Wat een dag... *zucht*

Deze dag begon al veel te vroeg.
Op de woensdag vind ik dat al wat vervelend, want dan is Lukas vrij.
Kwart over 6 begon het... Driftbui 1 was geboren. Rustig aan weet ik het jochie te kalmeren en weer in zijn bed te krijgen. Maar van de herrie zijn wel de zusjes ook klaar om aan de dag te beginnen.
Terwijl ik alweer flink oplaad in wat ik kan hebben, neem ik even 5 minuten voor mezelf. Zo wil ik de dag perse niet beginnen.
Als ik mezelf weer relaxed voel, haal ik de meiden op en leg ze bij mij in bed, na een klein poosje komt Lukas er ook bij. Het gaat een paar minuten goed.
Helaas heeft Sara vandaag haar dag absoluut niet en binnen no time zit er een dikke kras op het gezicht van Silke en moet ook Lukas het ontgelden. (De harmonieuze, lieve, wat zijn we toch geweldig met elkaar foto, is net drie sec ervoor naar Arjan verstuurd)
Dit wordt hem niet. Eigenlijk ontzettend onhandig ook, want er is er 1 aan het huilen, 1 jammert en is agressief, de ander is duidelijk nog moe en wil ook niks en daar tussendoor wil ik me toch echt even wassen, aankleden en klaarmaken.. hmm... Hup de kleinste in haar bedje met speelgoed die zet het op een krijsen, nummer 2 ook in haar bed met boekjes en die krijst in canon mee. Nummer 3 mag "loslopen" en zoekt het maar even uit.
Ik ren onder de douche door, hijs me in me kleren en hoor dan Lukas, die in het bed van Sara is gaan zitten, liedjes voor haar zingen. ZO LIEF!! Dan eerst Silke maar snel wassen en aankleden.
Sara en Lukas daarna en dan hup naar beneden ontbijten.
Aan tafel gaat de ene schreeuw na de andere over de met liefde besmeerde boterhammetjes.
pfff... Als dit het wordt vandaag..
Tijd om te "spelen"... Lukas haalt nog even snel wat speelgoed van boven terwijl Sara zit te spelen met haar nieuwe duplo en Silke in de kinderstoel geduldig wacht tot ik haar heb afgesopt van de jam.
Dan ineens klinkt een schreeuw een kabaal en 1 harde bonk. Dat is niet best.

auw.. Dat doet goed zeer!!

Ik sprint naar de gang en zie daar Lukas languit op de grond. Die is naar beneden gerolt in plaats van gelopen. Ai.. Dat doet zeer. Terwijl ik hem probeer te troosten, is Sara alweer aan het huilen en ook Silke laat duidelijk weten dat ze eruit wil.. hmm... Dit is zo`n moment dat ik echt even handen tekort kom. Ik zet Lukas in stoelen voor de televisie, schuif de andere stoel er zo voor dat Sara onmogelijk bij hem kan. Ik zet Sara op de bank en leg eerst Silke in haar bed. Die gaat lekker slapen.
Als Lukas weer stil is en wil gaan spelen, de televisie uit is en ook Sara weer bij de duplo zit, gebeurt het toch. Gewapend met een duploblokje stuift Sara op haar broer af en mept hem vol op zijn verse bult (Fijne motoriek... niks mis mee). Als Lukas opnieuw gestroost is, Sara weer aan het spelen probeer ik opnieuw de ontbijtboel op te ruimen. Als ik net klaar ben en met de kinderen wil gaan spelen, is het weer Sara die uit het niets haar broer flink krabt, je gelooft het niet, maar weer op zijn verse bult, die nu ook een kras rijker is. Ik denk echt bijna dat ik gek word. Of het nog niet genoeg is, vindt Silke het allemaal wel weer welletjes en zet een keel op dat ze uit bed wil.
Zo gaat het niet. Ik zet Lukas en Sara aan tafel met een banaan, beker drinken erbij.
Snel naar boven en Silke uit bed en aan tafel met fruit en drinken.
We besluiten een eind te gaan fietsen, boodschap te halen en naar de speeltuin te gaan.
uitgeraasd, uitgewaaid, moegetrapt en hongerig komen we thuis.
Maar het was gezellig, absoluut!! We hebben weer even lekker gelachen, gezellig gekletst en Sara lijkt weer wat beter in haar vel te zitten.
Tot we thuis zijn.. Helaas beginnen daar de ruzies opnieuw. Ze zijn moe en gunnen elkaar het licht in de ogen nog niet.
In rap tempo maak ik brood klaar, flessen en bekers drinken. Hup de meiden op bed en aandacht voor Lukas. We ruimen samen de boel op en gaan torens bouwen van de duplo.
Helaas houdt Silke het ook nu maar heel kort vol om te slapen en is die ook snel beneden. We spelen nog een tijdje met z`n drietjes. Ik moet mezelf echt even ergens overheen zetten, want ik ben het zat. Voel me leeggezogen en heb geen zin meer. Maar dat kan niet. ik kijk uit naar 17:00 als Arjan weer thuis komt en tot die tijd zal ik het zelf moeten zien te rooien en dat kan maar beter met wat gezelligheid. Hup knop om en gaan.. We stoeien, oefenen met tijgeren, spelen brandweer, pakkertje en soldaatje. Dan is Silke weer moe en kan die gaan slapen en Sara naar beneden.
Helaas gaat het welgeteld (letterlijk) 8 seconden goed voor de vlam weer in de pan schiet.
Sara heeft overduidelijk haar dag niet, Lukas is moe en ik weet even niet waar ik de gezelligheid vandaan moet toveren. Sara ligt huilend bij mij op schoot, Lukas mopperend tegen mij aan.

Ja.. ze speelt even zelf!!

Toch maar even een filmpje aan, dit biedt net even wat rust en geeft ze weer een beetje energie voor het laatste stukje van de dag. Als we samen nog even iets drinken is het echt weer even gezellig.
Ik beloof dat we nog even naar de paarden gaan als we gegeten hebben. Broer en zus lijken wat opgeladen en gaan samen met de prinsessenspullen spelen en hebben het even gezellig. Heerlijk...
En dan is Arjan daar. GE WEL DIG!!!!
Wat kost me dit een energie. Helaas gaat het met het eten weer flink mis, en blijft Lukas maar mopperen, zeuren en een grote mond geven. Nu is het klaar. We vertellen hem duidelijk dat als hij nu weer een grote mond geeft hij niet mee kan naar de paarden, maar hup onder de douche en naar bed.
Hij begrijpt het prima, maar net als we op het punt staan te vertrekken gaat het weer mis. Wat vind ik het op zulke momenten lastig om door te zetten, want ik gun hem het gezellige moment vanuit mijn tenen. Maar consequent zijn vind ik nu net even belangrijker. Terwijl Arjan met de meisjes wel gaat neem ik Lukas mee naar binnen waar hij in een echte ouderwetse heftige driftbui schiet. Hij gilt, krijst en doet zichzelf echt pijn. Wat ben ik blij dat deze driftbuien er nog maar zelden zijn, want wat zijn ze heftig. In de eerste plaats voor het jochie zelf. Hij is volledig buiten zichzelf van woede en weet niet meer wat hij doet. Ik voel me heel rustig en pak door. Jochie onder de douche, waar hij zichzelf echt openhaalt met zijn nagels. Ergens doet het me pijn als ik hem zo totaal door het lint zie gaan. Maar niks doen is nu even geen optie. Ik droog hem af en terwijl ik daar mee bezig ben roept hij ineens: "je piiiiiink, mama je pink!" Dit is lang geleden, maar als hij als klein 2 jarig jochie ook zo driftig was kreeg ik hem maar op 1 manier stil namelijk pinken. net als bij een kleine baby. Het doet me wel iets dat hij hier nu om vraagt. En ik weet meteen dat ik goed bezig ben. Doorpakken maar zeker niet boos doen. Gewoon heel rustig en hem laten razen. Ik kruip met hem in de schommelstoel, helaas duurt het nog even voor hij rustig wordt en gooit hij zich nog een keer heel hard tegen de rand van de schommelstoel. Ik leg hem voorzichtig in zijn bed en kruip naast hem. Huilend, maar rustig, kruipt hij tegen mij aan. ik wrijf hem over zijn koppie en zing en neurie zachtjes liedjes voor hem. In mijn armen wordt hij rustig en zijn ademhaling weer gelijkmatiger. heel zacht fluistert hij: "jammer, dat ik niet naar de paarden kon. Nu mis ik dat allemaal." Zachtjes leg ik hem nog even uit waarom, waarop hij reageert met: "Dat weet ik mam sorry" Ik trek hem nog strakker tegen mij aan, zing en neurie verder en met een paar minuten is mijn vermoeide jochie vertrokken. Helemaal in dromenland.
Zachtjes klim ik uit zijn bed, geef hem nog een kus en vertrek naar beneden. ondertussen bedenk ik hoe pittig het voor hem moet zijn. Lief jochie, slaap maar lekker!
Beneden is Arjan er ook al snel weer met de meiden. Met allebei heb ik nog een lekker knuffelmoment voordat ook zij op bed gaan.
Zo de dag is om. Daar ben ik maar wat blij mee!!
Nu lekker de benen op tafel en rust. Even helemaal niks meer, op tijd naar bed en morgen weer een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Ik weet het, ook deze dagen horen erbij maar ik vind het niks aan.

(uitge)FEEST

Kaarsjes uitgeblazen, taart opgegeten, ballonnen weer leeg, slingers weer weg.
cadeautjes uitgepakt, visite uitgezwaaid.
Saar is 2. En we zijn uitgefeest.
Wat kijken wij terug op een superleuk feest!
maar liefst 3 keer een feestmoment. Voor Sara heerlijk overzichtelijk en het gaf haar de ruimte om er ook van te kunnen genieten.
Heerlijk om haar zo blij te zien.
"Sara, wie is er jarig?" "Ikku jalig!! Sala tee jaal!!"
En dan zegt Lukas: "Sara... zeg maar.. Ik ben......" waarom Sara grijnst en vrolijk aanvult: "Ikku tee en ikke NEEEEE!"

Sara liet alles redelijk over haar heen komen, vond de taart heel mooi, heeft flink geblazen tegen de kaarsjes, heeft hard getrokken aan cadeaupapier en heeft vooral heel erg genoten van het zingen.
Bovenop de tafel, verjaardagsgasten om je heen en maar rondkijken en blij zijn met alle liedjes speciaal voor jou. Omdat ze het zo leuk vond hebben we ook elke keer even flink voor haar gezongen.
Na het vroijke HOERAAAAA geroep, klonk elke keer weer dat stemmetje:
"Doe maar meer zingen. Meer zingen ja??!!" En als we daar dan gehoor aan gaven weer dat stralende bekkie... Super leuk.
Tot er een liedje werd in gezet wat onze diva niet beliefde, dan klonk het: "Neeee, die vinne nie mooi, doe maar hoelaaaaaa zingen! Doe maar"

Lekkere eigenwijze, lieve, geweldige meid. Wat heb jij genoten van al de roze, prinsessen en glitterdingetjes.
Eerlijk gezegd moet ik nog een beetje wennen aan het superhoge roze, prinsessengehalte.
Maar o wat is het leuk!! Topfeest..



Beppe zorgt wel voor
Silke

Blazen maar!!!

Taartje eten met wat
neefjes en nichtjes

cadeautjes uitpakken.

De felbegeerde oorbellen
Die heeft ze nu in overvloed.
De plakversie, dat dan weer wel.

Heel veel, heel roze, prinseswaardig, en ongelooflijk verwend.

Wat voor vlaai??!!!

"Hey mam, het was echt zo grappig op school joh!!, Weet je wat G. voor woord durfde te zeggen?! Echt dat durfde hij echt gewoon. Weet je welk woord??!!"

Ik ben best benieuwd, wat voor stoer, raar, geweldig woord klasgenootje G. durfde te zeggen en tegelijk vraag ik me af of ik het wil weten. Maar prima, kom maar op.

"geen idee, vertel eens wat durfde hij te zeggen."
"Koeienvlaai!!! whahahwhahahawhahahwhahahwhwhahahahwhahahahah"

Lukas ligt weer helemaal dubbel van het lachen. Hij slingert over de weg en vindt het nog steeds de grap van de eeuw. En echt ongelooflijk stoer dat G. dat zei.
Ik moet er ook om lachen en vraag we me tegelijk af hoe lang zo`n poep en plasfase eigenlijk duurt.

Maar dan klinkt opnieuw de stem van Lukas.
"weet je wat ook zo grappig was mam, Ik weet eigenlijk niet wat dat is voor woord."

Nu is het mijn beurt om even heel hard te lachen. Mijn jochie die al de hele ochtend enorm plezier heeft om het woord koeienvlaai, heeft stiekem geen idee waarom hij lacht of wat voor woord het is!!
Dat vind ik pas een giller!!!

(na uitleg van het woord, is deze, na opnieuw een paar lachsalvo`s,  natuurlijk per direct toegevoegd aan de poep en plas vocubalaire)

Vertrouw me maar..

Ik ben in de keuken aan het rommelen. Silke slaapt en Lukas en Sara zijn samen aan het spelen in de tuin. Ik luister half naar het gezellige spelen, het geruzie, het lachen en alles wat ertussen zit.
Tot ik de stem van Lukas hoor, ineens ben ik een en al oor.
"Toe maar, Sara ik ben bij je, je kunt het wel!"
Heel voorzichtig spiek ik om het hoekje. Sara zit bovenop de glijbaan en wil glijden, dit is nog niet gelukt zonder hulp van mij.
"koetsja (Lukas) Sala dulf ech niet!"
"jawel, Saar je durft het wel. toe maar je kunt me vertrouwen!!"
Lukas zit op zijn knietjes voor de glijbaan zijn armen gestrekt naar zijn zusje, die duidelijk een enorme strijd levert over wat ze zal gaan doen.
(Snel zet ik dit bijzondere beeld vast met mijn mobiel)
"Koetsja mama roepen, Sala wil handje mama"
"nee Saar mama is even in de keuken bezig, ik zal je helpen. Kom maar. Dan ben ik echt heel trots op jou! Ik vang je op"
De twijfel straalt van haar hele lijfje af, angstige ogen kijken naar haar broer. De spanning is enorm hoog en je hoort de twijfel bijna in je oren. wel, niet, wel, niet, wel.
Even lijkt het erop dat ze het gaat wagen, de billetjes zakken ietsje verder. Maar dan toch grijpen de handjes strak om de glijbaan, en houdt het meisje zich stevig vast. Een traan loopt over haar gezichtje. De strijd die ze intern voert is enorm.
Het jochie onderaan de glijbaan, moedigt aan, stimuleert en probeert wanhopig het vertrouwen van zijn zusje te winnen zodat ze haar angst kan overwinnen.
"Toe maar meisje, ik vang je echt op. Dan ben je echt zoo dapper!!! Ik vind je nu al knap Sara, kom maar. echt het kan." De ogen van broer en zus haken zich in elkaar vast, opnieuw lijkt het meisje zich te laten gaan, maar het lukt haar niet. De angst is te groot en als ze dan opnieuw roept om haar mama en of die haar alsjeblieft een handje wil geven, besluit ik dat het genoeg is. Ik kom te voorschijn en help haar naar beneden. En dan klinkt nog een keer de stem van haar broer: "ik vind het zo ook heel knap hoor Sara!!"
Ik kan het niet laten, ik knuffel ze allebei heeel hard en vertel ze dat ik zo ongelooflijk trots ben op allebei!! Wauwie!!
(Het leuke is helemaal, dat ze een dag later de angst overwon, haar broer volledig vertrouwde en zich liet glijden in de armen van Lukas, waarna de ze allebei zo trots als een pauw naar binnen kwamen om het te vertellen en het vervolgens vol trots nog een keer te showen!)

"Toe maar, dan vind ik je echt een dappere meid!!"

Sara is 2!!

Feest in huize Trouwborst.
Onze Sara is 2 jaar.
Al 2 jaar mogen we van haar grappen, grollen en grillen genieten.
Soms was het best pittig en doorzetten de afgelopen jaren, maar wat zijn we ook enorm
van haar aan het genieten.
Kijkend hoe ze haar grote broer in alles nadoet,
(ja dus ook de poep en plasfase is hier vroegtijdig begonnen), hoe ze zich ontwikkelt, hoe ze enorm geniet van meisjesdingen. En hoe ze heerlijk door de kamer zingend/dansend geniet van de dag.
Een meisje, het is zo anders dan een jongen. Zo leuk om het allemaal nog een keer op een hele andere manier te mogen ontdekken.
Het was best wennen in het begin, een meisje.. pfff.. hoe moet dat, hoe gaat dat, kan ik dat wel.
Ja, ik kan het. Met vallen en opstaan zoals alles. Maar dat is niet erg.
Sara is een echt meisje meisje. Oorbellen, nagellak, prinsessen, roze, kleuren, knutselen etc etc Sara geniet ervan.
Maar wat kan ze ook hilarisch stoer zijn als ze achter haar broer "aanrent" met eenzelfde stok in haar handen als haar broer en meeschreeuwt: "piew, piew Sala ook schieten!!"  "mamaaaa, aan kant issu evaarlijk, wij schieten!!! piew piew."

Vooruit nog 1 anekdote omdat het te leuk is:
Met lukas voor mij uit en Sara aan de hand en Silke in de doek voel ik mij onmetelijk rijk.
Al kletsend lopen we de winkel binnen waar de winkelmevrouw een vriendelijk "hallo" laat horen.
Tegelijk zeggen mijn kotertjes "Hallo" en lopen verder de winkel in.
Het maakt me zo trots. Sara laat mij los en gaat bij haar broer staan, samen gniffelen en kletsen ze wat. De oogjes van Lukas stralen van ondeugd, ik heb geen idee wat hij heeft bedacht en terwijl ik met de winkeljuffrouw sta te kletsen en mijn boodschapjes doe, hou ik hem zoveel mogelijk in de gaten, dat er iets gaat gebeuren daar is voor mij geen twijfel over. Het bekkie straalt boevigheid uit, terwijl Sara in haar gehaakte roze rokje, blauwe ogen en krullenkopje de onschuld zelf is.
(voor het oog)
De boodschappen zitten in de tas en ik verlaat de winkel. Na een groet lopen ook Lukas en Sara mee en net als ik denk dat ik het toch verkeerd gezien heb bij mijn oudste gebeurt het. Het is overduidelijk: "daahaag mevrouw... doei poep!" Duss...... ik draai me om wil even uitleggen dat het niet persoonlijk is maar voor een -ik-ben-net-in-mijn-poep-en-plasfase-de allergrootste en beste grap die je maar kan bedenken. Ik kom er niet aan toe, een ander lief schattig, klein stemmetje is mij voor.. "Doei, poeppie mevlouw!!" Waaat.... Mijn voor het oog zo superschattige meisje doet ook hier stralend haar broer na. En voordat ik ook maar iets kan zeggen kruist de blik van de winkelmevrouw die van mij en schieten we allebei hardop in de lach. Vast niet pedagogisch, maar ach.. wel heel grappig. (voor 1 keer)


Vandaag vieren we haar verjaardag als gezinnetje lekker intiem.
Nadat we het vorige week al heel gezellig gevierd hebben met kleine peutervriendjes, is
het zaterdag en zondag ook nog een keer feest. tsja.. verjaardagen, mijlpalen en bijzondere dingen moet je vieren!!!

Zo vader, zo zoon

"Pap, pap, papaaaaaa!!!! Wat ga jij aantrekken vandaag?"
De papa vertelt aan zijn zoon wat hij aantrekt en de zoon wil het liefst precies hetzelfde aan.

"Mam, mag ik mijn trui uit?" "jawel, maar waarom moet je trui uit?"
"Nou, ik ga papa helpen koken en die heeft ook zijn trui uit"

"mam, blijf jij bij de meisjes ik ga met papa mannendingen doen!"

"mam,  ik ga heel veel boterhammen eten want dan word ik net zo groot als papa!"

Eindeloos gaat dit door, dag in dag uit. Papa is zijn grote favoriet en voorbeeld.
Ik begrijp het wel, zijn vader is ook heel leuk!!
Vanmiddag was weer zo`n papa, zoon middag.

Vanmorgen bij het opendoen van de gordijnen dacht ik het al te zien!
Eindelijk weer mooi weer. Paar wolkjes, maar ook zon en blauwe lucht, veel blauwe lucht.
Hier hadden we zin in. Als ik aan het ontbijt voorstel om naar tuinland te gaan, klinken er enthousiaste kreten dus mijn plan lijkt te werken.
Na flink tijdje kijken/ overleggen met manlief, kopen we leuke spulletjes en doen we opnieuw inspiratie op voor de veranda.
Eenmaal thuis is het voor de meiden tijd voor een flinke middagtuk en mama heeft zin in haar tijdschrift wat alweer veel te lang ligt te wachten om gelezen te worden.

Lukas vindt het allemaal prima.


Nu nog in de potten/ manden/ bakken

"laat de meiden maar he pap. Wij gaan wel samen klussen"
Papa aait hem over zijn bol en zegt: "Zeker vriend, wij gaan de tuin is even klaarmaken!"
Ik kijk ze na. Ik blijf het een mooi gezicht vinden die twee samen.. overleggen, samenwerken, beetje stoeien, grappen maken en ondertussen druk bezig zijn om de tuin gezellig te maken voor het buitenseizoen.
Lukas geniet, voelt zich ontzettend verantwoordelijk en is natuurlijk net als papa een supergoede klusser.
En dat tijdschrift... hmm... misschien is er morgen nog een momentje?...


Samen boren, best lastig
zo hoog.

Istie waterpas??






Laat maar groeien/ bloeien...

Tandjes!!!

Bij ruim 7 maanden was het zover, de eerste witte puntjes werden zichtbaar.
We hebben geen moment het idee gehad dat Silke er last of pijn van heeft gehad.

"Zomaar" "ineens"
Twee scherpe, witte tandjes.

Zowel broer als zus hebben al ontdekt hoe scherp die eigenlijk zijn.
En terwijl bij Silke de lach op haar gezicht bleef, rolden er wel tranen van pijn bij de grote broer en zus. Doorkomende tandjes.. blijkbaar doet het toch altijd ergens pijn...

Wat groeien ze snel!!!

Jaaaaa. twee witte puntjes!



Lukas

Lukas.
Onze oudste,
Onze banjer,
Onze rauwdouwer,
Onze knuffelbeer,
Ons stoertje
Ons enthousiasteling


Wat is het een prachtig, heerlijke ventje om van te genieten.
Hij bruist van energie, enthousiasme en fantasie.
Elke dag begint met spelen en eindigt met spelen.
Lukas kan eindeloos spelen.
Brandweer is zijn absolute favoriet, maar ook "klussen" doet hij graag.
Het liefst loopt hij dag en nacht in de schaduw van zijn vader. om net zo groot en stoer te worden als hij.
4 jaar. Onze oudste kereltje is al 4 jaar.
Wat heeft hij uitgebreid genoten, van het afscheid nemen op de peuterspeelzaal, verjaardag vieren alle voorbereidingen, alles was en is even prachtig.
Op 1 dingetje na. Wennen op de grote school... Het mocht absoluut geen wennen heten, hij ging gewoon even spelen daar. Huilend, gillend liet ik hem achter op schoot bij de juf.
Op de fiets naar huis voel je je dan niet heel lekker. Gelukkig heeft hij een hele lieve juf die al heel snel belde dat hij heerlijk aan het spelen was en dat er niets aan de hand was.
Dit had ik al wel verwacht, maar dat belletje was echt top!
Eenmaal thuis heeft Lukas een besluit genomen, het was best oke, maar daar gaat hij toch zeker nooit meer heen. "Je moet daar veel, en steeds maar luisteren naar wat moet. En dan ook nog stil zitten op een stoel."
We hebben er maar niet teveel woorden aan vuil gemaakt. Je gaat naar school, het is wennen maar dat komt vast allemaal goed.
Het ging zoals het ging. tot hij 4 vier werd en ik met mijn 4-jarige zoontje op de drempel van de school sta. naast me klinkt zijn stem: "Mam, nu vind ik het wel goed hoor, ik ben nu 4. Weet je, eerst was is 3 en dan hoor je nog niet op de grote school en dan ga je dus huilen, maar nu niet meer want ik ben 4!" En sinds die dag was school nooit meer een probleem.
Wel moet hij echt wennen aan het zitten op een stoel, de regels en het werken. Hij geniet van het vrij spelen en het buiten zijn waar hij weer eindeloos bezig kan zijn op de manier zoals hij dat graag doet.
Lukas, wat zijn we stapelgek op hem! Tegelijk is het ook een heel fel mannetje. Hij weet precies hoe hij het wil en zet alles op alles om dat voor elkaar te krijgen. discussies begin ik niet aan, want je delft het onderspit. Hij is verbaal ongelooflijk sterk en weet dingen altijd zo om te buigen dat je hem nog bijna gelijk geeft ook. Kort, duidelijk, consequent en onwijs liefdevol. Dat heeft ons jochie nodig. Want onder alle bravoure zit een jochie wat het heel moeilijk vindt dat hij nog steeds behoorlijk klein is, wat het heel lastig vindt als iemand anders dingen gaat bepalen, een jochie wat na teveel indrukken helemaal bij je weg kan kruipen om even bij te komen. En in dat koppie maalt het en maalt het.
De ene vraag na de andere ontsnapt aan zijn lippen. "Mam, wil jij mij uitleggen wat "verzet" is op een fiets?" of "hoe werkt het riool precies als ik doorspoel bij de wc?"  "Mam, hoe kan het dat we zeggen dat de morgen komt, maar dat we nooit op morgen kunnen leven?" "Mam, ga je alleen dood als je strepen (rimpels) hebt?"
Zomaar een greep uit wat hier zoal voorbij komt.
Het is zo`n bijzonder jongetje. Die overtuigd is van een God die voor hem zorgt en altijd dicht bij hem is. Ook daar kunnen we enorm van genieten maar soms ook van leren.
Het ene prachtige verhaal volgt op het volgende verhaal. Ik kan alleen van Lukas al wel elke dag een blog schrijven over alle prachtige dingen die hij meemaakt, vertelt, dingen die hij doet, zegt en uitvindt. Jullie gaan er vast nog veel over lezen.
Prachtig kereltje!! Geweldige zorgzame grote broer, Enthousiasteling!

Kleine acrobaat

Ontzettend lief voor zijn zusjes

Kom maar Saar, ik lees je voor...

Uitwaaien in de storm

Lekker slapen Silke.



Eindeloos spelen

NOODGEVAL!!! Elke dag! al twee jaar lang, zijn favoriete spel.
Ongelooflijk knap, en heerlijk om naar te kijken/ luisteren.