mijmeringen vervolg....

22/23/24 februari....
Het is avond, vanaf de gang van het ziekenhuis valt een schemerig licht de kamer in.
Ik lig alleen in het half donker wat voor me uit te staren. Mijn handen liggen op mijn buik en ik heb contact met ons ukkie.
Graag zou ik willen slapen, de pijn kost veel energie en ik heb mijn slaap echt nodig.
Ik hoor wat gepraat en gestommel op de kamer naast mij. De zusters hebben overdracht om vervolgens elkaar af te lossen. Ergens verder op de gang schreeuwt een vrouw dat de weeën pijn doen.
Dan komt de nachtzuster even kennismaken. Het is een lieve vrouw daar ben ik blij mee.
Ze vertelt dat ik elke 3 uur gcontroleerd zal worden op mijn bloeddruk en dat ze dan ook een hartfilmpje maken van de baby. Ze wil meteen maar beginnen. Prima.
Dit betekent wel dat ik nog lang niet slaap.. Als ze eindelijk klaar is moet ik naar de wc. Pot mee om in te plassen, en afgeven bij de nachtzuster.
Zo, nu mijn bed in en slapen.. Ik draai me op mijn zij en schuif mijn voet opzij..
In plaats dat ik de warme voeten van mijn man voel kom ik tegen het koude staal van het bed.
Brr... Dit is niks aan. Ik voel me alleen en verdrietig. De pijn is heftig en ik heb alle medicijnen tegen de pijn gehad. Toch dommel ik af en toe wat weg, om weer helemaal wakker gemaakt te worden als er weer controles moeten gebeuren. Die duren alles bij elkaar al snel 3 kwartier. Aan het eind van de nacht en begin van de ochtend val ik dan echt goed in slaap. Heerlijk. En dan na een half uurtje.....
GOEDEMORGEN!!!! Wat wilt u voor ontbijt???
Ontbijt?? nu?? Nee!!! Ik wil slapen, laat me alsjeblieft slapen...Maar met dat ik dat denk komt ook de zuster weer voor de controles..
Bah.. Ben blij dat ik tegen de middag thuis ben. Dit is niets! Ik bestel maar een kopje thee en een beschuitje, en ik vraag of ze weten wanneer de uitslagen binnen zijn.
Ze hoopt me tegen het eind van de ochtend de uitslag te kunnen geven.. Gelukkig!!
Tussen het plas inleveren en de controles door wordt er ook een kamergenoot binnengebracht.
Heerlijk een beetje actie om me heen. We blijken het al snel goed met elkaar te kunnen vinden en kletsen heel wat af. Zo.. Dit is al veel beter!!
Dan is het ook al snel tegen twaalven, ik zorg dat mijn spullen klaar staan zodat ik zo kan vertrekken.
Als de zuster komt ben ik heel benieuwd, maar iets in mijn ogen vertelt mij dat ik mijn tandenborstel gewoon weer bij de wasbak moet gaan leggen.
Ze vertelt dat de uitslagen nog niet binnen zijn, maar dat mijn bloeddruk niet echt zorgelijk meer is.
De uitslag van de urine laat nog even op zich wachten.
Er schiet vanalles door mijn hoofd. Moet ik blijven? Mag ik na de uitslag van de urine naar huis?
Ik besef dat ik weer geduld zal moeten hebben. Het loopt al tegen vieren als de zuster opnieuw komt, er is iets fout gegaan, de uitslagen zijn er nog niet. Het kan nog wel tot morgen duren.
Ze vertelt me ook dat ze zo lang niet meer willen wachten, ondanks dat de baby het goed doet wil ze een overleg met de betrokken artsen. En ze verdwijnt weer.
Moedeloos laat ik me in de kussens vallen. Wat is dit? Wat gebeurt er?
Waarom lijkt niemand hier te merken dat ik heel graag naar huis wil. Een traan glijdt langs mijn wang naar beneden. Snel herpak ik me weer. Kom op, hoofd rechtop. Het gaat goed met het kleine ukkie, ik voel me redelijk, ik lig bij het raam en kan zelfs wat naar buiten kijken, er ligt een lieve buurvrouw naast me, iedereen doet zijn uiterste best om het beste voor mij en het ongeboren leventje te vinden, Ik krijg niet alleen ontbijt op bed, maar zelfs alle maaltijden! Het enige wat ik moet doen is moed houden. Go girl, you can do it.
En als ik me net weer helemaal herpakt heb en met een glimlach vorstelijk op mijn bedje lig, komt er een legertje van artsen en zusters binnen. Wow.... Ik ben benieuwd wat zij te vertellen hebben.
Elke arts legt mij iets uit. Over de infecties in mijn lichaam, over de nieren, over mijn blaas, over de urineleider, over de catheter, over de medicatie, over de baby etc etc.. Het gaat eigenlijk allemaal langs me heen het enige wat ik hoor en wat maar blijft hangen is: "U gaat niet meer naar huis zonder baby, het wordt toch te gecompliceerd we gaan u inleiden."
Hu? niet naar huis.. alleen met baby? Maar ik ben nu 36 weken en 5 dagen zwanger... Het is goed zo?? En nu? Wat gaat er allemaal gebeuren? Maar voordat ik mijn vragen uit kan spreken zijn ze weg. Oke.. Ik moet even mijn man bellen, gelukkig is hij klaar met werken en al onderweg.
HEERLIJK!! Ik heb hem nu heel hard nodig.
Dan komt er een assistent van de gynaecoloog om pilletjes in te brengen om de baarmoedermond week te maken en om mij te strippen. Ik begrijp de helft maar, het enige wat ik ervan snap is dat ze compleet tegen de natuur in mijn lichaam in een zo snel mogelijk tempo klaar willen maken voor een bevalling. Ondertussen blijven alle controles van mij en de baby doorgaan. De angst bij de artsen dat het ukkie ook een infectie zal krijgen blijft. Ergens voelt het ook wel goed, hier te liggen bij kundige, bekwame mensen. Als Arjan er is hebben we een fijne avond, samen een stukje lopen, even buiten een frisse neus halen. Maar dan opnieuw een nacht. Weer niet kunnen slapen. Veel pijn, irritante controles tussendoor en natuurlijk het blijven stimuleren van het lichaam om toch vooral te gaan bevallen. Ik ben er klaar mee. Voel me redelijk aan het eind van mijn latijn en als ik dan bedenk dat ik met dit vermoeide lijf nog moet bevallen zakken mijn wallen spontaan verder naar beneden. Maar het wordt weer dag, we houden het hoofd omhoog.. En ik ben heel benieuwd wat er vandaag gaat gebeuren. Zullen er weeën komen? Zal ik dan vandaag de 24ste een kindje krijgen?
Maar nee... er zijn weeën, ze kunnen ze goed monitoren, maar nog heel onregelmatig en ze doen heel weinig. Toch als de gynaecoloog gaat kijken is er 1 cm. Het is dan al in de middag. Ik voel de weeën, ze doen niet zeer. En ik besef me maar al te goed dat het nog wel eens heel lang kan duren.
Tegen de avond is het 2 cm.. En na lang met manlief gekletst en geknuffeld te hebben, moeten we weer afscheid nemen voor een lange nacht die gaat komen. Ik vertel wel aan mijn topper dat hij morgen maar niet moet gaan werken. Ik denk dat de 25ste misschien wel eens de datum zou kunnen worden.. De weeën worden pijnlijker, ze lijken volgens de artsen ook meer te gaan doen. Mijn lichaam is zich aan het voorbereiden... Dit is leuk spannend!.
Arjan is nuchterder en zegt dat hij gewoon gaat werken en als ik bel komt hij naar het ziekenhuis. Het lijkt mij niet heel slim, maar hij moet het zelf weten. En dan gaat hij weg.. Vanaf 5 hoog zwaai ik hem uit.. Ik kruip in bed, de weeën beginnen nu wel pijnlijker te worden, maar nog prima te doen! Alleen zijn ze net te zeurderig om in slaap te komen. Een lieve zuster die helemaal begrijpt dat ik graag wil slapen komt een pijnstillingsspuit pethidine brengen. Gelukkig ben ik nog zo alert om te zeggen dat ik dat echt niet mag hebben. Tijdens een eerdere opname in de zwangerschap is gebleken dat ik daar goed allergisch voor ben. Het is voor mij helemaal duidelijk, ik moet gewoon gaan slapen.
Maar buiten de pijn komt nu toch ook wel wat spanning om de hoek kijken... Mijn buurvrouw kan ook niet slapen en puft flinke weeën weg... Het is een schat, absoluut! Maar het maakt het slapen er niet makkelijker op... Toch draai ik me om, probeer me helemaal over te geven aan de slaap en al sluimerend en de controles gelaten ondergaand tikt de tijd verder.. het is bijna 25 februari......

Nog snel wat laatste buikfoto`s

toetertje van de voorkant..

Nog een laatste kus van je papa....