mijmeringen...

Mijmeringen.. De laatste dagen betrap ik mezelf er geregeld op.
Tijdens een kop koffie of een ritje in de auto of welk ik-heb-het-even-rustig-momentje dan ook.
Mijn gedachten nemen mij mee terug naar 1 jaar en 1 dag geleden.

Het is ochtend, dinsdag 22 Februari 2011 Ik word wakker en voel pijn, maar het is voor het eerst sinds weken een beetje dragelijk.
Vandaag staat er weer een bezoek aan de gyneacoloog op het programma. Even schiet het door mijn hoofd om spullen mee te nemen. Het zal niet de eerste keer zijn dat we mogen blijven. Maar nee.. dat kan ik me voor vandaag niet voorstellen. Ik voel me eindelijk redelijk goed. En dat is heerlijk!
Blij vertel ik het aan manlief.. "Kareltje trapt vrolijk in mijn buik en ik voel me goed. Dit wordt een topdag"
Meteen besluit ik dan ook voor mezelf dat wanneer we terug zijn uit het ziekenhuis, ik naar de kapper wil gaan. Lekker mijn haar laten wassen, knippen, verven, föhnen etc etc. Gewoon even heerlijk een geniet-momentje.
Na een gezellig ontbijtje stappen we in de auto. In het ziekenhuis blaak ik nog steeds van zelfvertrouwen, het komt helemaal goed.. Mijn buik voelt wat strak alsof er een band omheen zit, maar is niet heel erg.. Wat wil je ook.. We naderen de 37 weken. Hoort er allemaal bij.
Dan zijn we aan de beurt. Na de gebruikelijke controle, waarbij echo`s worden gemaakt, ik uitgebreid bekeken wordt en alles in het dossier weer is opgenomen lijkt het erop dat we kunnen gaan.
Dan zegt de arts: "hmmm... Je bloeddruk is altijd vrij laag, vandaag vind ik hem behoorlijk hoog..Ik wil nog een keer je bloeddruk meten"
Ik knipoog naar mijn man. Hij begrijpt wat ik bedoel. Gewoon een extra controle straks zitten we weer in de auto.
Maar niet is minder waar. Opnieuw is mijn bloeddruk te hoog. Ik moet mijn plas inleveren, de arts vreest voor zwangerschapsvergiftiging. Het "bandgevoel" wat ik wijtte aan mijn bijna 37 weken grote buik blijkt ineens een symptoom te zijn. Naïef? of niet willen weten/ horen dat er misschien weer iets niet goed is.
Nog steeds vol goede moed ga ik een plasje in een potje plegen. Onder het genot van een kop koffie wachten we op de uitslag. Ik merk aan mijn lijf dat het allemaal te lang duurt, de pijn in mijn rug, nieren en blaas neemt flink toe. Ik wil de uitslag en naar huis. Dan kan ik even bijkomen op bed en daarna een bezoek aan de kapper brengen.
Helaas blijken de eiwitten in mijn urine te hoog. Ik moet blijven. Wat?? Blijven?
Ik mag onder geen enkel beding meer het ziekenhuis verlaten, manlief zal spullen op moeten halen en voor mij wordt een bed en een "mooi" polsbandje geregeld.
Dit is niet wat ik wil, dit had ik niet bedacht, na lang praten en discussiëren mag ik gelukkig mee naar huis om mijn spullen op te halen en een lunch te nuttigen. Wel moeten we beloven dat we met uiterlijk twee uur terug zijn op de kamer. Deze belofte maken we snel... En zorgen dat we op tijd weer terug zijn.
Als we terug zijn vertelt de arts dat het om 24 uur urine opvangen gaat. Dan kunnen ze uitsluitsel geven.. Oooow... Oke.. Prima. Ik weet haast wel zeker dat het goed komt.
Moe en met veel pijn laat ik mij in de kussens zakken. Ik geef me over aan het ziekenhuis bed in de veronderstelling dat ik morgenavond weer thuis ben....

Hoelang zal "Kareltje" nog blijven zitten? (32 weken)