Dianne blogt!: peuterbureau

Nadat wij het een keer vergeten waren en een keer dat het consultatiebureau af moest bellen, was het vandaag de dag dat we voor het eerst het peuterbureau zouden bezoeken.
(Het is bijna hetzelfde..Alleen mogen de luier en romper nu aanblijven en zijn er andere artsen)

Half negen zou de afspraak starten met de arts, en kwart over 8 werden wij geacht er te zijn.
Ik had bedacht dat ik het dit keer goed zou doen, want we waren het al vaker vergeten..

`s morgens om 7:45 krijgt de mama een what`s app van de papa binnen. "Al wakker? Succes op het cb"
Oeps... verslapen!! Vaag herrinert de mama zich dat de wekker was afgegaan, maar dat ze meteen dacht: "stom dat ik die heb aangezet, ik hoef helemaal niet te werken" Wekker uit en de mama snurkt lekker verder..
Maar nu moet het snel... De mama sprint onder de douche door, schiet in de kleren, propt een glas water en een cracker naar binnen, gritst de spullen bij elkaar die mee moeten, vult in hoe geweldig het ventje het allemaal doet en dat er echt geen vragen zijn, op de blote voeten sprint ze naar buiten en trekt de fiets uit de schuur, met de tandenborstel in de mond wordt er een broodje voor zoonlief gesmeerd (vandaag zonder korstjes, lekker snel en makkelijk en het ventje ook blij) Vriendelijk doch bijzonder resoluut wordt het nog diep in de tuk liggen ventje wakker gemaakt en in zijn kleren geschoven..hup klodder gel in het haar, sprinten naar beneden, Lukas in de kinderstoel, tas in de fietsmand, Lukas jas aan met de vriendelijke opmerking: "We moeten even opschieten, hier nog 1 hapje doe de rest straks maar even.." Een tikkie verbaasd en verongelijkt wordt het kereltje in het fietsstoeltje gedropt, de mama zwiept zichzelf in het zadel en crosst er met een gang van minstens 30 km per uur vandoor.. Halverwege bedenkt ze ineens dat ze naar de stad fietst..grr.. omdraaien en doorscheuren.. Het ventje vindt het nu allemaal prachtig, het gaat flink hard en dat is altijd goed!!! Behalve bij de eendjes... tegen de tijd dat het altijd zo lieve, kwak kwak, uit het mondje komt zijn de eendjes al ver achter ons. met piepende remmen parkeren we de fiets en lopen naar binnen alsof we alle tijd van de wereld hebben.. Hmm.. misschien dat het rode hoofd van de mama het een en ander verraad maar dat zij dan zo.. 8:30 de mama vindt het een record!
Oke, het ventje mag uitgekleed worden en gewogen en gemeten. Daarna bezoekje aan de arts;hart luisteren, ogen controleren met een lampje, aanwezigheid-van-de-balletjescheck, beentjescontrole en de o zo vervelende prikken..
Met een krijsend jongetje op de arm die pijn heeft, geven we vriendelijk een hand bedanken voor de controles en alle goedbedoelde adviezen en raadgevingen waar we weinig tot niets mee zullen doen en de mama kleedt het ventje weer aan. Om het voor het inmiddels stille jongetje nog een beetje leuk te maken laat de mama hem nog even spelen met het vele uitnodigende speelgoed dat de wachtruimte rijk is. Eenmaal weer op de fiets maken we er een gezellig tochtje van..stilstaan bij de eendjes, speeltuintje, hondjes, vrachtauto`s en na een rit die minstens 4 keer zo lang duurde als de heenweg zijn we weer thuis. Zo.. ook weer gehad voor een half jaar.