30 juli 2014

Goedemorgen mevrouw, wij zijn de dagdienst van vandaag we komen even de controles uitvoeren en het infuus van de weenopwekkers bij u aansluiten. Verdwaasd open ik mijn ogen om in een paar heldere, strenge kijkers te kijken van een vrouw die zin heeft in deze dag. pff... Ik moet even wakker worden, maar de naalden gaan al in mijn arm en het doet zeer. Ik baal opnieuw even flink dat het allemaal zo moet. Gelukkig steekt Arjan ook al snel zijn hoofd om de hoek en komt hij bij me zitten.
De gyneacoloog komt erbij en legt uit wat de bedoeling is, ze zullen nu eerst de vliezen gaan breken omdat er niets gebeurt. Er wordt een grote emmer onder het gat in het bed gezet waar ik boven mag gaan liggen. Ik voel weer dat krassende gevoel om daarna heel langzaam het vruchtwater te voelen stromen. Opnieuw gebeurt dit met veel mensen om het bed omdat de kans groot is dat de navelstreng erbij uitzakt en dat moet voorkomen worden. Gelukkig gaat alles goed en is mijn buik als het klaar is weer zo goed als leeg. ergens moet nog een baby zitten, het voelt net als bij Sara erg raar, maar het is zoals het is. De baby ligt nog steeds hoog, gedraaid en kijkt naar boven, maar ze hebben goede moed dat het straks helemaal goed komt. 7:00 de weeenopwekkers worden aangezet. De gyneacloog vertelt dat ze meteen op standje hoog gaan omdat ik er slecht op reageer met de ervaringen van de vorige keren. Hij zegt dan ook: "Dan hoeft het ook niet weer tot 18:00 te duren, ben je er misschien eind van de ochtend al klaar mee" Hmm... een beetje dubbel gevoel geeft het wel, want van niks naar fikse weeen is geen pretje, maar wat moet dat moet dus kom maar op. Om 10:00 heb ik nog niet echt veel pijn, ik voel wel weeen maar krijg ze nog goed weg en tussendoor voel ik me prima. Dat maakt de artsen niet heel blij, ook mijn ontsluiting komt maar niet op gang. De baby wil niet naar beneden en het lijkt erop dat ook nu mijn lichaam te langzaam gaat reageren op de weeenopwekkers. Oke, dan maar standje maximaal, het moet gaat gebeuren en het lichaam moet aan het werk gaan.
Zoooo... dat voel ik.. Daar gaan we. Ik zoek de flow en kruip weg in mijn eigen ik.
Met mijn man aan mijn zij, die het allerbeste probeert te doen blaas, puf en hijg ik die ellendige weeen weg. Na een paar uur, het is ondertussen 13:00 uur komen ze kijken of er eindelijk ontsluiting is. Ja. Gelukkig er is 4 centimeter. Het duurt mij nu al te lang. Waarom zeggen ze van te voren dat ik tegen de middag al mijn baby kan hebben. De baby zit nog veel te hoog, de ontsluiting is nog niet eens op de helft en ik heb pijn! Veel pijn. Ik raap mezelf bij elkaar, geef manlief een kus en zeg dat we gewoon doorgaan. Ik vecht, stoei, puf en zet door, maar wat doen deze weeen vreselijk veel pijn. Het werken wordt beloond, gestaag komen er centimeters bij. Maar bij 6 centimeter is de gyneacoloog niet blij, de baby daalt niet in, het gaat te langzaam en de baby is nog steeds gedraaid.
Ze overleggen en nemen een besluit, de baby moet gedraaid worden. Met 3 man duwen,  trekken, en sjorren ze aan mijn buik om de baby te draaien, maar als het bijna lukt schiet de baby weer weg. Het heeft geen zin. De baby ligt te hoog en heeft alle ruimte om te bewegen en lijkt niet van plan om ook maar 1 millimetertje mee te werken. Ik moet in een onmogelijke houding gaan liggen (Op handen en knieen) om zo te proberen de baby alsnog te laten indalen en te draaien. Bevallen doet pijn, weeen zijn echt niet fijn, maar op deze manier de weeen opvangen vond ik echt niet te doen. Ik krijg uitgelegd dat als dit niet werkt het waarschijnlijk een keizersnee gaat worden want zo komt de baby er niet uit. Een keizersnee is mijn allergrootste doemscenario, huilend besluit ik toch door te gaan. Ik moet even bij mezelf de knop omzetten, opzoeken waar nog een beetje kracht zit en doorgaan. Het moet in elk geval twee uur op deze manier wil de kans er zijn dat de baby draait. Ik geef echt alles. Na twee uur intense pijn is het zover de gyneacoloog opnieuw wil voelen. Tussen de weeen door, wat bijna niet mogelijk is, voelt, kijkt en duwt hij verder. Opnieuw wordt er een echo gemaakt om de ligging goed te bepalen. Ondertussen weet ik echt niet meer waar ik het zoeken moet, al die handen aan mijn lijf terwijl ik de weeen probeer weg te puffen. De onsluiting die blijft hangen op 7 centimeter en het idee dat mij een keizersnee boven mijn hoofd hangt is ronduit balen.
Dan klinken de woorden van de gyneacoloog: "Het gaat niet lukken via de natuurlijke weg. We gaan je een pijnpompje geven tegen de pijn, en we gaan de OK in orde laten maken. De anesthesist komt zo bij je voor verdere uitleg en voor het zetten van een ruggenprik, tot zo" met een vriendelijke knik, verdwijnt het legertje artsen uit het zaaltje. en ik breek. Ik huil, zie het niet meer zitten en wil simpelweg geen keizersnee. Ik vertel aan Arjan dat het toch ook niet kan, die kleintjes thuis, niet mogen tillen, lange herstelperiode, en dan die stomme weeen tussendoor." Gelukkig is mijn man zijn nuchtere zelf. Troost me, en zegt dat het echt allemaal goed gaat komen. Hij is ervan overtuigd dat we het echt wel kunnen. Hij weet me te overtuigen en raap mezelf bij elkaar en besluit er dan maar voor te gaan. De gyneacoloog en de anesthesist komen binnen. Al weeen wegpuffend wordt het pijnpompje aangesloten, het helpt nauwelijks. Ook hier lijkt mijn lichaam nauwelijks op te reageren. Ik baal, want de pijn die er nu nog is, voelt zo onnodig, overbodig en onzinnig als ze me toch gaan opensnijden. Met een half oor luister ik braaf naar hoe het nu verder gaat. De gyneacoloog checkt nog 1 keer dmv een echo of de baby nog steeds niet goed ligt en niet indaalt. Helaas blijkt dit het geval.
Ik probeer met meer te concentreren op de uitleg van de anesthesist. Als ik ineens voel dat ik moet persen. Ik roep dan ook met alle triomf in mij "Ik moet NU persen" De artsen kijken elkaar bijna vertederd, meelijwekkend aan. De ferme gyneacoloog komt begripvol bij me staan, legt haar hand op mijn schouder en zegt: "We begrijpen allemaal dat het heftig is, maar het is niet anders het is onmogelijk dat je nu moet persen. je hebt geen volledige ontsluiting, de baby is een sterrenkijker en ligt scheef voor de uitgang." Ik merk dat ik boos wordt, maar ik voel ook dat mijn lijf me niet in de steek gaat laten en nog een keer roep ik: "Ik moet NU persen! Help mee!!" Met een ietwat gelaten blik naar haar collega`s besluit ze toch nog maar een controle te doen. En dan gaat het ineens ontzettend snel. Ze schrikt en roept: "Ja, de baby is ingedaald, ontsluiting is volledig, lijfje gedraaid!! het komt..." Pers maar rustig door.. Heel rustig... De baby wil er echt uit. Ik pers en voel een geluk vanuit mijn tenen opborrelen. Ik kan dit!!
Na twee persweeen ligt er ineens een klein babytje op mijn buik te huilen. Het gezichtje is dik en een beetje blauw van de enorme, plotselinge, heftige bevalling. Ik kijk triomfantelijk naar de anesthesist en vertel hem vriendelijk doch beslist, dat zijn taak erop zit. Hij lacht, feliciteert mij en verdwijnt.
Ik ben zo blij, Arjan staat naast me met een grote grijns en vanuit zijn ooghoeken zie ik tranen druppen. Ik kan alleen maar non stop 1 zin herhalen: "het is gelukt, het is gelukt, geen keizersnee, het is gelukt, zelf gedaan!!" En dan zie ik het geslacht. onder dat dikke, opgezette koppie zit een prachtig meisjeslijfje met alles erop en eraan. Silke Leanore. Ons prachtige derde kindje, 2de dochtertje is geboren. De gyneacoloog slikt en kijkt me aan en zegt: "Dit is echt een wonderbaby!!!"

Silke Leanore. "onze wonderbaby"" 5 pondertje!

Ons meisje heeft al snel de naam "wonderbaby" en menig arts en verpleegkundige die die dag aan mijn bed heeft gestaan komt langs om met eigen ogen te zien dat Silke toch echt geboren is.

Helemaal blij!!!

Wauw...