Bedankt mevrouw....

Daar ga ik dan maar weer.
Ieniemieniemannetje lekker strak in de draagdoek, mama op de fiets en karren maar.
Naar de winkel nog even snel wat boodschappen doen voor het weekend en het gezellige bezoek wat gaat komen.
Bij elke weg die ik oprij, bij elke bocht die ik neem, bij elke kruising die ik oversteek merk ik het.
ik ben een bezienswaardigheid..
En daar word ik behoorlijk verlegen van..
Nou troost ik mij maar met de gedachte dat ze niet zozeer naar mij kijken als wel naar dat hummeltje op mijn buik.
Eenmaal bij de winkel hoor ik twee mensen praten.
"ooow, zag je dat.. zo`n klein kindje en dan op de fiets..."
"Ja, ik zag het.... gevaarlijk zeg.... Ik zou het nooit doen."

Waar ik het vandaan haalde weet ik nog steeds niet, maar bij het passeren zeg ik: "Het zit heerlijk stevig hoor, mijn mannetje heeft het naar zijn zin en ik heb mijn handen vrij.. Prima te doen!"

Ik loop verder en kijk niet meer achterom..

In de winkel spreekt een mevrouw mij aan.

"oooow, wat een kleintje. Wat een druppie.."

Ik glim: "Lief he mevrouw..niks lekkerder dan dicht bij mama."

"Nou, dat kan ik me helemaal voorstellen.. Dit jongetje zal later nooit kunnen zeggen dat u geen liefde aan hem hebt gegeven. GEWELDIG"

Ik glim, en de enige onzekerheid die er misschien nog zat is bij deze opmerking volledig van de baan.

ik zeg nog snel in het voorbijgaan: "Bedankt mevrouw"