altijd heb ik even nodig om te schakelen, thuis los te laten en me te focussen op wat komen gaat. Mijn gedachten dwalen af naar dat lieve pakje in de tas. Die hele kleine maatjes, de namen die we bedacht hebben en de grote vraag of het een jongetje of een meisje zal zijn. Ik ben er behoorlijk van overtuigd dat ons gezinnetje uitgebreid gaat worden met een jochie, maar helemaal zeker ben ik niet, het is de verassing die ik deze derde keer wel het meest spannend vind.
Ik kijk achter me en zie opnieuw die lege maxi cosi op de achterbank.. Ik voel me zo vreemd, opgelaten, gespannen, euforisch, vrolijk, zenuwachtig, verliefd en gek.
Naast me rijdt Arjan naar ziekenhuis, zeker van zichzelf en rustig. Ja, ook hij vindt het spannend, maar mijn nuchtere man vliegt minder van hot naar her met zijn gevoel en dat is maar goed ook.
Netjes om 7:00 melden we ons. Er staat alweer een bed klaar en de banden om een ctg te maken liggen klaar. Netjes tikt het hartje de minuten weg. Ook worden de pilletjes ingebracht om het hele boeltje te laten verweken en ervoor te zorgen dat de bevalling misschien nog wel spontaan op gang komt. De ochtend glijdt voorbij en ik voel HELEMAAL NIETS!! Ik merk het heel duidelijk aan mijn lichaam er veranderd niets en ik heb ook geen centje pijn. In de middag en begin van de avond worden deze pilletjes opnieuw ingebracht, maar ook deze zorgen niet voor enige verandering. De baby doet het goed, dobbert tevreden rond en ik bedenk met dat 29 juli hoogstwaarschijnlijk niet de dag gaat worden dat ons babytje geboren zal worden. Ik baal wel een beetje. Ik ben toch wel moe van alle spanning. Ik besluit lekker te gaan slapen. De gyneacoloog heeft de hoop dat in de rust en stilte van de nacht mijn lichaam alsnog aan het werk gaat, maar zij gaan er nu niks actiefs meer aan doen.
Ik ben allang blij, want ik heb zin om een nacht lekker te slapen.
Ik stuur Arjan naar huis in het vertrouwen dat er niks gaat gebeuren. Dat gebeurt inderdaad niet.
De hele nacht kan ik (op een paar controles na) ongestoord slapen en heeft babylief het nog heerlijk in mijn buik.

Aan het apparatuur.....

Die dag alweer ruim een jaar geleden.

We wisten het al heel vroeg in de zwangerschap. Ook bij de derde zwangerschap was er veel te veel vruchtwater waardoor extra controles noodzakelijk waren. En ook zou ik opnieuw in het ziekenhuis moeten bevallen dmv inleiden.
Ik heb daar best af en toe een traan om gelaten. Ik zou zo graag meemaken hoe het is om "gewoon thuis" te bevallen. Maar dat zat er tot 3 keer toe niet in.
Ik weet het wel, ik moet dankbaar zijn voor mijn kinderen en geloof me, dat ben ik ook echt wel!!
Maar toch.. Soms steekt het dat het zo moest gaan.
Tegelijk ben ik ook heel dankbaar dat het verder allemaal goed gaat, dat ik de 34 weken gehaald heb en dat alles toch wel heel goed lijkt te gaan.
En dan komt dat gekke gesprek. Samen met manlief en de gyneacoloog een datum prikken wanneer we gaan starten met inleiden. Dit hadden we nog niet eerder meegemaakt. Allebei de keren is erg plotseling besloten dat het tijd was om de kleintjes te gaan halen.
In het kamertje kijkt de gyneacoloog alles na. Het lijkt allemaal goed, het kindje ligt nog wel erg hoog, niet ingedaald en nog erg aan het draaien en rondzwemmen in mijn enorme buik. De vliezen staan al strakker dan strak door het vele vruchtwater. (opnieuw ruim 5 liter!)
En dan een datum kiezen, het is zo gek om praktisch na te denken wat handig zou zijn. (als het maar rond 36/37 weken is.)
En dan is daar de datum: maandag 28 Juli 2014 om 7:00 moeten we ons gaan melden.
Nog maar een paar weken. Alles wordt genoteerd en dan moet de gyneacoloog even iets regelen en vertrekt uit het kamertje. In mijn hoofd draaien mijn hersenen overuren en ineens schiet het me te binnen dat mijn ouders bij ons in huis komen als het zover is en dat ze vanaf maandag 28 juli kunnen komen. Hmm.... Ik kijk mijn man aan en krijg een grijns op mijn gezicht. Lachend zeg ik: "maandag zou kunnen, maar mijn ouders komen en we hebben dus oppas. Wat dacht jij ervan als we dan `s avonds nog lekker samen uit eten gaan en dat we ons dinsdag melden??" Mijn man kijkt me lachend aan, vindt het idee prima maar heeft zijn twijfels. Ik ook, maar ik besluit de stoute schoenen aan te trekken. Als de gyneacloog weer binnenkomt vraag ik hem of het ook een probleem is om ons 1 dagje later te melden. Dinsdag 29 juli. Hij kijkt me wat vreemd aan, bladert in zijn agenda, wrijft over zijn hoofd, streept wat, schrijft wat bij en ineens klinkt het. "Ja hoor, dat moet kunnen. Of de baby is er al doordat de vliezen te vroeg zijn gebroken, en anders maakt 1 dagje het verschil niet.
hihi, ik grijns en ben helemaal tevreden. Eenmaal thuis bel ik mijn ouders en zij vinden het geen probleem. Wij hebben oppas, nu nog een gezellig tentje uitkiezen om heerlijk met manlief ons voor te bereiden op de komst van ons derde wonder. We genieten in een restaurant van de rust, het eten en elkaar. Uitkijkend, denkend, dromend over de bevalling en het in onze armen houden van ons kleine wurmpje! Om ons de volgende ochtend te melden om te gaan inleiden.

Wij saampjes, heerlijk genoten van het eten en elkaar!

Nog 1 foto met dikke babybuik.