Een helder stemmetje klinkt door het huis: "Loetja, Loetja wille Sala pelen?
Gevolgd door de stem van haar broer die zegt: "Ja, maar even wachten want mama tekent nog even een poloosje (horloge) op mijn arm.
Ik hoor de woorden die wij hier in huis zo goed begrijpen, maar die voor anderen soms zo vreemd zijn.
Lukas die van plosie, naar ploosje naar een poloosje gaat en waarvan het vast niet lang meer duurt tot het "gewoon" horloge is. Ik vind het te leuk klinken en zeg niks, maak hem niet wijzer dan hij al is.
Of Sara die gaat toveren met de woorden Hoke, poke, piele, pas...........
Silke die nog geen woord zegt, maar met een prachtig rond mondje maar blijft wijzen en zegt: "o, o"
Ik geniet van de woorden die nog net even niet kloppen.
Opnieuw klinkt er een helder stemmetje door het huis: Lu-kas..Lu-kas... Loetja!!!! mee plein toe?"
Verschrikt draai ik me om, ik wist dat ze het al wel kon zeggen, maar als ze Lukas wilde roepen was het altijd Loetja.. En nu klinkt ineens zijn naam door het huis zoals het hoort.
Het klinkt echt wel lief.... En het is ook goed.
Maar dat koosnaampje... Loetja.... Ik hoop dat ik het nooit vergeten zal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten