Die dag alweer ruim een jaar geleden.

We wisten het al heel vroeg in de zwangerschap. Ook bij de derde zwangerschap was er veel te veel vruchtwater waardoor extra controles noodzakelijk waren. En ook zou ik opnieuw in het ziekenhuis moeten bevallen dmv inleiden.
Ik heb daar best af en toe een traan om gelaten. Ik zou zo graag meemaken hoe het is om "gewoon thuis" te bevallen. Maar dat zat er tot 3 keer toe niet in.
Ik weet het wel, ik moet dankbaar zijn voor mijn kinderen en geloof me, dat ben ik ook echt wel!!
Maar toch.. Soms steekt het dat het zo moest gaan.
Tegelijk ben ik ook heel dankbaar dat het verder allemaal goed gaat, dat ik de 34 weken gehaald heb en dat alles toch wel heel goed lijkt te gaan.
En dan komt dat gekke gesprek. Samen met manlief en de gyneacoloog een datum prikken wanneer we gaan starten met inleiden. Dit hadden we nog niet eerder meegemaakt. Allebei de keren is erg plotseling besloten dat het tijd was om de kleintjes te gaan halen.
In het kamertje kijkt de gyneacoloog alles na. Het lijkt allemaal goed, het kindje ligt nog wel erg hoog, niet ingedaald en nog erg aan het draaien en rondzwemmen in mijn enorme buik. De vliezen staan al strakker dan strak door het vele vruchtwater. (opnieuw ruim 5 liter!)
En dan een datum kiezen, het is zo gek om praktisch na te denken wat handig zou zijn. (als het maar rond 36/37 weken is.)
En dan is daar de datum: maandag 28 Juli 2014 om 7:00 moeten we ons gaan melden.
Nog maar een paar weken. Alles wordt genoteerd en dan moet de gyneacoloog even iets regelen en vertrekt uit het kamertje. In mijn hoofd draaien mijn hersenen overuren en ineens schiet het me te binnen dat mijn ouders bij ons in huis komen als het zover is en dat ze vanaf maandag 28 juli kunnen komen. Hmm.... Ik kijk mijn man aan en krijg een grijns op mijn gezicht. Lachend zeg ik: "maandag zou kunnen, maar mijn ouders komen en we hebben dus oppas. Wat dacht jij ervan als we dan `s avonds nog lekker samen uit eten gaan en dat we ons dinsdag melden??" Mijn man kijkt me lachend aan, vindt het idee prima maar heeft zijn twijfels. Ik ook, maar ik besluit de stoute schoenen aan te trekken. Als de gyneacloog weer binnenkomt vraag ik hem of het ook een probleem is om ons 1 dagje later te melden. Dinsdag 29 juli. Hij kijkt me wat vreemd aan, bladert in zijn agenda, wrijft over zijn hoofd, streept wat, schrijft wat bij en ineens klinkt het. "Ja hoor, dat moet kunnen. Of de baby is er al doordat de vliezen te vroeg zijn gebroken, en anders maakt 1 dagje het verschil niet.
hihi, ik grijns en ben helemaal tevreden. Eenmaal thuis bel ik mijn ouders en zij vinden het geen probleem. Wij hebben oppas, nu nog een gezellig tentje uitkiezen om heerlijk met manlief ons voor te bereiden op de komst van ons derde wonder. We genieten in een restaurant van de rust, het eten en elkaar. Uitkijkend, denkend, dromend over de bevalling en het in onze armen houden van ons kleine wurmpje! Om ons de volgende ochtend te melden om te gaan inleiden.

Wij saampjes, heerlijk genoten van het eten en elkaar!

Nog 1 foto met dikke babybuik.