kangoeroe...

Ik ben mezelf niet meer...
Nou, opzich nog wel.
Maar ik denk dat ik ervaar hoe een kangoeroe zich voelt.
Er zit namelijk minimaal 6 uur per dag een klein babytje op mijn buik. In een doek..
En ik maar hupsen door het huis..
En het mannetje slaapt heerlijk door..
Voor zijn voeding moet ik hem wakker maken en dan is hij heel blij en heel gelukkig.
En de mama ook, want dan gaat de doek weer af voor een uurtje..
Het is een echt een jochie wat buidelen heerlijk vindt.
De mama houdt er ook van, maar het is niet altijd even makkelijk.
Ach, zul je denken.. Leg hem dan gewoon in zijn bed. Gaat heus wel slapen.
Nou, dat dacht ik ook.. Maar dat doet hij echt helemaal niet!!
Laten huilen?? Prima.. maar dan huilt hij tot zijn volgende voeding en dat vindt deze mama te lang.
Erbij zitten en troosten. Ook geprobeerd. .. geen effect....
Slapend wegleggen.. Ook geprobeerd maar daar trapt hij zeker niet in!
Overdag krijg ik hem niet in zijn bedje.. `s avonds als wij gaan slapen is er geen enkel probleem.
Ik leg hem in zijn bedje en hij gaat lekker slapen..
Na een nachtvoeding of hele vroege ochtendvoeding is het ook geen enkel probleem..
Zeg maar.. van 22:00 tot 10:00 is er geen enkel probleem! En daarna is het buidelen..en hupsen..
Ja, ik voel me soms net een kangoeroe, maar wel een met heel veel liefde voor haar ieniemieniemannetje!

ps. tips zijn welkom hoor!