15 april 2013, terugblik..

Het is `s morgens een uurtje of 10:00 als we onze kleine banjer bij de oppas brengen en zelf doorrijden naar het ziekenhuis voor het zoveelste meet en groeionderzoek van de baby.
De artsen zijn erg verbaasd dat de bevalling zich nog niet heeft aangediend en dat ons kleintje zich nog zo heerlijk vermaakt in het veel te grote zwembad.
Vanmorgen vroeg bedacht ik me dat ik nog wel even een foto wilde maken van mijn buik omdat ik vandaag de 37 weken heb bereikt! Best bijzonder als de gyneacoloog al vanaf week 32 hoopte dat de baby nog even zou blijven zitten.
En ja hoor, ons kleine babytje houdt het al vol tot de 37 weken.
Ik voel dat ons kleintje het ook nog prima naar zijn/haar zin heeft en ook ik voel me prima.
Op en top zwanger en ik geniet er intens van. Dat heerlijke gevoel van een draaiend, trappend babytje in je buik. Van dat kleine kereltje wat zo graag kust en knuffelt met die dikke buik.
De starende blikken als de mensen horen dat er echt maar 1 kindje inzit.
Ik vind het heerlijk en ben dan ook lekker trots op mijn mega buik..
In het ziekenhuis wordt de baby gemeten en ook het vruchtwater wordt weer gemeten.
Dan klinkt de stem van de gyneacoloog:"Het babytje is wel wat klein, maar lijkt oke." Het vruchtwater is wel weer explosief gegroeid ten opzichte van de laatste keer en het kindje is niet ingedaald.."
Ik kijk mijn man aan, glimlach naar hem en we wisselen een blik van verstandhouding dat we dit al een beetje bedacht hadden.
De gyneacoloog wil toch even ruggespraak houden met een andere collega en vraagt ons nog even plaats te nemen in de wachtkamer.
Eenmaal in de wachtkamer baal ik vooral van het feit dat we nu flink gaan uitlopen en de oppas daar niet op rekent. Gelukkig is dat met een telefoontje snel geregeld en kan ik rustig onderuit zakken.
Ik voel de baby trappen en ook Arjan kijkt en voelt mee.. Al mijmerent wacht ik tot we weer geroepen worden. Ik bedenk me dat ik zo blij ben dat dit een volkomen andere zwangerschap is dan bij Lukas. Pijnloos.. Heerlijk. Ik voel me energiek en geniet er zo van.
Er zijn zorgen absoluut. De artsen staan voor een raadsel waar deze enorme hoeveelheid vruchtwater vandaan komt en wat dit met de baby te maken heeft. We delen hun zorg, maar ergens voel ik dat het met ons kleine vechtertje wel goed zit.
Het is belangrijk dat ons kindje onderzocht gaat worden. Het is goed dat ze het nauwlettend in de gaten houden, maar ik denk dat het wel mee zal vallen.
Ik probeer bij mezelf de optie wel open te houden dat het niet goed zou zijn, dat is ook het advies van de doktoren.. Hou er rekening mee dat er toch iets mis kan zijn.. Dat doen we dan ook maar.
"Mevrouw Trouwborst" Ik schrik op en loop samen met mijn man mee naar een spreekkamertje. De supervisor wil nogmaals ons kindje en het vruchtwater meten.
Het kindje lijkt het prima te doen, maar ook deze vrouw vindt het wel erg veel vruchtwater en ze blijkt het een probleem te vinden dat het kindje niet is ingedaald. De baarmoeder staat strakker dan strak door al het vruchtwater en als de vliezen breken is de kans erg groot dat de navelstreng naar buiten zakt en dat is erg gevaarlijk voor het kindje.
Ik ben nog steeds opgewekt en misschien wel wat naïef. Ik kijk haar aan en vertel haar dat we daar al uitleg over gekregen hadden in week 32. Dat ik meteen moet gaan liggen en een ambulance moet bellen. Ik vertel haar dat ik dat ook echt zal doen.
Ze kijkt terug. Even naar Arjan en dan weer naar mij.
En dan zegt ze: "nou, dat hoeft niet want we gaan je opnemen. Het is genoeg geweest. Het wordt te gevaarlijk voor het kindje, de druk in de baarmoeder is te hoog, de placenta kan de voeding op deze manier niet meer goed doorgeven en het risico voor spontaan brekende vliezen wil ze niet meer nemen."
Ik schrik. En mijn gedachten gaan meteen weer anderhalf jaar terug. Ook bij 37 weken. Ook een opname. Ik wil dit niet.. Ik begrijp het wel, het is beter voor het kindje en dat is echt wel het belangrijkst. Maar ik ben nog zo trots op mijn buik, ik voel me zo goed en ik wil zooooo graag meemaken dat mijn lijf zelf aangeeft dat het tijd is om te bevallen.
Ik kijk haar aan en zeg: "Nee, dat gaan we niet doen, ik ga echt niet blijven ik voel me zo goed."
Ze is lief, begripvol maar resoluut. "Sorry, er is boven al een bed vrijgemaakt en daar verwachten ze u met een paar minuten."
Ik breek.. Tranen lopen over mijn wangen, mijn schouders schokken. Ik weet rationeel wel dat het oke is, dat ze goed voor me gaan zorgen. Maar dit is ergens zo onverwacht.
Mag ik dan zelfs geen spullen meer halen?? "Nee." Arjan zal de spullen moeten brengen.
Ik wil dit niet. Ik krijg nog een klein bedankje over mijn lippen en vertrek volledig overstuur met manlief naar boven.
Langs de wachtkamer met al die zwangere vrouwen die intens medelijdend naar mij en vervolgens naar mijn buik kijken.
Ik zou wel willen zeggen: "Het is echt niks bijzonders, ga geen ernstige dingen in je hoofd halen."
Ik doe het niet, mijn tranen blijven stromen en ik kan maar niet stoppen. Huilend kom ik op de 5de verdieping aan waar inderdaad een bed klaarstaat. Langzaam aan, beetje bij beetje kan ik mijn tranen stoppen en het rustig op me in laten werken. Ik vind het nog steeds helemaal niet leuk.
Maar ik probeer het positieve er maar van in te zien. Morgen zal ik ons kindje in de armen kunnen houden. De zusters zijn lief en na het invullen van wat papieren en het installeren van de spullen die manlief snel heeft opgehaald is het al tijd voor de eerste pilletjes om de bevalling in te leiden.
Ons kleintje trapt en beweegt er lustig op los, nog geen weet dat het bijna tijd is om te komen.
Er komen geen weeën er gebeurt niks. En als het al avond is vraag ik of ze willen stoppen.
Of we niet morgen verder kunnen. Dan kan ik nog 1 nacht goed bijslapen van alle emoties van de dag. Het mag, graag zelfs want deze bevalling doen ze liever overdag omdat er dan meer artsen zijn mocht het toch niet goed zijn met het kindje. Zowel mijn lijf als het kindje doen nog geen enkele moeite om het door te laten zetten dus de artsen vinden het een prima idee. Nou, ik ook!
Ik ben blij en opgelucht. Nog 1 nachtje slapen....
Stiekem.. heel stiekem kijk ik al een beetje uit naar morgen. De dag dat ik ons kleine, kleine kindje op mijn buik zal voelen, zal mogen kennismaken en dat we zullen weten of we een jongetje of een meisje gaan krijgen...

37 weken.....