Emotioneel incontinent.....

Mijn schoonvader heeft er ook last van. (mag ik wel zeggen toch pa??)
Als er iets gebeurt wat nooit meer terugkomt, slikt hij een brok in zijn keel weg, wrijft even in zijn ogen.. en verzucht: "Dit komt nooit, nooit meer terug."
Ik moest er altijd een beetje om lachen. Tot de dag dat Lukas geboren is.
Ik begrijp mijn schoonpa als de beste.

Al een tijd staan er 2 bakken in de kast, te wachten tot er kleding ingestopt wordt wat Lukas toch echt te klein is geworden.
Vol goede moed leg ik alle kleren uit de kast van ons mannetje op de grond.
Lukas ligt lekker op een kleedje naast mij te spelen en is zich van geen kwaad bewust.
Als ik de kleertjes zie, schiet ik al vol. Ik weet het ik moet blij zijn dat er kleren tussen zitten die nu echt te klein zijn. Of die zo bij pasgeboren babytjes horen dat hij ze niet meer aan krijgt.
Langzaam, tergend langzaam gaan de kleertjes door mijn handen.
Och.. zijn aller aller eerste pakje... Kijk dan?? Hoe lief! Ik slik een dikke brok in mijn keel weg, wrijf even in mijn ogen en verzucht: "Dit komt nooit, nooit meer terug..."
Langzaam glijdt er een traan over mijn wang en drupt op het schoongewassen truitje.
Ik weet het helemaal zeker. Dit pakje is en blijft van Lukas, geen enkel ander kindje zal dit aankrijgen.. ja, misschien toch.. ooit op een dag als ik bij mijn eerste kleinkind ga kijken en dan zie ik datzelfde Nijntje-pakje weer.. En dan glimt Lukas en zegt hij: "Mooi he, mam mijn allereerste pakje nu bij uw kleinkind". STOP STOP STOP!!! Ik roep mezelf tot de orde. Ik kijk opzij, zie een mannetje van een paar maanden oud en besef dat die droom voorlopig nog 20 jaar moet wachten.
Ik stop het pakje na nog 1 keer ruiken in de bak.. (ruikt trouwens gewoon naar robijn, maar het zal het idee wel zijn...)
En zo volgen er nog meer truitjes...en dat truitje wat Thirza voor hem heeft uitgekozen omdat ze dat bij Lukas vond passen, en dat broekje waar zijn eerste spuitluier in kwam, En dat pakje waarin hij voor het eerst naar buiten ging. en en en.. Met een treurig, gek, heimwee gevoel ruim ik alles op.
Gelukkig passen alle rompers en broekje 56 nog wel.. ffffjjjjj.. Dat mag lekker terug in zijn kast.
En terwijl ik de bakken met kleding wil opruimen. krijg ik het op mijn heupen. Ik ren naar beneden, grijp het fototoestel, sprint terug naar boven, gooi de bak ondersteboven, pluk het allereerste pakje eruit, trek het mijn zoon aan en maak een foto.. Zo.. dat is toch nog 1 laatste keer vereeuwigd.
Als alles opgeruimd is en de bakken weer in de kast staan. Slik ik een brok in mijn keel weg, wrijf even in mijn ogen en verzucht: "Dit komt nooit, nooit meer terug.

Arjan is trots op mij!! Vindt het geen enkel probleem dat er nu wat weg is. zijn commentaar is: "Dat hoort toch zo. Prima... Komen wel weer andere leuke kleren.." Ja, dat is ook zo.. maar ja.. deze waren wel extra extra bijzonder.
als ik de volgende dag met Lukas op mijn arm naar benenden loop kijkt Arjan verbaasd naar zijn ventje. "Hu??? dat had je toch opgeruimd?? Dat is nu toch aan de krappe kant...? "
Verliefd kijk ik naar mijn man en zeg: "Als ik er een beetje aan trek kan het nog net......."

Lukas bij mijn schoonpa in
zijn aller eerste pakje.
Ja pa: "Dit komt nooit meer terug!!

Nu toch echt te klein!!!