Wie zichzelf overwint, is sterker dan die een stad inneemt!

Er zijn een paar dingen waar ik niet van hou, nou.... zeg maar gerust die ik echt eng vind!
In de auto rijden met regen, natte wegdekken, in het donker rijden, van en naar een bestemming terwijl ik de weg niet helemaal goed weet.(gelukkig is de tomtom uitgevonden!!!) en parkeergarages.
En laat dat nou net gistermiddag allemaal moeten!!
Ik heb een uitdaging, een hele grote!!







Lukas moet nog een keer voor controle naar de kinderarts.
We zijn gezellig een dagje in Lemmer. Dus rijd ik met Lukas achterin naar het ziekenhuis in Zwolle.
Ik besluit de uitdaging helemaal compleet te maken en laat de tomtom voor wat die is.
Ongeveer weet ik de weg wel, en anders kan ik prima borden lezen..
Na twee minuten in de auto, komt de regen met bakken uit de hemel.
De ruitenwissers zwiepen op hun hardst, mijn hart klopt op vol vermogen, en Lukas die uit zijn heerlijke slaap is gehaald gilt op vol vermogen.
Het wegdek raakt verzadigd en de plassen nemen toe. IK HOU HIER NIET VAN!!
Ik blijf maar tegen mezelf zeggen: "Rustig doorrijden, gewoon kijken waar je heen moet, je hebt je rijbewijs niet voor niets, negeer Lukas die slaapt zo wel weer verder, Je kunt dit! Ga zo door.. "
Adrenaline giert door mijn lijf, ik zit onder de stress.. Maar ondertussen ben ik mooi wel onderweg.
O nee.. een vrachtwagen.. Een muur van water wanneer ik hem toch echt in moet halen, want hij rijdt niet snel. voor je kijken, doorrijden. whaaaa voel ik de auto nou slippen?? NEEEEE.. ONZIN!!
doorrijden.. ingehaald yes!
Mijn handen liggen verkrampt om het stuur. Please, mag die regen ophouden!!!
Lukas heeft het gelukkig opgegeven en slaapt weer. Dat scheelt toch weer de decibellen van zo`n 8 vliegende straaljagers om je hoofd.
Ik moet de snelweg op.. en ik ben niet de enige. Ook een vrachtwagen gaat richting Zwolle deze is vast zwaar beladen en moet heel rustig de bocht nemen. Een auto die erachter rijdt moet flink remmen, geen probleem hoort er allemaal bij, maar ik wil NIET remmen, daar krijg je aquaplanning van.
Langzaam besef ik dat ik toch heel rap moet gaan kiezen tussen twee kwaden, remmen of de bumber van mijn voorganger zoenen. Dan toch maar remmen... en.. het gaat prima.
Snel invoegen en doorrijden weer.
Opnieuw een dilemma.. Zal ik bij Zwolle-centrum eraf? dan weet ik de weg precies, lekker veilig idee en makkelijk. Of Zwolle-Noord eraf veel kortere route en eigenlijk de weg die je "hoort" te nemen.
Ik besluit alle uitdagingen die ik nu nog tegenkom te pakken en rijd door naar afslag Zwolle- Noord.
HELP!! 4 banen! Op welke moet ik nu rijden. Ik besluit gewoon de baan te pakken met de allerbeste ZOAB, zo min mogelijk water. Afslag Noord hup eraf en richting ziekenhuis.
Het gaat goed. De regen stroomt nog steeds met bakken uit de hemel. Wanneer ik voor het stoplicht sta, besef ik ineens dat je de weg niet meer kunt zien, zoveel water. Weer zeg ik tegen mezelf: "rustig blijven, rustig doorrijden, je kunt dit!!!"
Ja, het lukt inderdaad de parkeergarage komt in zicht. WHAAA!! volgende angst om te overwinnnen.
Het is ondertussen rond de klok van 4 en dus bezoekuur. Het is stampvol, ik ontkom er niet aan, ik moet een paar etages naar boven. Kaartje uit de automaat, goed opruimen anders ben ik die straks weer kwijt en gassen hiiiiiing hiiiiiiing.. gelukt eerste etage!! Bij de derde etage vinden we een plekje.
Ik neem heel goed in mij op waar ik parkeer zodat ik me straks niet helemaal wezeloos hoef te zoeken.
Lukas in de maxi cosi op de arm en hup naar de Amalia-kinder afdeling.
We zijn dik 20 min te vroeg, dus ik hoop dat de arts niet teveel uitgelopen is.
De kinderarts is prima op tijd en helemaal tevreden!! Na Lukas gewogen te hebben (8.9 kilo) mag ik hem weer aankleden en met 10 minuten sta ik weer buiten de deur. De arts heeft Lukas helemaal gezond verklaard. De arts is zelf ook opgelucht dat het met Lukas nu zo goed gaat. Hij bekent zich heel wat meer zorgen te hebben gemaakt dan dat hij aan ons kenbaar wilde maken. Na een goed afrondend gesprek mogen we de terugtocht naar Lemmer aanvaarden.
Ik voel me stoer, opgelucht en trots. Die terugweg gaat vast ook wel lukken.
Maar opnieuw een angst om te overwinnen, het wordt donker!!!
En het regent nog, de wegen zijn bijna overgegaan in rivieren, en ik besluit nog steeds de tomtom niet te gebruiken en ik moet de parkeergarage nog uit. Alle angsten in 1 keer!!!
eerst maar eens betalen, voor me staat een man die te weinig geld heeft. ik besluit voor hem te betalen. De man is me heel erg dankbaar en ook dat voelt goed. Oke.. hoofd erbij, betalen, auto zoeken, Lukas vast maken en gaan met die banaan. bij de slagboom bedenk ik me ineens dat ik toch echt het uitrijkaartje nodig heb.. Waar is dat ding????????? in mijn zakken? Bij Lukas in de maxicosi? op de bijrijdersstoel? Nee overal niet.. Nog een keer alles doorzoeken, gelukkig blijkt het kaartje stiekem toch in mijn jaszak te zitten. kaartje in de automaat en gassen, gassen, gassen ik zie namelijk die slagboom nog eens een keer op ons autootje landen. Onzin, ik weet het maar toch.. dat gevoel he.
Na een donkere, natte rit zijn we weer veilig thuis.
fffffjjjjjjuuw.. Een blij, gezond, hongerig jongetje zit achterin. Hij heeft geen weet van de overwinningen van zijn mama. Maar de mama absoluut wel.
Ik ben heel dankbaar dat we weer veilig terug zijn, dat ik mijn man in de armen kan nemen. Mijn zoon officieel gezond mag noemen, het dossier van de kinderarts gesloten is en ik de complimenten van de kinderarts mag overbrengen aan mijn man, omdat hij vond dat we ons er heel goed doorheen hebben geslagen in de tijd dat het niet goed ging met ons kleine mannetje. En sja.. Dat voelt natuurlijk goed.

Van een verdrietig iniemieniemannetje met pijn

naar een vrolijk, gezonde boef! GENIETEN!!