Wat een dag... *zucht*

Deze dag begon al veel te vroeg.
Op de woensdag vind ik dat al wat vervelend, want dan is Lukas vrij.
Kwart over 6 begon het... Driftbui 1 was geboren. Rustig aan weet ik het jochie te kalmeren en weer in zijn bed te krijgen. Maar van de herrie zijn wel de zusjes ook klaar om aan de dag te beginnen.
Terwijl ik alweer flink oplaad in wat ik kan hebben, neem ik even 5 minuten voor mezelf. Zo wil ik de dag perse niet beginnen.
Als ik mezelf weer relaxed voel, haal ik de meiden op en leg ze bij mij in bed, na een klein poosje komt Lukas er ook bij. Het gaat een paar minuten goed.
Helaas heeft Sara vandaag haar dag absoluut niet en binnen no time zit er een dikke kras op het gezicht van Silke en moet ook Lukas het ontgelden. (De harmonieuze, lieve, wat zijn we toch geweldig met elkaar foto, is net drie sec ervoor naar Arjan verstuurd)
Dit wordt hem niet. Eigenlijk ontzettend onhandig ook, want er is er 1 aan het huilen, 1 jammert en is agressief, de ander is duidelijk nog moe en wil ook niks en daar tussendoor wil ik me toch echt even wassen, aankleden en klaarmaken.. hmm... Hup de kleinste in haar bedje met speelgoed die zet het op een krijsen, nummer 2 ook in haar bed met boekjes en die krijst in canon mee. Nummer 3 mag "loslopen" en zoekt het maar even uit.
Ik ren onder de douche door, hijs me in me kleren en hoor dan Lukas, die in het bed van Sara is gaan zitten, liedjes voor haar zingen. ZO LIEF!! Dan eerst Silke maar snel wassen en aankleden.
Sara en Lukas daarna en dan hup naar beneden ontbijten.
Aan tafel gaat de ene schreeuw na de andere over de met liefde besmeerde boterhammetjes.
pfff... Als dit het wordt vandaag..
Tijd om te "spelen"... Lukas haalt nog even snel wat speelgoed van boven terwijl Sara zit te spelen met haar nieuwe duplo en Silke in de kinderstoel geduldig wacht tot ik haar heb afgesopt van de jam.
Dan ineens klinkt een schreeuw een kabaal en 1 harde bonk. Dat is niet best.

auw.. Dat doet goed zeer!!

Ik sprint naar de gang en zie daar Lukas languit op de grond. Die is naar beneden gerolt in plaats van gelopen. Ai.. Dat doet zeer. Terwijl ik hem probeer te troosten, is Sara alweer aan het huilen en ook Silke laat duidelijk weten dat ze eruit wil.. hmm... Dit is zo`n moment dat ik echt even handen tekort kom. Ik zet Lukas in stoelen voor de televisie, schuif de andere stoel er zo voor dat Sara onmogelijk bij hem kan. Ik zet Sara op de bank en leg eerst Silke in haar bed. Die gaat lekker slapen.
Als Lukas weer stil is en wil gaan spelen, de televisie uit is en ook Sara weer bij de duplo zit, gebeurt het toch. Gewapend met een duploblokje stuift Sara op haar broer af en mept hem vol op zijn verse bult (Fijne motoriek... niks mis mee). Als Lukas opnieuw gestroost is, Sara weer aan het spelen probeer ik opnieuw de ontbijtboel op te ruimen. Als ik net klaar ben en met de kinderen wil gaan spelen, is het weer Sara die uit het niets haar broer flink krabt, je gelooft het niet, maar weer op zijn verse bult, die nu ook een kras rijker is. Ik denk echt bijna dat ik gek word. Of het nog niet genoeg is, vindt Silke het allemaal wel weer welletjes en zet een keel op dat ze uit bed wil.
Zo gaat het niet. Ik zet Lukas en Sara aan tafel met een banaan, beker drinken erbij.
Snel naar boven en Silke uit bed en aan tafel met fruit en drinken.
We besluiten een eind te gaan fietsen, boodschap te halen en naar de speeltuin te gaan.
uitgeraasd, uitgewaaid, moegetrapt en hongerig komen we thuis.
Maar het was gezellig, absoluut!! We hebben weer even lekker gelachen, gezellig gekletst en Sara lijkt weer wat beter in haar vel te zitten.
Tot we thuis zijn.. Helaas beginnen daar de ruzies opnieuw. Ze zijn moe en gunnen elkaar het licht in de ogen nog niet.
In rap tempo maak ik brood klaar, flessen en bekers drinken. Hup de meiden op bed en aandacht voor Lukas. We ruimen samen de boel op en gaan torens bouwen van de duplo.
Helaas houdt Silke het ook nu maar heel kort vol om te slapen en is die ook snel beneden. We spelen nog een tijdje met z`n drietjes. Ik moet mezelf echt even ergens overheen zetten, want ik ben het zat. Voel me leeggezogen en heb geen zin meer. Maar dat kan niet. ik kijk uit naar 17:00 als Arjan weer thuis komt en tot die tijd zal ik het zelf moeten zien te rooien en dat kan maar beter met wat gezelligheid. Hup knop om en gaan.. We stoeien, oefenen met tijgeren, spelen brandweer, pakkertje en soldaatje. Dan is Silke weer moe en kan die gaan slapen en Sara naar beneden.
Helaas gaat het welgeteld (letterlijk) 8 seconden goed voor de vlam weer in de pan schiet.
Sara heeft overduidelijk haar dag niet, Lukas is moe en ik weet even niet waar ik de gezelligheid vandaan moet toveren. Sara ligt huilend bij mij op schoot, Lukas mopperend tegen mij aan.

Ja.. ze speelt even zelf!!

Toch maar even een filmpje aan, dit biedt net even wat rust en geeft ze weer een beetje energie voor het laatste stukje van de dag. Als we samen nog even iets drinken is het echt weer even gezellig.
Ik beloof dat we nog even naar de paarden gaan als we gegeten hebben. Broer en zus lijken wat opgeladen en gaan samen met de prinsessenspullen spelen en hebben het even gezellig. Heerlijk...
En dan is Arjan daar. GE WEL DIG!!!!
Wat kost me dit een energie. Helaas gaat het met het eten weer flink mis, en blijft Lukas maar mopperen, zeuren en een grote mond geven. Nu is het klaar. We vertellen hem duidelijk dat als hij nu weer een grote mond geeft hij niet mee kan naar de paarden, maar hup onder de douche en naar bed.
Hij begrijpt het prima, maar net als we op het punt staan te vertrekken gaat het weer mis. Wat vind ik het op zulke momenten lastig om door te zetten, want ik gun hem het gezellige moment vanuit mijn tenen. Maar consequent zijn vind ik nu net even belangrijker. Terwijl Arjan met de meisjes wel gaat neem ik Lukas mee naar binnen waar hij in een echte ouderwetse heftige driftbui schiet. Hij gilt, krijst en doet zichzelf echt pijn. Wat ben ik blij dat deze driftbuien er nog maar zelden zijn, want wat zijn ze heftig. In de eerste plaats voor het jochie zelf. Hij is volledig buiten zichzelf van woede en weet niet meer wat hij doet. Ik voel me heel rustig en pak door. Jochie onder de douche, waar hij zichzelf echt openhaalt met zijn nagels. Ergens doet het me pijn als ik hem zo totaal door het lint zie gaan. Maar niks doen is nu even geen optie. Ik droog hem af en terwijl ik daar mee bezig ben roept hij ineens: "je piiiiiink, mama je pink!" Dit is lang geleden, maar als hij als klein 2 jarig jochie ook zo driftig was kreeg ik hem maar op 1 manier stil namelijk pinken. net als bij een kleine baby. Het doet me wel iets dat hij hier nu om vraagt. En ik weet meteen dat ik goed bezig ben. Doorpakken maar zeker niet boos doen. Gewoon heel rustig en hem laten razen. Ik kruip met hem in de schommelstoel, helaas duurt het nog even voor hij rustig wordt en gooit hij zich nog een keer heel hard tegen de rand van de schommelstoel. Ik leg hem voorzichtig in zijn bed en kruip naast hem. Huilend, maar rustig, kruipt hij tegen mij aan. ik wrijf hem over zijn koppie en zing en neurie zachtjes liedjes voor hem. In mijn armen wordt hij rustig en zijn ademhaling weer gelijkmatiger. heel zacht fluistert hij: "jammer, dat ik niet naar de paarden kon. Nu mis ik dat allemaal." Zachtjes leg ik hem nog even uit waarom, waarop hij reageert met: "Dat weet ik mam sorry" Ik trek hem nog strakker tegen mij aan, zing en neurie verder en met een paar minuten is mijn vermoeide jochie vertrokken. Helemaal in dromenland.
Zachtjes klim ik uit zijn bed, geef hem nog een kus en vertrek naar beneden. ondertussen bedenk ik hoe pittig het voor hem moet zijn. Lief jochie, slaap maar lekker!
Beneden is Arjan er ook al snel weer met de meiden. Met allebei heb ik nog een lekker knuffelmoment voordat ook zij op bed gaan.
Zo de dag is om. Daar ben ik maar wat blij mee!!
Nu lekker de benen op tafel en rust. Even helemaal niks meer, op tijd naar bed en morgen weer een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Ik weet het, ook deze dagen horen erbij maar ik vind het niks aan.