en toen...toen was het zover....

Het is `s morgens heel vroeg.. Mijn buurvrouw vertrekt naar de verloskamers.
Ze heeft  heftige weeën en het lijkt flink door te zetten. Ik wens haar succes en probeer nog even te slapen. Maar de controles zorgen ervoor dat dat niet meer lukt. En dan word ik voor de derde dag oprij verrast met een ontbijtje op bed wat ik nog zelf mag samenstellen ook. Daarna heb ik nog even de tijd om wat te liggen denken en te rusten. Wie is dat kleine hummeltje in mijn buik? Zal het een jongen zijn? Een meisje? Dat het een kleintje zal zijn weten we.. En dat dit ukkie ons voor het eerst papa en mama gaat maken is heel bijzonder. Hoe lang zal het nog duren? Wanneer de controles weer uitgevoerd worden schiet me te binnen dat de hartslag van een meisje vaak boven de 140 ligt en van een jongetje lager. Helaas laat dit ukkie zich daar niet aan meten. Dan is het weer ver boven de 140 en lijkt het een dochter te worden, dan ligt het er weer ver onder en lijkt het erop dat ik een jongensmama ga worden.
Ach, hier word ik ook niet wijzer van. Laten we het maar gewoon afwachten. De weeën worden sterker en af en toe doen ze echt pijn. Zal het dan toch??? vandaag?? Morgen??
Als snel is het weer tijd voor de gel, toucheren, en weet ik veel wat al niet meer.
De arts vertelt me dat ik 3 cm heb en dat het lijkt dat het doorzet. Ik mag mijn man gaan bellen en als die er is zullen we naar de verloskamers gaan.
Ze legt me uit dat er veel apparatuur zal staan, dat ik aangesloten word aan verschillende monitoren en dat de gyneacoloog bij de bevalling zal blijven om alles scherp in de gaten te houden.
Oei.. best spannend... Maar kom maar op. Dat bevallen lijkt me wel wat. Eens kijken hoe ik dat ervaar.
Snel bel ik manlief op die al op zijn werk is en dus nog even moet rijden.
Wachtend op mijn man kijk ik naast me, waar een lege maxicosi staat en een luiertas met hele kleine kleertjes, roze en blauw. Wat zal ik straks nodig hebben? Of kies is toch dat kleine neutrale pakje.
Weer glijdt mijn blik over de maxicosi, straks ligt daar een hummeltje in dat van ons samen is....
Zo bijzonder.....
Na een kleine drie kwartier is Arjan er en vertrekken we naar de verloskamers. Wow.. wat een toeters en bellen. Een zuster stelt zich aan mij voor en vertelt dat zij er de hele tijd bij zal blijven. Dan komt de gynaecoloog met een arts-assistent binnenlopen. hmm... een man... en wat voor een!
Hij is knap, en superaardig. Ik kan me er makkelijk overheen zetten dat hij een man is. Geen probleem als ons ukkie maar veilig op de wereld komt.
Dan word ik aan allerlei infusen en slangen en apparaten aangesloten. Helaas mag ik mijn bed niet meer uit.. en dat vind ik iets lastiger weeën opvangen, maar het gaat nog prima. Als dit het is komt het helemaal goed. Per uur worden de weeën toch wel heftiger en de pijn neemt toe. Zo apart hoe een wee zoveel pijn kan doen, maar zodra die weg is hebben we de grootste lol en is alle pijn verdwenen.
tegen 14:00 is er al een hoop gelachen, gezucht en gepuft. De arts denkt dat er nu toch wel wat centimeters bij zullen zijn. Helaas, niets is minder waar...Het is nog steeds drie centimeter. De arts besluit de vliezen te breken. Wat een gek gevoel.. Zo apart. Maar ook weer zo wijs.. Het komt steeds dichterbij dat kleine hummeltje.....De Weeënopwekkers worden ook aangesloten. Ik vraag me af hoeveel apparaten een mens aan zijn lijf kan hebben en waar ze nog een plekje vinden om mij een infuus te geven.. Als snel schroeft de arts de dosering omhoog.. En dan gaat het hard heel hard. Niks geen tussenpozen meer waarin je kan lachen en lol hebt. Gewoon non-stop doorbuffelen.. Wow.. Hier is niets leuks aan!!! Maar we gaan ervoor, concentreren geen gezeur aan mijn hoofd. En zeker geen mannen die mee willen puffen. ALSOF ZIJ DE EXPERTS ZIJN!!!! Nee niks ervan. Alleen de lieve zuster die zelf kinderen heeft mag met mij mee doen en de rest moet vooral zijn kop houden.
Dan om 4 uur zit ik tegen de 10 centimeter aan. Wow. in twee uur tijd ff 7 centimer erdoor geknald.
De arts vertelt dat ik zo mag gaan persen. Whaaaaa is dit nou die persdrang?? Ik moet poepen!!!!!!
Ja, ze vertellen me dat dit helemaal het goede gevoel is. De arts wil een knip gaan zetten. Omdat de bevalling zo tegennatuurlijk is is de baarmoedermond nog te stug en niet genoeg verweekt.
Een knip?? Bij mij?? NEVER!! Ik vertel hem dat ik alles doe wat ik moet doen maar een knip gaat niet gebeuren!! De arts vertelt mij doodleuk dat ik dan nog minimaal een uur moet weeën wegpuffen anders scheurt de hele boel kapot! Prima.. Een uur moet nog lukken. Ik kronkel in mijn bed, want persweeën zijn rare dingen.. Eindelijk, eindelijk is het uur om en vraag ik me af wat me bezielt.. Ik had ons ukkie al in mijn armen kunnen hebben. En wat ben ik voor kenau hier in dit bed..
De arts kijkt me aan en zegt: "oke, ik zal die knip niet zetten, maar dan moeten we lang over het persen doen anders moet het alsnog. Je luistert naar mij en doet precies wat ik zeg, dan gaat het goed.
Ik kijk hem recht aan en zeg: "Prima, zeg me wat ik moet doen en ik doe het! Maar geen knip.
 De arts vertelt en ik luister. Ik ben op dit moment de meest volgzame persoon op aarde. Manlief loopt af en aan met koude washandjes. De schat!! Hij beseft dat hij verder zijn mond moet houden en niet aan me moet zitten. Alleen die washandjes en snel een beetje. Sorry schat, ik maak het wel weer een keer goed. Wow.. Dit persen is zooo bijzonder, zo apart en zo gaaf!!!! Duizend keer beter dan dat wegpuffen van die rotweeën. En dan na een goed uur persen, hoor ik een schreeuw en ligt er een klein hummeltje op mijn buik. Tranen glijden over mijn wangen. Arjan komt er ook bij. Daar ligt ons kindje, wat klein, wat mooi. Alles erop en eraan. Dit is zoo bijzonder.
Glimlachend kijk ik naar die arts en zeg: "Zonder knip!!" Hij moet lachen en zegt dat hij nog nooit zo`n leuke bevalling heeft gehad. Hij vindt dat ik het onwijs goed heb gedaan en dat hij echt heeft gelachen.
Dan richt ik mijn aandacht weer op ons kleine wondertje. Wauw, dat geurtje... Dat huiltje. Dank u Here! Dan vraagt de arts: "Weet je wat het is? " Nee we hebben geen idee.. "Een zoon, jullie hebben een zoon gekregen."
Wauw!! Een zoon.. En alles is goed. We worden overspoeld van dankbaarheid. Wat is onze schepper Groot en Goed!
Een zoon.. Hij zal de naam dragen van zijn opa. En een naam die zijn papa en mama gewoon heel mooi vinden:
Lukas Cornelus

En daar is hij.. 49cm en 6 pond.

De zuster maakt een foto van de klok
op het moment dat Lukas geboren wordt.





Lukas Cornelus Trouwborst..



En toen was je alweer 1 jaar.. Feest!!!!!!