Saar, ons vrolijke vechtertje!

Sara, ons meisje.

Lieffie!!!

Ons vrolijke, stralende meisje.
Wat genieten wij intens van haar. Haar lach, haar gezwaai, dat vingertje wat zo eigenwijs de lucht ingaat als ze iets hoort. Dat lijfje wat bijna uit elkaar klapt als er muziek aangaat.
Die prachtige, stralende pretoogjes, dat sterke eigen willetje. Het is zo`n lekker ding.
Sara doet het allemaal op haar eigen manier.
Helaas is de motorische manier wel echt te langzaam.
Met 11 maanden spreekt de consultatiebureau- arts haar zorg uit.
Sara ontwikkelt zich echt te traag. Ze kan nog niet heen en terugrollen, verplaatst zichzelf niet, lijkt een spierspanning te hebben die niet helemaal goed is en dat in combinatie met de hersenvliesontsteking die ze heeft gehad geeft toch wat zorg.
Er wordt besloten om de kinderfysio ernaar te laten kijken.
De afspraak is snel gemaakt en de kinderfysio komt aan huis. Heerlijk!
Zij ziet ook al snel dat Sara flink achterloopt en dat haar spierspanning niet helemaal goed is.
We krijgen oefeningen aangeboden die we met haar moeten gaan oefenen om haar zo tot tijgeren te laten komen. En als ze de volgende keer weer komt wil ze haar spierspanning meten en kijken wat voor plan ze voor Sara wil gaan schrijven.
Ze heeft dit al vaker gezien met kinderen die hersenvliesontsteking gehad hebben, ze weet dat er zeker vooruitgang te halen moet zijn, maar het is vaak een intensieve weg. Zeker voor de kinderen zelf. (Sara blijkt een spierspanning te hebben die gelijk is aan een 5 maanden oud kindje)
De week gaat voorbij en wij oefenen en oefenen met Sara. Sara vindt het de ene keer prima, en een andere keer heeft ze echt helemaal geen zin en lukt het niet.
Zelf vind ik het af en toe behoorlijk intensief om de oefeningen 3 keer per dag een half uur te doen. Sara moet uitgerust zijn, geen honger of dorst hebben, broerlief moet iets te doen hebben en dan zijn de condities zo dat het moet gaan lukken.. Maar meestal is dat zo makkelijk nog niet.
Lukas heeft feilloos in de gaten dat er voor hem echt even geen tijd en aandacht is en dat is soms best lastig als je ziet dat je moeder met je zusje allemaal leuke spelletjes doet. Een enkele keer wil hij wel helpen, maar dat is eerder van de wal in sloot, hoe goed hij het ook allemaal bedoelt.
Veel dingen vindt hij maar gemeen.. "Mam, Sara kan toch nog niet kruipen dan moet je het speelgoed niet te ver weg leggen. Dat is echt zielig." Al verschillende keren heb ik het hem geprobeerd duidelijk te maken maar hij blijft het vooral zielig en gemeen vinden. Het liefst duwt hij het speelgoed dan ook in haar handjes, of helpt haar als het rollen even niet goed lukt. (Laat dat nou net allemaal niet de bedoeling zijn)
De fysio traint wekelijks met ons kleine meisje die daarna volledig gesloopt is en wij oefenen dagelijks. Het werkt er is vooruitgang te zien.
Net na haar eerste verjaardag rolt Sara zowel heen als terug! Zonder angst!! Wat zijn wij ontzettend trots. En zondag liet Sara ineens nog iets zien.. Een klein stukje tijgeren, op de speelmat.
Wauw!! Bij Lukas vind ik elke nieuwe stap al iets om trots op te zijn, maar nu, bij ons kleine vrolijke vechtertje loop ik naast mijn schoenen van trots. 
Het plan is nu dat Sara kan lopen als ze 2 is. Tot haar tweede zal ze ook wekelijks fysio blijven krijgen. En wij blijven oefenen en gaan volledig mee in het tempo van Sara.
Sara, ons vrolijke vechtertje!!! Onze Saar.. Zij komt er wel.


lekker gek doen...

We oefenen lekker door op het strand!