Vertrouw me maar..

Ik ben in de keuken aan het rommelen. Silke slaapt en Lukas en Sara zijn samen aan het spelen in de tuin. Ik luister half naar het gezellige spelen, het geruzie, het lachen en alles wat ertussen zit.
Tot ik de stem van Lukas hoor, ineens ben ik een en al oor.
"Toe maar, Sara ik ben bij je, je kunt het wel!"
Heel voorzichtig spiek ik om het hoekje. Sara zit bovenop de glijbaan en wil glijden, dit is nog niet gelukt zonder hulp van mij.
"koetsja (Lukas) Sala dulf ech niet!"
"jawel, Saar je durft het wel. toe maar je kunt me vertrouwen!!"
Lukas zit op zijn knietjes voor de glijbaan zijn armen gestrekt naar zijn zusje, die duidelijk een enorme strijd levert over wat ze zal gaan doen.
(Snel zet ik dit bijzondere beeld vast met mijn mobiel)
"Koetsja mama roepen, Sala wil handje mama"
"nee Saar mama is even in de keuken bezig, ik zal je helpen. Kom maar. Dan ben ik echt heel trots op jou! Ik vang je op"
De twijfel straalt van haar hele lijfje af, angstige ogen kijken naar haar broer. De spanning is enorm hoog en je hoort de twijfel bijna in je oren. wel, niet, wel, niet, wel.
Even lijkt het erop dat ze het gaat wagen, de billetjes zakken ietsje verder. Maar dan toch grijpen de handjes strak om de glijbaan, en houdt het meisje zich stevig vast. Een traan loopt over haar gezichtje. De strijd die ze intern voert is enorm.
Het jochie onderaan de glijbaan, moedigt aan, stimuleert en probeert wanhopig het vertrouwen van zijn zusje te winnen zodat ze haar angst kan overwinnen.
"Toe maar meisje, ik vang je echt op. Dan ben je echt zoo dapper!!! Ik vind je nu al knap Sara, kom maar. echt het kan." De ogen van broer en zus haken zich in elkaar vast, opnieuw lijkt het meisje zich te laten gaan, maar het lukt haar niet. De angst is te groot en als ze dan opnieuw roept om haar mama en of die haar alsjeblieft een handje wil geven, besluit ik dat het genoeg is. Ik kom te voorschijn en help haar naar beneden. En dan klinkt nog een keer de stem van haar broer: "ik vind het zo ook heel knap hoor Sara!!"
Ik kan het niet laten, ik knuffel ze allebei heeel hard en vertel ze dat ik zo ongelooflijk trots ben op allebei!! Wauwie!!
(Het leuke is helemaal, dat ze een dag later de angst overwon, haar broer volledig vertrouwde en zich liet glijden in de armen van Lukas, waarna de ze allebei zo trots als een pauw naar binnen kwamen om het te vertellen en het vervolgens vol trots nog een keer te showen!)

"Toe maar, dan vind ik je echt een dappere meid!!"