29 juli 2014

Heel vroeg gaat de wekker, ik kruip uit mijn bed, voel aan mijn buik waar ons kleintje heerlijk aan de ochtendgym bezig is. Ik stap onder de douche en samen met Arjan nemen we een ontbijt.
Ik krijg niet veel door mijn keel, maar ik zal toch energie moeten hebben voor de dag die komen gaat.
Net voordat we weg gaan loop ik nog even naar boven, waar Lukas en Sara net wakker zijn.
Ik knuffel ze en kan maar niet genoeg van ze krijgen. Ik voel me vreemd.. Straks als ik ze weer zie zal het allemaal anders zijn. Dan is Sara niet meer de jongste en heeft Lukas er nog een broertje of zusje bij. Ik knuffel en knuffel en knuffel. Dan is het echt tijd om te vertrekken.

Daahaag papa en mama!!!

Opa en Oma zijn inmiddels ook uit bed en vanuit het slaapkamerraam van Sara zwaaien ze ons met zn viertjes uit. En zoals altijd heb ik even nodig om te schakelen, thuis los te laten en me te focussen op wat komen gaat. Mijn gedachten dwalen af naar dat lieve pakje in de tas. Die hele kleine maatjes, de namen die we bedacht hebben en de grote vraag of het een jongetje of een meisje zal zijn. Ik ben er behoorlijk van overtuigd dat ons gezinnetje uitgebreid gaat worden met een jochie, maar helemaal zeker ben ik niet, het is de verassing die ik deze derde keer wel het meest spannend vind.
Ik kijk achter me en zie opnieuw die lege maxi cosi op de achterbank.. Ik voel me zo vreemd, opgelaten, gespannen, euforisch, vrolijk, zenuwachtig, verliefd en gek.
Naast me rijdt Arjan naar ziekenhuis, zeker van zichzelf en rustig. Ja, ook hij vindt het spannend, maar mijn nuchtere man vliegt minder van hot naar her met zijn gevoel en dat is maar goed ook.
Netjes om 7:00 melden we ons. Er staat alweer een bed klaar en de banden om een ctg te maken liggen klaar. Netjes tikt het hartje de minuten weg. Ook worden de pilletjes ingebracht om het hele boeltje te laten verweken en ervoor te zorgen dat de bevalling misschien nog wel spontaan op gang komt. De ochtend glijdt voorbij en ik voel HELEMAAL NIETS!! Ik merk het heel duidelijk aan mijn lichaam er veranderd niets en ik heb ook geen centje pijn. In de middag en begin van de avond worden deze pilletjes opnieuw ingebracht, maar ook deze zorgen niet voor enige verandering. De baby doet het goed, dobbert tevreden rond en ik bedenk met dat 29 juli hoogstwaarschijnlijk niet de dag gaat worden dat ons babytje geboren zal worden. Ik baal wel een beetje. Ik ben toch wel moe van alle spanning. Ik besluit lekker te gaan slapen. De gyneacoloog heeft de hoop dat in de rust en stilte van de nacht mijn lichaam alsnog aan het werk gaat, maar zij gaan er nu niks actiefs meer aan doen.
Ik ben allang blij, want ik heb zin om een nacht lekker te slapen.
Ik stuur Arjan naar huis in het vertrouwen dat er niks gaat gebeuren. Dat gebeurt inderdaad niet.
De hele nacht kan ik (op een paar controles na) ongestoord slapen en heeft babylief het nog heerlijk in mijn buik.

Aan het apparatuur.....