De echte brandweerauto...

Het is 7 uur als ik thuis kom uit mijn werk.
We hadden afgesproken dat we dan meteen in de auto zouden duiken om even te struinen bij de karwei.
Zo gezegd, zo gedaan...
Op de terugweg dringt langzaam het geluid van een brandweersirene door in de auto.
"Jaaaaa.. Ik zie hm!!! De sireni! Hoor papa en mama!!!Cooooooool!!!"
En papa, die stiekem ook wel heel nieuwsgierig is draait een extra rondje op de rotonde en rijdt er hup achteraan.. Even kijken waar de brand is.
Lukas vindt het geweldig en springt nog net niet uit zijn stoel! Al snel komen we op de plek van bestemming en springen vader en zoon uit de auto om een mooi plekje te zoeken zodat ze alles eersterangs kunnen bekijken.
Lukas geniet!! Vooral als de ene na de andere brandweer arriveert. Een ambulance en politie maken het "feest" helemaal compleet.
Lukas wijst, springt en kijkt zijn ogen uit vanaf zijn veilige plekje op de dijk vlakbij papa.
Samen met Sara wacht ik in de auto tot de mannen er genoeg van hebben.
Helaas voor papa en Lukas hebben Sara en mama het eerder gehad dan de mannen zelf.
Na een poosje is het dan ook tijd om te vertrekken.
Als we weer in de auto zitten is Lukas helemaal vol van het hele gebeuren. Als we dan ook nog langs de kazerne komen en daar ook nog de laatste brandweerwagen zien vertrekken is hij helemaal onder de indruk. Zoveel sirenes, zoveel brandweren...

Hij blijft kletsen en dan zegt mama echt iets te impulsief: "Als de grote flat nou in de brand gaat dan komen er ook heeel veel brandweren."
Die opmerking slaat aan. Hij roept vanauit zijn stoel: "Jaaaaa,coool. Papa hoor je wat mama zegt. We gaan de flat in de brand steken dan komen er heel veel brandweren!! Dat is echt een goed idee.. gaaf. Dan hebben we heel veel brand en vuur. Wanneer gaan we het aansteken?? Dat wordt echt een grote brand, heel hoog!! En zullen we dan de ECHTE brandweer bellen?"

Ik heb toch het idee dat mijn woorden een tikje verdraaid worden.. schuilt er soms een kleine pyromaan in die enthousiasteling van ons??

Voorzichtig leg ik hem uit dat je natuurlijk nooit zelf iets in de brand mag steken, dat is ook heel gevaarlijk zoveel brand.. Heel even is het stil op de achterbank en dan klinkt er een stemmetje een stuk minder enthoustiast en met heel wat minder decibellen: Ja, dat is zo. Dat mag nooit. Nou, dan gaan we maar naar huis en gewoon naar bed. Wel jammer toch?! Ja, ik vind dat wel jammer anders was er echt heel veel brand."
Thuis wordt alles direct omgezet in een groot brandweerspel... en als je dan toch echt naar bed moet nou, dan leg je toch alle helmen vast klaar voor als je morgen weer verder gaat spelen.

Als Lukas op bed ligt denk ik er nog over na.
Het was leuk om te zien en te horen hoe enorm fan hij van de brandweer is en hoe genoot van al deze echte brandweren, maar ergens vind ik het ook wel lastig. Het ging om een woningbrand... mensen die hun spullen in vlammen op zien gaan. Een ambulance erbij.. Hopelijk niks ernstigs.
Wat me het allermeest verbaasd is de enorme hoeveelheid mensen die binnen 10 minuten allemaal ter plekke zijn. Camera`s, fototoestellen.. vanuit alle hoeken wordt dit vastgelegd. Zelfs auto`s die op de weg stil staan, een brandweer die er nauwelijks langs kan, de stroom mensen die maar door blijft gaan...bizar..
Stilletjes hoop ik dat het straks allemaal erg mee blijkt te vallen en ik ben blij dat we geen groot vuur konden zien.
Voor Lukas waren al die brandweerauto`s met sirenes meer dan voldoende. En hij heeft waarschijnlijk weer voor dagen inspiratie om zijn nooit stoppende brandweerspel te blijven spelen.

(Na een poosje blijkt dat het om een bootbrand gaat.. Gelukkig geen woonhuis)

En nog meer blauwe lichten en sirenes...