Ik pak mijn spulletjes en neem een uitgebreide douche.
Nog even geniet ik volop van mijn buik en het bewegende kleine hummeltje die nog geen enkele
aanstalten maakt om eruit te willen.
Na de douche staat er een ontbijtje klaar.
Het lijkt wel een luxe hotel.
Na het ontbijt is het tijd om me nog een verdieping hoger te laten rijden.
Manlief is intussen ook gearriveerd en neemt de tassen mee.
Bovengekomen is het 7.00 en tijd om het infuus aan te sluiten met de weeënopwekkers.
Ik voel me heel relaxed maar ook wel heel nieuwsgierig naar hoe deze dag zal gaan.
7.30 komt er een legertje artsen binnen om te overleggen hoe ze het aan gaan pakken en om mijn vliezen te breken.
Ze zijn duidelijk op de hoogte dat er een flinke hoeveelheid inzit en ze gaan dit dan ook drie man sterk aanpakken.
Terwijl de gyneacoloog heel voorzichtig een klein gaatje in de vliezen prikt staat verpleegkundige 1 klaar om haar bakje vol te laten lopen. Zodra haar bakje vol is staat verpleegkundige 2 klaar om haar bakje te vullen. Terwijl verpleegkundige 1 haar bakje in een enorme emmer laat leeglopen, vult verpleegkundige nummer 2 haar bakje. Zo wisselen ze elkaar continu af.
De gyneacoloog houdt scherp in de gaten dat het gecontroleerd gebeurd en na een tijdje maakt ze het gat wat groter. Op deze manier wordt het meeste vruchtwater opgevangen en weggebracht.
Na een tijdje zit er nog maar een kleine beetje in en is het niet meer nodig om het op te vangen en weg te brengen.
In de emmer blijkt maar liefst 5! liter te zitten. En dan te bedenken dat er in mijn buik ook nog wat zit.. Wow.. das best veel.
Ik kijk en voel aan mijn buik en het voelt echt alsof dat bevalling al klaar is.
Ergens in mijn ingezakte, zachte buik moet nog een kindje zitten. Het is bijna niet voor te stellen.
De weeënopwekkers doen nog te weinig en worden flink omhoog gezet.
Dat is te voelen. De weeën worden sterker en sterker en ook op de monitor kunnen ze ze goed bijhouden. Ik zit goed in mijn flow en het gaat goed.
Als om 10:00 de gyneacoloog de ontsluiting komt controleren blijk ik al 3 centimeter te hebben. Dat schiet prima op en als het zo doorgaat vind ik het helemaal prima.
De verpleegkundige is erg tevreden over de gemonitoorde weeën en besluit rond 12:00 de kruiken warm te gaan maken onder de woorden: "het gaat zo goed, flink regelmatige sterke weeën, het kan maar zo zijn dat je straks al volledige ontsluiting hebt."
Dat ze heftig zijn kon ik haar ook wel vertellen, maar dat ik straks misschien al mag gaan persen lijkt me helemaal top.
Terwijl het bedje helemaal klaarstaat, de kleertjes warm om de kruiken gedraaid zijn komt de gyneacoloog weer binnen om te kijken wat er allemaal al gebeurd is.
En dan gebeurt het... De eerste mentale klap kunnen we incasseren. Er is namelijk niet gebeurd, helemaal niets!!! We blijven hangen op de 3 centimeter die ik al had.
Pff... De eerste wee die komt krijg ik niet goed weg. Ik baal, ben teleurgesteld en ben mijn flow ook kwijt. Gelukkig is manlief erbij en met zijn aanmoediging en lieve, behulpzame houding raap ik mezelf bij elkaar en ga er weer voor. Nu is er misschien niks gebeurd, maar het is nog maar 12:00. Dus koppie erbij en gaan. Redelijk snel heb ik het ritme weer te pakken, de weeënopwekkers gaat nog wat standjes omhoog en ik kan het nog bijbenen. Het gaat snoeihard, doet flink zeer en ik besef me tussen de weeën door dat het ook wel heel makkelijk gegaan zou zijn als ik net al mocht gaan persen. Ik zet door en maak er het beste van.
14:00 een nieuwe check door de gyneacoloog. Zowel de verpleegkundige als wij zijn ervan overtuigd dat er nu zeker een paar centimeter bij zijn. De weeën zijn fel en heel sterk, dit moet iets opgeleverd hebben.
Maar dan zie ik het gezicht van de gyneacoloog. Ze kijkt me aan en zegt: "Met een beetje geluk een halve centimeter!!" Wat.... Verbaasd kijk ik haar aan. Een halve centimeter erbij??? Als we in dit tempo doorgaan wordt er vandaag echt geen kindje geboren. Weer een mentale klap erbij. Incasseren en door. (Dat incasseren wordt wel moeilijker zo)
Mijn vechterslust komt naar boven. Ik stuur iedereen bij het bed weg en zeg dat ik door wil gaan.
Hup weer in mijn eigen cocon, geen gepraat rond mijn bed ik heb mijn concentratie hard nodig.
Zwijgend werk ik verder. De weeën opwekkers staan op standje maximum en dat is pittig.
Doorgaan en niet opgeven. In mijn hoofd laat ik elke wee starten bij mijn kruin om hem helemaal naar beneden te "trekken" tot mijn tenen waar die weer mag vertrekken. Zolang ik in mijn ritme zit en het stil blijft om me heen lukt het me. Maar haal me hier niet uit.
16:00 opnieuw controle. Ik durf al bijna niet meer te hopen, maar ik verwacht wel wat. Ik heb de afgelopen paar uur keihard gewerkt, laat het niet opnieuw voor niets zijn!!!
Helaas voor mij blijkt het nog maar 4 centimeter te zijn. Veel te weinig voor het werk wat ik geleverd heb. Tussen de weeën door is er overleg, ik eis dat het stil blijft wanneer ik een wee heb weg te puffen. De verpleegkundige vertelt dat ik het echt supergoed doe en dat ik nog wel wat kracht over heb. Op voorwaarde dat ik inderdaad nog wat kracht in mijn lijf heb mag ik het van de gyneacoloog nog 1 keer proberen en anders wordt het echt een keizersnee.
Ik weet niet waar die verpleegkundige die kracht heeft gezien, maar ik geef volmondig toe dat die kracht er zit en dat ik echt echt echt geen keizersnee wil. Waar ik die kracht straks vandaan ga halen zie ik straks wel, eerst die gyneacoloog weg met het idee van een keizersnee.
Ik kijk naar de klok en zie dat de 16:00 net verstreken is, deze komt binnen.
Ik moet huilen en heb mijn man keihard nodig. Door het huilen en de nieuwe mentale tik die ik niet goed kan wegzetten zijn de weeën haast ondraaglijk. Ik besef me dat als ik door wil mezelf nu heel snel bij elkaar moet gaan rapen en ervoor moet gaan. Ik maak met mezelf de deal dat ik alles, alles, alles wat ik nog in mijn lijf heb ga geven en als dat niet genoeg blijkt, dan maar niet. maar ik zal alles geven tot iemand anders zegt dat ik moet stoppen eerder niet.
Iedereen moet weer aan de kant en het moet stil, doodstil zijn en ze moeten mij mijn werk laten doen.
Het is heftig, maar ik besef me dat het het laatste stukje is.
Ineens is daar dat bekende gevoel ik moet persen. De verpleegkundige staat erbij en ik zeg tegen haar dat ik echt nu moet persen. "Nee, dat kan nooit.. Je hebt net 4 centimeter. Doorgaan, blijf ze wegpuffen."
Maar dit gevoel ken ik nog van bij Lukas. Ik moet nu persen het kan niet anders. Een snelle blik op de klok vertelt me dat het nog maar 17:10 is. de verpleegkundige vertrouwt het niet en piept snel een collega op en ook de gyneacoloog wordt erbij geroepen.
Ik kan nog een paar weeën wegpuffen maar dan wordt het mij ook echt teveel. Ik moet nu persen. en met NU bedoel ik ook NU!! Mijn blik gaat nog 1 keer naar de klok. 17:15.
Ik pers en de verpleegkundige let op de baby.
En hup nog een keer persen en ik voel ons nieuwe kleine wondertje mijn buik verlaten en op mijn borst gelegd worden.
Wow.... Dat ging wel heel snel. De gyneacoloog komt binnenstormen, maar is duidelijk te laat.
Helemaal tevreden istie wel. 17:21 Sara is geboren!!!
En wij? wij zijn in de wolken een klein, klein roze meisje ligt op mijn borst.
Wauw wat is ze mooi en wat lijkt ze het goed te doen!!
De navelstreng wordt doorgeknipt en de kinderarts onderzoekt ons kleine meisje direct. Sara lijkt het super te doen en wordt lekker teruggelegd op mijn borst. Heerlijk, dit voelt zo goed.
Ik moet nog een beetje schakelen door deze snelle, omverwachte wending maar het voelt zo goed.
Na een poosje mag Arjan ons kleine meisje voor het eerst aankleden en gaan we familie en vrienden op de hoogte brengen van de geboorte van Sara Joanne Trouwborst. 37 weken, 47 centimeter en een mooie 5 ponder.
 |
| Nog even zoals Sara in de buik zat... |
 |
| Wat ben je klein en prachtig mooi!! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten